พิมพ์ลดามองเวลาที่หน้าคอนโซลรถยนต์ ระยะทางจากบ้านของเธอถึงกรุงเทพโดยปกติแล้วเธอจะใช้เวลาราวชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมงเท่านั้นหากรถไม่ติด แต่ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้ว ทั้งที่เธอออกจากบ้านมาตั้งแต่บ่ายโมงเนื่องจากการจราจรติดขัดอย่างหนัก เมฆฝนดำทะมึนบนฟากฟ้ายิ่งเพิ่มความกังวลว่าเธอคงจะต้องติดแหง็กอยู่บนถนนไปอีกนาน แต่แล้วเธอก็ได้รู้ถึงสาเหตุที่การจราจรแทบเป็นอัมพาฒ เมื่อขับผ่านบริเวณที่มีรถเจ้าหน้าที่ตำรวจและรถพยาบาลกับมูลนิธิต่างๆ จำนวนหลายคันที่เปิดสัญญานไฟอยู่ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือรถบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่ที่พลิกคว่ำสินค้ากระจัดกระจายเต็มถนนกับรถทัวร์ที่พุ่งลงไปข้างทาง ถัดจากนั้นยังมีรถตู้และรถยนต์ส่วนบุคคลในสภาพบู้บี้แทบเป็นเศษเหล็กจอดกระจัดกระจายอยู่อีกหลายคัน นับเป็นอุบัติเหตุใหญ่เลยทีเดียว
แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกใจหายจนต้องยกมือปิดปากอย่างตกใจก็คือห่อผ้าสีขาวที่เรียงรายอยู่ริมถนน
