“อย่าลืมนะครับว่าหนูสาลี่เป็นลูกของนายหัวนะครับแล้วจะปล่อยให้คุณนับดาวอยู่กับลูกแบบนั้นเหรอครับนายหัว”
คราวนี้คิมหันต์ไม่ตอบ เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยที่นายชาติไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของนายหัวหนุ่มว่าในเวลานี้มันเต็มไปด้วยความครุ่นคิดและความกังวลใจ ใช่...ไม่มีใครรู้หรอกว่าคิมหันต์คิดกับเรื่องนี้อย่างไรมีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเขาทั้งเป็นห่วงและใจจริงไม่อยากให้นับดาวอุ้มลูกก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้แม้เพียงก้าวเดียว
เวลาเย็นย่ำมาถึงคิมหันต์นั่งอยู่ภายในห้องทำงานของเขาเพียงลำพังกับความรู้สึกที่เริ่มเป็นกังวลมากขึ้นทุกขณะเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นสายฝนที่หล่นลงมาจากฟ้า มันเป็นสายฝนพรำในท้องทะเลที่ก็ได้ยินเสียงหวีดหวิวจนต้นไม้บกสะบัดไปมาเขานั่งคอยดูอยู่อย่างนั้นในขณะที่ความคิดกำลังล่องลอยไปเขาไม่เพียงแค่นั่งใจลอยแต่กำลังคิดถึงว่าตอนนี้นับดาวกับลูกอยู่ที่กระท่อมจะเป็นยัง
