ณิชา
ฉันได้แต่กลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไว้ทำเพียงปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเงียบๆเท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่หมอจะยังอยู่ในห้อง แต่ฉันก็ไม่อาย เขารู้เรื่องของฉันจากปากฉันเอง และเรื่องนี้ก็เป็นเพียงคำขอจากปากฉัน
ถึงฉันจะเห็นแก่ตัวดึงพี่หมอมาเกี่ยวด้วย แต่ฉันก็ต้องทำ ทำเพื่อให้จิณยอมตัดใจแล้วไปจากที่นี่สักที ฉันไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ใจฉันเองก็อ่อนให้เขาไปเกือบหมดแล้ว ถ้าฉันไม่รีบทำแบบนี้ ฉันต้องยอมให้โอกาสเขาและกลับไปในจุดนั้นอีก และสิ่งที่ตามมาก็คงไม่พ้นความเจ็บปวดอีก
“ไหวไหม” พี่หมอเดินเข้ามาหาฉันแล้วถามออกมา
“ฮึก” ฉันไม่ตอบแต่พุ่งเข้ากอดพี่หมอเพื่อหาที่พักพิง ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันเจ็บ แต่ฉันก็อยากเจ็บแต่จบ
พี่หมอไม่ได้พูดอะไรเพียงลูบหัวฉันเงียบๆเท่านั้น ส่วนฉันก็ทำเพียงปล่อยน้ำตาของตัวเองออกมาเงียบๆเหมือนกัน มันไม่มีอะไรต้องพูด และมันพูดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ
ผ่านไปสักพักใหญ่ๆฉันเ
