ตอนที่ 7 เด็กในปกครอง

1182 Words

แทนคุณพาเด็กสาวในความดูแลมาส่งยังคอนโดมิเนียมส่วนตัว ซึ่งเขาเอาไว้สำหรับมานอนพักในบางเวลา หากวันไหนดื่มเหล้าเมามายจนสภาพร่างกายไม่พร้อมที่จะขับรถกลับบ้าน โดยทำข้อตกลงให้ว่าที่นักศึกษาสาวอยู่เฝ้าห้องพร้อมดูแลรักษาความสะอาดให้ แถมที่นี่ใกล้มหาวิทยาลัยด้วย แทนคุณกลับมาบ้านก็เจอพ่อธาม ธีธัช แม่บัว เอมมาลิน และรัก แทนรัก พี่สาวฝาแฝด พร้อมหน้า สายตาของพ่อไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่างจากเขา ซึ่งตรงข้ามสายตาของแม่กับพี่สาว “ทำไมคุณแม่กับรักมองผมแบบนั้นล่ะครับ” แทนคุณเข้าไปนั่งข้างคนเป็นแม่ โอบกอด และหอมแก้มฟอดใหญ่ แต่ยังคงถูกจับจ้องไม่วางตา “ที่สนาม...” บัวหยั่งเชิงลูกชาย “ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องครับ” “พาสาวไปที่สนาม แฟนเหรอ” เมื่อน้องชายฝาแฝดไปบอก แทนรักจึงถามออกไปตรงๆ “แฟนอะไร ไม่มี” แทนคุณปฏิเสธ โดยไม่รู้ตัวว่าระดับเสียงสูงกว่าปกติ เผยพิรุธให้ทุกคนเห็น “ถ้าคุณมีแฟนก็ต้องพามาแนะนำให้แม่กับคุณพ่อรู้จักสิ ใช่ไหมคุณ” บัวพูดกับลูกสาว ก่อนจะหันมาถามลูกชาย “ก็ต้องเป็นแบบนั้นสิครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ ฝันดีครับ” แทนคุณเอาความง่วงมาเป็นข้ออ้างชิ่งหนี “แสดงว่าเป็นเรื่องจริงแล้วค่ะคุณแม่” “แม่ก็ว่าจริง” “ถ้าใช่ คุณก็บอกเราเอง” ผู้เป็นพ่อเข้าใจตามประสาผู้ชายด้วยกัน แล้วลูกชายก็ไม่ใช่คนที่จะมีรักแบบฉาบฉวย ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาให้พ่อแม่ยุ่งยากใจตั้งแต่สมัยเป็นวัยรุ่น แทนคุณจัดการเรื่องสมัครเรียนมหาวิทยาลัยให้กับเด็กในปกครอง รวมทั้งพาไปซื้อชุดนักศึกษา และของใช้ที่จำเป็นกับการเรียน “คุณแทนคุณคะ อันนี้คือหมายความว่ายังไงคะ” ว่าที่นักศึกษาจิ้มนิ้วลงไปยังกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือนิดหน่อย “โทรศัพท์มือถือ พกติดตัวเอาไว้เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินอะไร เธอจะได้ติดต่อฉันได้” แทนคุณแกะกล่องโทรศัพท์ใหม่จากนั้นใส่ซิมการ์ดจัดการเสียบชาร์ตแบตฯ แล้วจัดการทุกอย่างให้ รวมไปถึงบันทึกเบอร์โทรตัวเองลงไปเป็นเบอร์แรก แล้วส่งมันให้กับเจ้าของ “คุณแทนคุณคะ” “หือ มีอะไร” “หนูอยากได้รูปคุณค่ะ หนูขอถ่ายรูปคุณสักหนึ่งรูปได้ไหมคะ” นิ้วชี้เรียวยกขึ้นมาทำท่าแสดงจำนวนหนึ่งเดียวที่เธอต้องการ “เธอจะเอารูปฉันไปทำไม” ไม่บ่อยที่จะมีใครกล้าหาญมาขอถ่ายรูปเขาตรงๆ อย่างนี้ “หนูอยากได้ เอามาขึ้นเป็นภาพพักหน้าจอค่ะ” คนซื่อตอบตามความจริง พลางพลิกหน้าจอสว่างของโทรศัพท์ซึ่งเวลานี้มันแสดงภาพพักหน้าจอเป็นรูปดอกไม้สีขาว “อะไรนะ เอารูปฉันขึ้นเป็นภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ของเธอนะเหรอ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที “ทำไมล่ะ” คนถูกขอถ่ายรูปเอียงคอถาม ตั้งใจรอฟังคำตอบอย่างจริงจัง “ก็พอเวลาตอนเช้าหนูหยิบโทรศัพท์มาดูนาฬิกา หนูจะได้มีกำลังใจตื่นไปเรียน พอเวลาไปเรียนเห็นหน้าคุณ หนูจะได้ตั้งใจเรียนไงคะ พอเลิกเรียนมองนาฬิกาอีกเห็นหน้าคุณอยู่ตรงนี้ หนูก็จะได้รีบกลับบ้านไม่เถลไถล” คำตอบอันตรงไปตรงมา แถมด้วยแสดงท่าทางประกอบอธิบายสาธยายเหตุผล “เห็นหน้าฉัน แล้วทำให้เธอตั้งใจเรียนอย่างนั้นเหรอ” “ใช่ค่ะ นะคะ...คุณแทนคุณ ถ่ายรูปให้หนูสักรูปนะคะ” “ถ้าอย่างนั้นก็...มาถ่ายด้วยกัน จะได้เป็นหลักฐานว่าเธอเป็นเด็กในปกครองของฉัน” มือจับโทรศัพท์นั้นมาแล้วสแกนลายนิ้วมือตัวเองเพื่อปลดล็อค จากนั้นกระดิกนิ้วเรียกให้เด็กสาวที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้ย้ายมาอยู่ฝั่งเดียวกัน รอยยิ้มสว่างไสวฉายชัดออกมาทั้งสีหน้าและแววตา ร่างบอบบางกระโดดลุกจากเก้าอี้รีบวิ่งมานั่งลงบนตักใหญ่ด้วยความดีใจ “!?!?” เจ้าของตักหันขวับมองกลับสลับไปมาระหว่างหน้าจอโทรศัพท์กับคนที่นั่งยิ้มยิงฟันขาวใส่กล้องมือถือ “คุณแทนคุณจะถ่ายหรือยังคะ” “อ๋อ อือ ถ่ายสิ” ภาพเด็กนักศึกษาในชุดเสื้อขาวกระโปรงสั้น เดินลงมาจากคอนโดมิเนียมเปลี่ยนตาคมให้ดุขวางขึ้นมาในทันที แทนคุณจำได้ว่าเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเขากินกาแฟดำมาแล้ว แต่ทำไมตอนนี้เขากลับรู้สึกคอแห้ง แถมยังหายใจไม่ค่อยสะดวก เหมือนร่างกายขาดคาเฟอีนยังไงชอบกล “นี่เธอ...” คิ้วกระตุก หน้าผากยับจนเป็นเส้น เห็นริ้วคลื่นแห่งความไม่พอใจชัดเจน “คุณแทนคุณ มีอะไรหรือเปล่าคะ” นักศึกษาใหม่หุบยิ้มสดใส แล้วรีบก้มลงมองสำรวจตัวเองทันที ว่าวันนี้เธอทำอะไรผิดแผกแปลกประหลาดหรือเปล่า แต่เท่าที่ส่องกระจกก่อนเดินออกจากห้องทุกอย่างมันก็ปกติดี “กระโปรงของเธอ มันสั้นเกินไปหรือเปล่า” ตาเขียวมองขวางลงไปยังชายกระโปรงที่มันยาวต่ำลงไปจากระดับเอวประมาณสองคืบ “สั้นเกิน? แต่กระโปรงตัวนี้ คุณแทนคุณเป็นคนเลือกซื้อมาให้หนูเองนะคะ” “เหรอ...ฉันเป็นคนซื้อมันให้เธอจริงเหรอ” แทนคุณนึกย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนที่พามิวไปเลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่ แล้วจึงนึกขึ้นมาได้ว่าวันนั้นตนเป็นคนหยิบกระโปรงตัวนี้รวมไปเสื้อผ้าอีกหลายชิ้น ตอนที่หยิบจากราวแขวนมาดู เขาก็ว่ามันยาวนี่นา แต่พอสาวน้อยเอามาใส่ ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากจะเอื้อมมือไปดึงชายกระโปรงให้มันต่ำลงมาอีกสักคืบหนึ่งก็ไม่รู้ “แต่ฉันว่ามันสั้นไป ครั้งหน้าห้ามใส่ตัวนี้อีกนะ” “คุณแทนคุณคิดว่ามันสั้นไปเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นหนูวิ่งกลับขึ้นไปเปลี่ยนใส่ตัวอื่นดีหรือเปล่าคะ” เด็กสาวก้มลงมองขาตัวเองแล้วเริ่มขาดความมั่นใจขึ้นมาในทันที “ไม่ต้องหรอก มันก็ไม่ได้สั้นจนน่าเกลียด แค่ฉันไม่ชอบ” “ถ้าคุณไม่ชอบ อย่างนั้นหนูยิ่งต้องกลับเปลี่ยนค่ะ คุณแทนคุณรอหนูก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูมา” นักศึกษาสาวหันหลังกลับ แล้ววิ่งกลับเข้าไปในคอนโดฯ ทันที จึงไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มของคนที่ยืนมองมาจากด้านหลัง เมื่อนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่งเดินกลับลงมาอีกครั้ง นั่นแหละแทนคุณจึงยิ้มได้ เพราะชายกระโปรงสีดำมันยาวเลยลงไปคลุมจนถึงหัวเข่า “ยาวเท่านี้โอเคไหมคะ” สาวน้อยหมุนตัวไปรอบๆ ให้ผู้ปกครองเห็น “อืม ไปขึ้นรถเดี๋ยวสาย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more