เด็กเลี้ยงของแทนคุณ

ตอนที่ 5 เด็กในความดูแล

ห้างสรรพสินค้าแบบซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็ก คือจุดที่เขาพาเธอมาเลือกซื้อเสื้อผ้าและของใช้จำเป็น แก้มสีขาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางทันที เมื่อเธอเดินตามหลังเขาเข้ามาในส่วนของแผนกขายเสื้อผ้าชุดชั้นในสำหรับผู้หญิง

“อยากได้ชุดไหน เลือกมาสิ” แทนคุณเก็บความกระดากอายเอาไว้อย่างมิดชิด

“เอ่อ...” มือพลิกป้ายราคาขึ้นมาแล้วรีบเอามันกลับไปแขวนยังราวเดิมทันที ปกติแล้วเคยแต่ซื้อเสื้อในราคาไม่ถึงร้อยตามตลาดนัด กางเกงในที่ใส่ทุกวันก็แค่ตัวละยี่สิบบาทเท่านั้นเอง ไม่เคยรู้มาก่อนว่าในห้างกางเกงในตัวเดียวราคาตั้งหลายร้อย

“พี่คะ...มันมีอันที่ถูกกว่านี้ไหมคะ” เด็กสาวขยับไปยืนกระซิบถามพนักงานสาวสวยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“มีในกระบะนั้นค่ะ ตัวละห้าสิบเก้าบาท” พนักงานสาวชี้นิ้วไปยังสินค้าราคาพิเศษ เป็นจังหวะที่แทนคุณหันมาเห็นพอดี เมื่อมองตามมือชี้ของพนักงานเขาจึงพอเดาได้ว่ายัยเด็กขี้งกคงเกรงใจเขาอีกแน่

“เลือกมาเถอะน่า เดี๋ยวซื้อให้”

“ค่ะ” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเกือบเป็นเส้นตรง จากนั้นเด็กสาวขยับก้าวขาเข้าไปยืนชิดติดพนักงานสาวสวย ก่อนจะชี้นิ้วลงไปยังชุดชั้นในสีขาวมีลวดลายเป็นรูปการ์ตูนน่ารัก พร้อมบอกขนาดหน้าอกเพื่อให้พนักงานช่วยเลือกหยิบให้

“คุณแทนคุณซื้ออะไรเยอะแยะเลยคะ” ระหว่างรอให้เด็กสาวเลือกซื้อชุดชั้นใน แทนคุณเดินต่อไปเพื่อหาซื้อเสื้อผ้า สำหรับให้เธอใช้สวมใส่ ทั้งตัวเล็ก ตัวใหญ่ เสื้อเชิ้ต เสื้อยืด กางเกงขาสั้น ขายาว รวมไปถึงชุดกระโปรงที่เขาคิดเองเออเองว่ามันเหมาะ ถมใส่ลงไปจนเต็มรถเข็น

“ก็ซื้อให้เธอนั่นแหละ แล้วนี่เลือกเสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้วค่ะ” มือชูชุดชั้นในลายการ์ตูน ขึ้นมาอวดอย่างเขินอาย

“สองชุดเนี่ยนะ มันจะไปพอใส่อะไร ทำไมไม่ซื้อมาเยอะๆ” สายตาสะดุดลงไปยังลายการ์ตูนน่ารัก แล้วยังแอบคิดว่าสาวน้อยคนนี้อายุสักเท่าไหร่กัน

“สองชุดก็พอแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูซักตากเอาก็ได้”

“มานี่!” มือหนาคว้าต้นแขน ลากคนขี้เกรงใจให้กลับมายังแผนกชุดชั้นในตามเดิม จากนั้นหันไปบอกให้พนักงานเลือกหาชุดชั้นในไซส์และขนาดเดียวกัน หลากสี หลายแบบมาเพิ่มให้อีกห้าหกชุด ไม่ใช่เพียงแค่เสื้อผ้า ชุดชั้นใน แต่ยังรวมไปถึง อุปกรณ์ของใช้จำเป็นทุกอย่าง แชมพู สบู่ ยาสีฟัน เขาซื้อให้เด็กในความดูแล อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

“เราจะกินข้าวที่นี่จริงเหรอคะ” มือไวรีบดึงชายเสื้อของคนที่เดินตรงลิ่วจนเท้าเกือบก้าวข้ามเข้าไปในร้านอาหารหรู ตาโตเหลือกค้างก้มลงไปตั้งใจอ่านป้ายบอกราคาอาหาร ที่ตั้งโชว์อยู่หน้าร้านเพราะราคาของมันแพงกว่าค่าแรงขั้นต่ำที่เธอเคยไปรับจ้างทำงานมาเสียอีก

“ทำไมไม่ชอบเหรอ” แทนคุณหันกลับไปมองภายในร้านอาหารญี่ปุ่นที่ตัวเองชอบกิน แล้วหันกลับมาถามคนที่เดินตามมาด้านหลัง

“แต่มันแพงนะคะ ข้าวคำนิดเดียวเอง” ปากบุ้ยลงไปยังซูชิหน้าปลาดิบขนาดพอดีคำ แต่ราคานั่นเล่าเทียบเท่าอาหารตามสั่งสักห้าหกจาน

“แต่ฉันอยากกิน”

“อย่างนั้นคุณแทนคุณเข้าไปกินคนเดียวนะคะ แต่ขอตังค์หนูสักห้าสิบบาท เดี๋ยวหนูออกไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างนอก” มือบางแบออกมาทำท่าขอเงิน

“นี่เธอกวนประสาทฉันใช่ไหม”

“หนูเปล่านะคะ แต่ว่ามันแพงเกินไป คำเล็กนิดเดียวกว่าหนูจะกินอิ่มคงหมดหลายบาท เป็นหนี้หัวโตพอดี แล้วอย่างนี้หนูไม่ต้องทำงานใช้หนี้คุณไปจนแก่เลยเหรอคะ”

“เธอนี่มันตลกจริงๆ เลย ฉันอยากกินและเป็นคนพาเธอมาเอง ฉันจะไปเก็บเงินจากเธอได้ยังไง เอาล่ะตามฉันเข้ามา ฉันหิวแล้ว”

“แต่ว่า...”

“ฟรี ฉันเลี้ยงพอใจหรือยัง”