เหลือเพียงเศษใจ

ต่างคนต่างเกลียด 2

เพลิงครามมองเธออย่างเย็นชา ในแววตายังขุ่นเข้มไปด้วยแรงใคร่ บอกไม่ถูกความรู้สึกอย่างไร ทั้งหงุดหงิดระคนเสียดายราวกับติดอกติดใจ ยิ่งหวนนึกถึงจูบก่อนหน้านี้รวมเข้าไปด้วย ยิ่งเหมือนหัวใจและความคิดจะค่อยๆ เสียการควบคุมเพราะเธอยังไงยังงั้น

ร้ายนักนะ!

ชายหนุ่มคาดโทษณหทัยอยู่ในใจ แต่เธอกลับยักไหล่ มองหน้าเขากับเมษยาอย่างท้าทาย พูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า

“เคลียร์กันเองนะ”

“ใบหม่อน! ทำไมเธอถึงได้หน้าด้านขนาดนี้ ต่อให้เธอจะทำตัวเหลวแหลกมั่วผู้ชายไม่เลือกหน้ายังไง แต่ก็น่าจะมีศักดิ์ศรีบ้างสิ ถึงเธอไม่รักตัวเองก็หัดรู้จักให้เกียรติตัวเองบ้างเถอะ ฉันเห็นแล้วอายแทนจริงๆ”

ณหทัยหัวเราะคิกคักที่เมษยาหลุดมาดหญิงสาวผู้แสนดีผิดเป็นคนละคน คงโกรธจนตัวสั่นทนแอ๊บต่อไปไม่ไหว ถึงได้โยนมาดคุณหนูลูกผู้ดีทิ้งถังขยะ แล้วลุกขึ้นมายืนชี้หน้าด่าทอ ราวกับจะใช้คำพูดกรีดแทงเชือดเฉือนเธอให้ตาย

แต่โทษทีนะ...เธอน่ะหนังหนา ด่าแค่นี้ไม่ระคายผิวเลยสักนิด

“รู้อะไรมั้ย หน้าเธอตอนแอ๊บแตกนี่โคตรน่าเกลียดเลยอะ”

เมษยาถึงกับเลือดขึ้นหน้า นังตัวดีมันยั่วแฟนหล่อนไม่พอ ยังจะมาลอยหน้าท้าทายหล่อนจนน่าตบเสียอีก ดวงตาดุร้ายดุจอสรพิษจ้องเขม็งก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่คล้ายกับงูที่ฉกเหยื่อ เงื้อมือขึ้นสูงหมายจะหวดหน้าณหทัยให้สุดแรง แต่กลับถูกตอบโต้ด้วยไวน์ในมือณหทัยที่สาดเข้าหน้าหล่อนเต็มๆ

“กรี๊ดดดด!” คุณหนูสาวแผดเสียงลั่น ยกมือลูบหน้ามองเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนอย่างตกตะลึง แทบไม่เชื่อสายตาว่าณหทัยกล้าทำกับหล่อนถึงขนาดนี้

นังสารเลว!

เมษยากัดฟัน หันขวับไปมองว่าที่คู่หมั้นน้ำตาคลอ สีหน้ารวดร้าวใจสลายเหมือนคนที่โดนกลั่นแกล้งรังแกและต้องการเขาเป็นที่พึ่ง

“พี่ครามดูยัยหม่อนทำกับเมย์สิคะ” หล่อนเอ่ยกับเขาเสียงสั่น พลันน้ำตาก็ร่วงเผาะอย่างน่าเวทนา ใครได้เห็นก็เป็นต้องร้อนรนทนไม่ได้

“ขอโทษเมย์เดี๋ยวนี้!”

เพลิงครามก้าวพรวดเดียวก็ถึงตัวคนก่อเรื่อง มือหนาตะปบลงบนหัวไหล่บีบแน่นอย่างขู่เข็ญ ครั้งนี้ณหทัยเล่นแรงเกินไปมาก กลั่นแกล้งเมษยาที่ไร้ทางสู้ เขาคงยืนดูเฉยๆ หรือปล่อยเธอไปไม่ได้ ทำผิดก็ต้องยอมรับและขอโทษถึงจะถูก

“พี่ครามอย่าค่ะ” เมษยาผวาตามมาเกาะแขนแฟนหนุ่มอย่างขอร้อง หล่อนเม้มปากแน่นมองเขาอย่างวิงวอน แม้จะอัดอั้นตันใจหรือเสียใจแค่ไหน ก็ยังมีแก่ใจเป็นห่วงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว “อย่าทำร้ายหม่อน เธอยังเด็กเลยอาจจะหลงผิดไปบ้าง หรือไม่...บางทีเธออาจจะยังเสียใจเรื่องของเราอยู่ก็ได้ เลยมาลงอารมณ์กับเมย์ เมย์เข้าใจและไม่เคยคิดที่จะโกรธน้องเลยสักนิด”

ณหทัยเหยียดยิ้มทั้งที่นิ่วหน้าเพราะแรงบีบที่ทำเอาเธอปวดหนึบ เมื่อกี้สีหน้าเมษยายังเกรี้ยวกราดจนดูไม่ได้อยู่เลย เผลอแป๊บเดียวก็กลับเป็นสาวแสนดีตามเดิม ต้องยอมรับว่าถึงการแสดงของหล่อนจะห่วย แต่กลับใช้จิตวิทยาได้อย่างยอดเยี่ยม เมษยารู้ว่าต้องพูดอย่างไร คนที่รักความถูกต้องอย่างเพลิงครามจึงจะคล้อยตามเห็นเธอเป็นนางมารร้ายได้ไม่ยาก

“แต่เขาไม่มีสิทธ์มาทำร้ายเมย์ เพราะพี่ไม่ได้ชอบเขา”

ชายหนุ่มพูดตอกหน้าณหทัยจังๆ เธอกลับเชิดหน้าสู้ตาเขาด้วยความเย็นชา ไม่มีเลยความเจ็บปวดเสียใจ ไม่เห็นน้ำตาแม้แต่หยดเดียวของคนที่หัวใจควรจะแตกสลาย ทำไมจะต้องเจ็บ ใช่ว่าเธอเพิ่งจะได้ยินสักหน่อยว่าเขาไม่เพียงไม่รัก แต่ยังรังเกียจกันสุดๆ เธอก็รู้อยู่แล้วเต็มอก หัวใจดวงนี้ชินชาจนตายด้านจากเขาไปหมดแล้ว

“แล้วคิดว่าฉันชอบคุณมากนักรึไง คุณรังเกียจฉันยังไง ฉันเองก็สะอิดสะเอียนคุณไม่ต่างกันหรอก ไม่ยังงั้นฉันจะขอถอนตัวไม่ยอมหมั้นกับคุณทำไม ก็เพราะว่าฉันเกลียดคุณไงละ รู้แบบนี้แล้วก็อย่ามาจับตัวฉัน ฉันขยะแขยง” เธอยืนยันด้วยการสะบัดมือสุดแรงคล้ายสัมผัสกับสิ่งสกปรก แต่ก็ไม่อาจหลุดจากการเกาะกุมอันแน่นหนาดุจคีมเหล็กของมือเขาได้

สีหน้าเพลิงครามยิ่งอยู่ยิ่งมืดครึ้มราวกับมีพายุ คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งคนที่เคยตามเขาต้อยๆ จะปฏิเสธและต่อต้านเขารุนแรงอย่างนี้ ทำราวกับไม่เคยรักใคร่ไยดีกันมาก่อน ยิ่งคิดยิ่งก็ยิ่งโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ยิ่งลงแรงบีบหัวไหล่มนตามโทสะที่เดือดปุดๆ หมายจะสั่งสอนให้คนอวดดีหัวดื้อยอมอ่อนข้อ

“ฉันไม่อยากจะแตะตัวเธอให้มือฉันสกปรกหรอกนะ แต่ถ้าวันนี้เธอไม่ยอมขอโทษเมย์ดีๆ ละก็ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ขอโทษ!” เขาตวาดเสียงเฉียบพร้อมกับออกแรงหนักขึ้นอีก

“ไม่-มี-วัน!”

ร่างกายสูงใหญ่แผ่รังสีอำมหิตออกมาปกคลุมตัวหญิงสาวจนมิดน่าหวาดหวั่น ถ้อยคำปฏิเสธช้าชัดที่ส่อเสียดท้าทายเขา ไหนจะดวงตาแข็งกร้าวที่มองเขาอย่างชิงชังนั่นอีกล่ะ บ่งบอกว่าถ้าณหทัยไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา

เพลิงครามบีบกระชากท่อนแขนกลมกลึง หลงลืมไปว่าเขาฝึกฝนอยู่ในหน่วยทหารหลายปีจึงยั้งแรงไม่เป็น ลงมือแต่ละครั้งทั้งรุนแรงและโหดเหี้ยม ครั้งนี้ก็เช่นกัน ดึงแค่ครั้งเดียวก็ได้ยินเสียงกระดูกลั่นจนเขาเองยังนึกตกใจ

กร๊อบ!

ชายหนุ่มปล่อยมือจากหัวไหล่มนราวกับโดนลวก แขนข้างนั้นของเธอห้อยโตงเตงไร้แรงโน้มอยู่ข้างลำตัวอย่างไร้สิ่งเกาะยึด ความเจ็บปวดที่ยากจะทานทนถาโถมเข้าใส่ณหทัยอย่างไร้ปรานี ปวดมากจนเหงื่อกาฬผุดซึมเต็มหน้าผากไหลลงตามขมับและไรผม แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีเสียงร้องสักแอะ มีเพียงแววตาจงเกลียดจงชังที่จ้องเขาเขม็ง

“หน้าตัวเมีย!” ณหทัยเค้นเสียงลอดไรฟันที่ขบกันแน่นเพราะความเจ็บปวดประณามเขา