เหลือเพียงเศษใจ

บทที่ 3 ต่างคนต่างเกลียด 3

เพลิงครามไม่โต้แย้ง มีเพียงสีหน้าเครียดขรึม ขณะเอื้อมมือหมายสำรวจอาการบาดเจ็บของเธอ อยากบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะรุนแรงถึงขั้นนี้ แต่ถูกคนเจ็บปัดออกอย่างแรงพลางหลบหลีกถอยหนี ทำให้เขาต้องรีบเอ่ยห้ามด้วยความร้อนใจว่า

“อย่าขยับ” ไม่รู้ว่าเขาเผลอทำเธอไหล่หลุดรึเปล่า การเคลื่อนไหวซี้ซั้วจะทำให้ปวดมากขึ้น ซ้ำอาการจะยิ่งแย่ลง “ขอฉันดูหัวไหล่เธอหน่อย จะช่วยขยับให้เข้าที่”

“ไม่ต้อง! แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก”

“หยุดอวดดีสักหนึ่งนาทีจะได้มั้ย” เพลิงครามเอ็ดเสียงเข้มด้วยความหงุดหงิด ดูหน้าณหทัยสิ...ปวดจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว ยังจะดื้อไม่เข้าท่าอีก

“ต่อให้เจ็บจนตาย ฉันก็ไม่มีวันขอร้องพวกคุณ ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำเป็นหวังดี คุณน่าจะดีใจซะด้วยซ้ำที่ได้ช่วยคู่หมั้นแก้แค้นฉันสมใจ” ณหทัยมองไปยังเมษยาที่ยืนมองอยู่ข้างๆ เขา แววตาร้ายกาจคู่นั้นฟ้องชัดถึงความสะใจ ก่อนจะยิ้มอย่างประชดประชันไปยังชายหนุ่ม

“คุณด่าว่าฉันว่าเป็นนางร้าย นิสัยแข็งกระด้างหยาบคายไม่มีใครอบอรมสั่งสอน ฉันยอมรับ เพราะฉันถูกเลี้ยงดูจากแม่แท้ๆ ของผู้หญิงที่อยู่ข้างคุณไงละ แม่แท้ๆ ของเมษยาที่พรากครอบครัวไปจากฉันอย่างไม่ละอาย”

เพลิงคราม “...”

“แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยโกหกหลอกลวงใคร คนอย่างฉันรักก็บอกว่ารัก เกลียดก็บอกว่าเกลียด ไม่เหมือนกับคู่หมั้นแสนดีของคุณที่ชอบทำตัวหน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง เห็นเมษยาดูอ่อนแอแบบนี้ แต่ที่จริงกลับร้ายยิ่งกว่างูพิษซะอีก ใจจริงเธออยากจะให้ฉันตายไปให้รู้รู้รอดเลยด้วยซ้ำ”

ณหทัยระบายความอัดอั้นใส่หน้าเขา ไม่ได้คิดจะให้เขาเชื่อ เพราะไม่มีวันที่เพลิงครามจะเชื่อเธอ ต่อให้พูดเป็นล้านคำจนคอแห้งน้ำลายหมด ก็ยังสู้ไม่ได้กับน้ำตาเพียงหยดเดียวของเมษยา แต่เธอกล้ำกลืนความโกรธแค้นนี้ลงไปไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าเมษยาจะทำอะไรก็ไม่เคยผิด ทุกคนพากันเชื่อหล่อนแล้วโยนความผิดมาที่เธอจนหมด เธอต้องสูญเสียอะไรไปตั้งเท่าไรเพราะหล่อนไม่เคยมีใครรู้

โลกนี้มันช่างบัดซบเสียจริง... แล้วอย่างนี้จะให้เธอยอมได้ยังไงล่ะ!?

เมษยาเหลียวขวับมองว่าที่คู่หมั้นหนุ่มอย่างร้อนใจ ยิ่งเห็นเขาเงียบสีหน้าไม่สู้ดี ก็ยิ่งกลัวว่าเขาจะเชื่อคำพูดพร่อยๆ ของมัน ก่อนจะขึงตามองณหทัยราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หล่อนเกลียดเข้าไส้ที่มันชอบลากหล่อนไปรวมกับคนชั้นต่ำอย่างทับทิม คุณหนูอย่างหล่อนไม่มีทางยอมเป็นแค่ลูกสาวของคนใช้เด็ดขาด หล่อนเหมาะที่มีชีวิตหรูหราสุขสบายในฐานะลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลรัชพันธุ์ เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมคู่ควรกับเพลิงครามอย่างที่นังใบหม่อนเทียบไม่ติด

“เมย์รู้นะว่าหม่อนมีอคติกับเมย์ หม่อนอาจจะรู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อย ไม่เป็นที่รัก ไม่มีใครต้องการ แต่เมย์อยากบอกหม่อนว่าเมย์และรักเป็นห่วงหม่อนมากนะ ถึงหม่อนจะเกลียดเมย์หรือใส่ร้ายเมย์ยังไงก็เถอะ เมย์ก็ไม่มีวันคิดร้ายกับหม่อนหรอก”

“งั้นเหรอ?” ณหทัยกระตุกยิ้มเสียดสี “แต่สิ่งที่ฉันพูดมันไม่ใช่อคตินี่สิ ฉันพูดความจริง เธอเป็นคนยังไงเธอรู้อยู่แก่ใจดี ความจริงก็คือความจริง ถึงเธออยากจะปกปิดหรือบิดเบือนยังไงก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่ดี แต่เธอสบายใจได้เลย คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้น ฉันไม่คิดจะทวงของที่เป็นของฉันคืนจากเธอหรอกนะ อะไรที่ฉันทิ้งไปแล้วก็คือทิ้ง ฉันไม่เคยนึกเสียใจหรือเสียดาย”

ไม่เพียงตอกย้ำกระแทกใจคนฟังจนแทบกรีดร้องออกมา แต่เธอยังประสานสายตากับ ‘สิ่งของ’ มีชีวิตที่สีหน้าย่ำแย่ด้วยแววตาไร้รัก ย้ำชัดๆ เอาให้รู้กันไปเลยว่าเธอไม่เอาเขาแล้ว

“แล้วก็...นี่คือค่าตอบแทนที่เธอมากวนใจฉันไม่เลิก ถ้าไม่อยากให้ความแตกว่ามือที่สามอย่างเธอพยายามสาดแสงใส่ตัวเองเพื่อให้มีตัวตน ทำให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะละก็ อย่ามาล้ำเส้นฉันอีก เพราะถ้าเธอทำให้ฉันทุกข์ ฉันก็จะยอมไม่ให้เธออยู่อย่างเป็นสุขเหมือนกัน จำเอาไว้ให้ดี...เมษยา”

ณหทัยเอ่ยน้ำคำไม่หนักไม่เบากับเมษยา แต่สายตาจับจ้องที่เพลิงครามไม่กะพริบ เตือนชัดว่าให้ดูแลคนของเขาให้ดี ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายหันหลังเดินจากไป แม้จะปวดหัวไหล่อย่างรุนแรงจนเคลื่อนไหวไม่ถนัด แต่สองไหล่ยังคงตั้งตรงเด็ดเดี่ยว

ไม่สนหรอกว่าเพลิงครามจะคิดอย่างไร โกรธมากแค่ไหนที่เธอกล้าข่มขู่คนรักของเขา มันเสียเวลาเกินกว่าจะเหลียวมองกลับไปด้วยซ้ำ เพราะเธอคือสายน้ำที่ไม่มีทางหวนกลับ...

คล้อยหลังหญิงสาวที่เมษยามองตามอย่างเคียดแค้นชิงชัง หล่อนร้อนใจเหมือนหนูติดจั่นที่ถูกเปิดโปงความชั่ว ถึงจะเป็นคำพูดลอยๆ ไม่มีหลักฐาน แต่เมษยาไม่ต้องการให้เรื่องที่เก็บซ่อนเอาไว้ใต้พรมถูกรื้อออกมาต่อหน้าคนรัก ไม่อยากให้เขามองหล่อนเปลี่ยนไป หล่อนไม่อยากเห็นสายตาผิดหวังจากเขา

คุณหนูสาวพยายามปรับสีหน้าที่ซีดเผือดให้เป็นปกติ ช้อนตามองเพลิงครามอย่างเศร้าสร้อย ทอดถอนใจเสียงดังราวกับหนักอกหนักใจเสียเต็มประดา แกล้งเปรยๆ กับเขาด้วยความกลัดกลุ้มจนปัญญาว่า

“เฮ้อ...ไม่รู้ว่าทำไมยัยหม่อนถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ นับวันจะยิ่งเกเรเหลวไหล ทำให้เมย์กับคุณพ่อคุณแม่ไม่สบายใจมากขึ้นทุกวัน” เมษยาหวังจะได้ยินคำตำหนิติเตียนณหทัยดังจากปากของเขาเหมือนทุกที แต่เพลิงครามเอาแต่มองหล่อนนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยกับดวงตาคมลึกสุดจะหยั่งยังคงทำให้หล่อนเดาใจเขาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ เมษยาปั้นรอยยิ้มอ่อนโยนเอื้อมมือไปจับมือหนาหมายจะออดอ้อน แต่ต้องผิดหวังเมื่อเขาหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร

เขาหลบมือหล่อน!!!?

เป็นแค่ความบังเอิญหรือเขาตั้งใจ?

“พี่คราม...” เมษยามองเขาด้วยดวงตาที่สั่นไหว ในใจพลันรู้สึกอึดอัดระคนหวาดกลัวขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเขาเผลอหวั่นไหวหลงเชื่อคำพูดยุแยงของณหทัยไปบ้างรึเปล่า...

นังปากไม่มีหูรูด!

“เมย์รีบเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด”

น้ำเสียงที่ยังคงนุ่มนวล รอยยิ้มอบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลง ทำให้เมษยาลอบถอนใจอย่างโล่งอก แม้จะไม่สามารถขจัดความกลัวได้ทั้งหมด แต่ท่าทีที่เพลิงครามมีต่อหล่อนยังห่วงใยเหมือนเดิม รีบโทรศัพท์สั่งคนสนิทนำชุดมาให้หล่อนเปลี่ยน เขาดูแลและคิดแทนหล่อนอย่างใส่ใจ ทำให้เมษยาสบายใจขึ้นไม่น้อย เมื่อครู่คงจะเป็นหล่อนเองที่ร้อนใจมากเกินไปจนคิดมากไปเอง

ทั้งหมดเป็นเพราะนังสารเลวใบหม่อนคนเดียว คอยดูเถอะ...หล่อนจะเอาคืนมันให้เจ็บแสบเป็นร้อยเท่าเลยเชียว!

เมษยาลอบมองเสี้ยวหน้าที่คร่ำเคร่งของแฟนหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง คล้ายเขามีเรื่องอะไรในใจ ตั้งแต่ณหทัยจากไปเขาก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ บรรยากาศระหว่างเราก็ดูอึดอัดและห่างเหินจนรู้สึกได้ หล่อนพยายามปั้นยิ้มเอ่ยปากชักชวนเขาว่า

“เดี๋ยวเราไปดูหนังกันต่อมั้ยคะ หรือถ้าพี่ครามไม่ชอบ เราไปนั่งจิบไวน์ฟังเพลงสบายๆ ก็ผ่อนคลายดีเหมือนกันนะคะ” หล่อนมองเขาตาปรอยๆ แกล้งทำน่าสงสารอีกนิดหน่อย เขาก็คงไม่ปฏิเสธแล้ว

ทว่าจู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเพลิงครามก็ดังขึ้น เขารับสายแล้วมองเมษยาไปพลาง สีหน้ามีความลำบากใจไม่น้อย

“เอาไว้คราวหน้านะ วันนี้พี่มีธุระด่วน เดี๋ยวจะให้ไอ้คมไปส่งเมย์กลับบ้าน”

เมษยาสีหน้าแข็งทื่อ เมื่อเพลิงครามเล่นทิ้งกันกลางทางดื้อๆ เขาไม่รอให้หล่อนทันเอ่ยปากรั้งก็สาวเท้าเดินไปทันที หล่อนกำมือแน่นกัดฟันกรอด

หล่อนเป็นที่หนึ่งมาตลอด!

ไม่ว่าเพลิงครามจะมีเรื่องสลักสำคัญแค่ไหน แต่ขอเพียงหล่อนเอ่ยปากคำเดียว เขาก็พร้อมจะทิ้งทุกอย่างได้เพื่อหล่อน แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจไยดีหล่อนเลย แถมยังจากไปอย่างไม่ลังเล ทำแบบนี้เหมือนตบหน้าหล่อนอย่างจัง

เขายังมีเรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่าหล่อนอย่างนั้นหรือ...?