“ถ้าฉันไม่มา จะเห็นเหรอว่าเธอหอบผ้าหอบผ่อนวิ่งแจ้นมาอยู่กับไอ้หมอนั่นอย่างไร้ยางอาย เรื่องของเธอฉันรู้หมดนั่นแหละ ไม่เว้นแม้แต่ไซส์ชุดชั้นใน ต้องให้สาธยายมั้ย” เขาเหยียดยิ้มกวาดสายตาโลมเลียมองเธอไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างถือสิทธิ์
“ไอ้ทุเรศ! คุณน่ะสิหน้าด้าน รังแกผู้หญิงแล้วยังจะมีหน้ามาคุยข่มอีก คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!!!”
“ฉันเป็นผู้ชายรึเปล่า เธอยังไม่รู้ซึ้งอีกรึไง หรือต้องให้ฉันทบทวนเรื่องวันนั้นของเรา”
“หุบปากหมาๆ ของคุณไปเลย!” เธอตะคอกใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด “มาทางไหนไสหัวกลับไปทางนั้นเลยนะ” ออกปากไล่เขา แต่ตัวเองกลับทนไม่ไหวเป็นฝ่ายสะบัดมืออย่างสุดแรง ทั้งเครียดทั้งโมโหจนหน้ามืด ขืนอยู่ใกล้เขาอีกสักนาที เธอได้เส้นเลือดในสมองแตกแน่
แต่มีหรือที่คนอย่างเพลิงครามจะยอมง่ายๆ ยิ่งเธอแรงมาเขายิ่งแรงกลับ ชอบไล่เขาดีนัก เขาก็จะยิ่งติดหนึบเหมือนเห็บหมาอยู่อย่างนี้นี่แหละ จนกว่าณหทัยจะตอบคำถามที
