นเรนทร์มองหญิงสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แม้จะพอรู้อยู่บ้างว่าเธอผ่านอะไรมา แต่พอได้เห็นคนที่ทำร้ายเธอกับตา เขายังไม่เข้มแข็งหรือใจกว้างพอขนาดจะไม่คิดอะไรเลย ที่โกรธยิ่งกว่าคือโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย ได้แต่ยืนมองเธอเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
ชายหนุ่มมองแผงยาคุมฉุกเฉินในมือที่เขาเพิ่งวิ่งไปซื้อมา แล้วแทบจะปาทิ้งหรือบีบมันให้แหลกคามือ ก่อนจะหักใจกล้ำกลืนยื่นส่งให้ตามที่ณหทัยร้องขอ
“รีบกินซะ เภสัชบอกว่าอย่าเกิน 24 ชั่วโมง” เขาพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ แม้สีหน้าจะเครียดขึง
“ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่หม่อนกวนพี่อีกแล้ว”
นเรนทร์ถอนใจ จนป่านนี้แล้วณหทัยยังมองว่าเขาเป็นคนนอกอีกหรือ...
“เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นบอกพี่ได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้หมอนั่นคือคนที่ทำร้ายหม่อนคราวก่อนใช่มั้ย”
ณหทัยก้มหน้างุดตามเดิม เลือกที่จะเงียบ แต่สำหรับคนที่ร้อนใจอยู่แล้วยิ่งเดื
