เพลิงครามชะงัก เมื่อเมษยาดักคอถามเขาตรงๆ ยิ่งมองเห็นแววรวดร้าวระคนหวาดกลัว พริบตาเดียวหยาดน้ำตาก็รื้นเต็มเบ้าจวนเจียนจะร่วงเผาะ ราวกับว่าถ้าเขาพูดมันออกมาจริงๆ หล่อนคงทนแบกรับความเจ็บปวดเสียใจอันหนักหน่วงนี้ไม่ได้ เขาก็ยิ่งน้ำท่วมปาก
“พี่คราม...”
เสียงหวานออดอ้อนเรียกขานเขาเหมือนสมัยยังเป็นเด็ก ทุกครั้งเขามักจะใจอ่อนยวบ ไม่ว่าเมษยาอยากจะได้อะไร เขาเป็นต้องยอมหล่อนทุกอย่าง สรรหาให้หล่อนได้สารพัด แม้แต่ของที่เขาชอบก็ยังยอมยกให้หล่อนได้ง่ายๆ
แต่ตอนนี้พอมองหน้าเมษยา ในหัวเขากลับผุดใบหน้าของณหทัยขึ้นมาซ้อนทับ หัวใจฟูฟ่องสัมผัสได้ถึงความรู้สึกลึกซึ้งยามที่นึกถึงดวงตากลมโตดื้อรั้นของเธอ
“พี่ขอโทษ แต่พี่ต้องการถอนหมั้น”
“ทำไมคะ” เมษยาถามเสียงแผ่วโหย น้ำตาร่วงเผาะ ในแววตามีแต่ความงุนงงสงสัยและไม่เข้าใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว ปวดใจเสียจนต้องยกมือขึ้นมากดหน
