“แม่...” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ ถึงครั้งนี้จะไม่มียายอ่อนคอยช่วยเธอแล้ว แต่ก็ยังมี ‘แม่’ ที่พอดูดำดูดีเธออยู่บ้าง
“ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้ว”
นิรมลบอกลูกสาวโดยที่ไม่ละสายตาไปจากสองผัวเมีย ต่างฝ่ายต่างยืนคุมเชิงกัน ก่อนที่เมษยาจะปรี่เข้าไปเกาะแขนนิรมล แสร้งตีหน้าเศร้าเพื่อให้ท่านสงสารเห็นใจและอยู่ฝ่ายหล่อนเหมือนเคย แม้จะเดือดดาลที่มีคนบุกเข้ามาขัดจังหวะก็ตาม
“คุณแม่มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
นิรมลมองลูกสาวคนโปรดอย่างเย็นชา สะบัดมือออกอย่างไม่พอใจ สายตาที่มองหล่อนแสนจะผิดหวังและคาดไม่ถึง
“ถ้าไม่มาฉันคงไม่รู้ว่าแกทำอะไรลับหลังฉันบ้าง แกทำแบบนี้ได้ยังไงฮะยัยเมย์ ยัยหม่อนเป็นน้องสาวแกนะ แกร่วมมือกับอีทับทิมและผัวแมงดาของมันทำร้ายน้องได้ยังไง”
เป็นโชคดีเหลือเกินที่นิรมลตัดสินใจเดินกลับมาหาลูกสาวคนเล็ก เพราะมีคำพูดที่ติดอยู่ในใจ อยากจะพูดคุย ปรับความรู้สึก ขอโทษลูกสักคำ รู้ดีว่าคงไม่ได้ช่วยเยียวยา
