“เจ้าคราม! แกรู้ตัวมั้ยว่าพูดบ้าอะไรออกมา”
พลเอกกล้าที่ได้สติก่อนใครตวาดถาม ตบเข่าดังฉาด โมโหที่หลานชายทำให้ท่านถึงกับหน้าม้านด้วยการกระทำที่บ้าบิ่นและพูดจาไม่ให้เกียรติณหทัย
“คุณปู่อยากให้ผมรับผิดชอบ ผมก็ทำอยู่นี่ไงครับ” เขาตอบโดยไม่แยแสสีหน้าของณหทัยที่เริ่มขาวซีดราวกระดาษลงทุกที
“ด้วยการไม่ให้เกียรติผู้หญิงอย่างนี้น่ะรึ! ฉันเคยสั่งเคยสอนให้แกทำตัวไม่เป็นลูกผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“จะเรียกว่าไม่ให้เกียรติได้รึเปล่า ก็ลองถามพ่อแม่ของทางฝ่ายหญิงดูสิครับ”
“จะบอกว่าไม่ให้เกียรติได้ยังไงล่ะครับ ต้องถือว่าเป็นโชคดีของยัยหม่อนและครอบครัวฝ่ายเราต่างหากครับคุณท่าน” ชูชัยยิ้มประจบอย่างรู้งาน
“เห็นมั้ยครับ”
นายพลกล้ามองหลานชายตัวดีที่ยังจะยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน สลับกับยิ่งเห็นชูชัยทำหน้าระรื่นด้วยแล้วถึงกับหมดคำพูด อยู่มาจนอายุปูนนี้แล้ว ท่านยังไม่เคยเจอพ่อแม่คนไหนละโมบโลภมากจนน่ารังเกียจเท่
