พริบตาเดียวห้องทั้งห้องก็โล่งลงไปถนัดตา เหลือเพียงความว่างเปล่าและเงียบงัน ไม่มีใครสนใจไยดีหญิงสาวที่ยืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าขาวซีดเหมือนเลือดทุกหยดไหลออกมาจนหมด จากบาดแผลที่โดนคนใกล้ชิดทิ่มแทงจนพรุนไปทั้งตัว
คนเจ้าเล่ห์อย่างเมษยาน่ะรึจะตาย?
ทุกคนเป็นห่วงหล่อน แต่ไม่ห่วงเธอเลย...
ณหทัยหัวเราะขื่น ความจริงที่แสนทรมานนี้ทำให้เธอต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มันฆ่าความรู้สึกของเธอให้ตายอย่างโหดร้าย เจ็บปวดกับพิษบาดแผลถึงขนาดที่หายใจ ก็ยังรู้สึกปวดแสบปวดร้อนในปอดราวกับถูกแผดเผา
เธอยังหวังอะไรอีก?
แอบหวังอยู่นิดๆ ว่าพ่อแม่จะหันมาสนใจเธอบ้างสักครั้ง หวังว่าเขาจะมองเห็นกันแค่พริบเดียวตาก็ยังดี ตอนนี้ความหวังของเธอสูญสิ้นไปหมดแล้ว
ดวงตากลมโตค่อยๆ หรี่แสงจนดับมืด สุดท้ายก็สลายคล้ายดาวดับแสง...
“ใบหม่อน...”
น้ำเสียงเมตตาและอ่อนโยนฉุดหญิงสาวขึ้นจากห้วงทุกข์ ณหทัยมองคุณปู่ที่กวักมือเรียกให้เข้าไปหา เธอเ
