ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับฟ้ารั่ว หญิงสาวร่างเล็กเปรียวสะพายกระเป๋าเป้ใบโตพร้อมลากกระเป๋าเดินทางวิ่งฝ่าลมฝนอย่างทุลักทุเลเข้ามาหลบในป้ายรถเมล์ที่แทบจะไม่กันอะไรเลย ณหทัยมองสภาพตัวเองและข้าวของที่เปียกม่อล่อกม่อแล่กแล้วถอนหายใจอย่างหดหู่
“ฟ้านะฟ้า ทำไมถึงตกไม่ดูเวล่ำเวลาแบบนี้ หรือว่าอยากจะแกล้งฉันอีกคน”
ตอนขนของออกจากบ้านรัชพันธุ์ฟ้ายังดีๆ อยู่เลย ทางก็โล่งสะดวก ไม่มีคนใช้คนไหนเข้ามาห้ามหรือกักขังเธอ คงเพราะไม่ได้รับคำสั่งจากชูชัยกับนิรมล
ก็แน่ละ...พวกท่านคงมัวแต่เป็นห่วงลูกสาวสุดที่รัก จนไม่มีเวลามาสนใจลูกนอกคอกอย่างเธอหรอก ขนาดเธอบาดเจ็บแขนซ้นยังไม่มีใครถามสักคำ ทำราวกับไม่รู้หรือมองไม่เห็น แต่ถึงจะรู้ก็คงไม่มีใครกล้าออกหน้าแทนเธอหรอก เพราะทั้งพ่อและแม่ของเธอกลัวเพลิงครามกันจนหัวหด เลยเลือกจะปล่อยให้เธอเจ็บเองหายเอง แล้วเธอมันก็ทึกสมใจพวกท่านเสียด้วย แขนที่เจ็บเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว
