I silently cried hard in my room. Ito lang ang tanging magagawa ko kahit gusto ko ng magsisigaw at basagin lahat ng nakikita ko sa loob ng kwartong ito.
I want to calm myself for doing that but I guess I cannot do that. I need to take my medicines kahit na ayaw ko na sana mag-take ng pampakalma. Gusto kong sanayin ang sarili ko na hindi ko na kailangan ng gamot para kumalma. Pero wala akong magagawa dahil hindi ko talaga makontrol ang katawan ko. Ayaw talaga nitong sumunod.
Kagaya ng puso ko na ayaw magpasaway. Ayaw magpaturo na kalimutan ko na ang babaeng pinakamamahal ko.
I hurriedly reached my bottle of medicines na nasa ibabaw ng tokador. Mabilis akong naglabas ng isang kapsula at agad na nilulon ito kasabay din ng pag-abot ko ng baso ng tubig at agad na tinungga ito.
I breathed
