รักลวง นายหัวร้าย

ความหิวมันน่ากลัว

"สวัสดีครับ นายหัวกันต์ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วครับ" นายหัวหนุ่มมองหน้าคนที่ผลักประตูเข้ามาใหม่ เมื่อเห็นว่าเป็นกำนันเหมันต์ก็ลุกขึ้นและกล่าวทักทายตามประสาคนที่มีอัธยาศัยอันดี

"อ้าว กำนัน กลับมาได้ วันสองวันแล้วครับ" เขาลุกยืนขึ้นจับมือทักทายอีกฝ่าย

"แล้วนี้ เอาปาล์มมาขายเหรอครับ"

"ครับ เอ่อ แล้วก็จะแวะมาทักมายน้องพราวด้วย ได้ข่าวว่าวันนี้นั่งทำงานอยู่กับนายหัว" กำนันหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวด้วยคำพูดที่สนิทสนม ทำเอานายหัวหนุ่มคิ้วขมวดแวบหนึ่งด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเก็บสีหน้าไว้ ภายใต้ความเรียบเฉย

"กำนันมีธุระอะไรกับพราวหรือเปล่าค่ะ" ใบหน้าหวานเอ่ยลุกขึ้นมาถาม เมื่อได้ยินชื่อเธอในบทสนทนา

"เปล่าหรอกครับ จะว่าธุระก็ไม่เชิง พอดีผมเพิ่งกลับจากรุ่งเทพ เลยซื้อขนมที่น้องพราวชอบมาฝาก งั้นผมวางไว้ตรงนี้นะครับ"

"ขอบคุณมากค่ะ" คนตัวเล็กพนมมือไหว้ขอบคุณอย่างเช่นทุกทีที่เขามักมีของติดไม้ติดมือมาฝากเธอเสมอ

"งั้นผมกลับแล้วนะครับ นายหัว" กันต์ฝืนยิ้มให้นิดนึงตามมารยาท ทั้งที่ในใจอยากจะต่อยคนตรงหน้าสักหมัดที่โทษฐานมาจีบคนของเขาอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้

ด้วยความหิวที่ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า พราวมุกเลยสนใจขนมที่กำนันเหมันต์เอามาฝาก เป็นของที่เธอชอบเสียด้วย จะว่าไปกำนันก็รู้ใจเธอเหมือนกันนะ แต่พอทำท่าจะเอาเข้าปากกิน คนตัวโตที่อยู่ข้างเธอกลับแย่งไปจากมือสะงั้น ก่อนจะเอาเข้าปากอย่างรวดเร็ว แล้วยังมีหน้าเอาไปเป็นของตัวเองทั้งกล่องแล้วยิ้มเยาะเย้ยเธออีก

"นายหัว นี้ของหนูนะคะ เอาคืนมา" เธอแหวใส่เขาอย่างโกรธๆ เพราะตอนนี้เลยเวลาพักเที่ยงไปนานโขแล้ว ถ้ากินอะไรรองท้องหน่อยก็คงจะดี

"ไม่ให้ ทำไม หวงเหรอ รับของผู้ชายคนอื่น ทั้งที่ผัวก็ยืนหัวโด่อยู่นี้ หน้าด้านจริง ๆ" ชายหนุ่มแทบตะโกนตอบเธอกลับมา ด้วยความกลัวจะมีใครข้างนอกได้ยิน คนตัวเล็กกว่ารีบเอามืออุดปากเขาอย่างลืมตัว

"จะเสียงดังทำไม อยากให้คนทั้งลานปาล์มรู้เหรอค่ะ แล้วอีกอย่างหนูกับนายหัวไม่ได้เป็นอะไรกัน กำนันเขาแสนดีอุตส่าห์ซื้อมาให้ เอาคืนมาเลย"

นอกจากเขาจะไม่คืนแล้ว ยังรีบยัดขนมทั้งหมดที่ควรจะเป็นของเธอลงท้องอย่างรวดเร็ว ด้วยความหิว ความโมโห ความน้อยใจ น้ำตาเม็ดกลม ๆ ถึงกับร่วงหล่นลงมาจากดวงตาคู่สวย เธอปิดหน้าร้องไห้โฮจนชายหนุ่มตกใจ รีบดึงตัวเธอเข้ามากอด ตอนนี้สภาพเขาก็เหมือนผู้ใหญรังแกเด็ก ใครจะคิดว่าแค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ เธอจะโกรธเขามากมาย หรือจริง ๆ แล้ว เธอแอบมีใจให้ไอ้กำนันเหมันต์

"ร้องไห้ทำไม โกรธเหรอ" เธอพยักหน้าในอ้อมกอดเขา ก่อนจะใช้เสื้อนายหัวหนุ่มนั่นแหละสั่งน้ำมูกที่กำลังไหลย้อยลงมาดัง พรืด!!!

"อี้ !! สกปรก " เขารีบผลักหัวเธอออก ท่าทางรังเกียจของเขาทำให้เธออดหัวเราทั้งน้ำตาไม่ได้ สมน้ำหน้า ใครใช้ให้แย่งขนมเธอกันล่ะ

"หนูหิวนะ คนบ้า! ทั้งข้าวเช้า ข้าวเที่ยง หนูก็ยังไม่ได้กิน แทนที่หนูจะได้กินขนมรองท้อง มาแย่งหนูไปหมดเลย ไอ้คนชั่ว" คำพูดเธอทำเอาเขาหน้าเหวอ ก่อนจะเหลือบไปมองดูนาฬิกา ตายแล้ว เกือบบ่ายสอง จะว่าไปตอนนี้เขาก็หิวแล้วเหมือนกัน เมื่อคิดได้ดังนั้น ก็เดินมาจูงมือลากหญิงสาวออกไป แต่คนตัวเล็กกลับสะบัดออก

"จะพาหนูไปไหน"

"ไปกินข้าวไง ไหนบอกว่าหิว"

"ไม่ต้องเลย หนูไปเองได้ ไม่ต้องมาจับ มาจูง เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"

"คนอื่นคือใคร ทำไมต้องกลัวอะไรนักหนา หรือที่แท้ เด็กดีของนายแม่ ก็แอบมีแฟนแล้ว" คำพูดของเขาทำเอาเธอทำตาโตใส่อย่างไม่พอใจ ทำไมเธอต้องแอบถ้าเธออยากมีแฟน แต่แค่ไม่อยากให้คนมอง คนเข้าใจผิด การที่เธอกับเขาจับมือกัน มันทำให้คนอื่นคิดไปไไกลได้อยู่แล้ว เธอไม่อยากตกเป็นข่าวกับคนแบบเขา

นายหัวกันต์หมั่นไส้คนตรงหน้านักหนา ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว กลัวแต่จะมีคนอื่นมารู้อย่างเดียว ทำไม กลัวไอ้หนุ่ม ๆ ทั้งหลายที่มาจีบเข้าใจผิดเหรอ โดยเฉพาะไอ้กำนันหนุ่มที่เพิ่งซื้อขนมมาป้ออยู่ เหมือนคนตรงหน้าจะไปฟังเธอเลย เขากลับจูงมือเธอและลากออกไป จนคนในสำนักงานหันมามอง ด้วยความสงสัย เธออยากจะดิ้นออกเหลือนเกิน แต่มือหนาก็แข็งแรงราวกับคีมเหล็ก สะบัดยังไงก็ไม่หลุด

เขาเหวี่ยงเธอเข้าไปในรถ ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออก ด้วยความตกใจ หญิงสาวเลยถามเสียงสั่นๆ

"นายหัวจะทำอะไร ถอดเสื้อทำไม"เขาไม่ตอบแต่กลับยกยิ้มร้าย ก่อนจะโน้มตัวลงมาหาเธอ หญิงสาวปิดตาแน่นปี๋ เขามันหื่นกามจริง ๆ ที่ลานจอดรถก็ไม่เว้นเลยเหรอ แล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าเกิดมีคนผ่านไปผ่านมามาเห็น นายหัวหนุ่มเห็นท่าทางของเธอแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ท่าทางรังเกียจเขาอย่างออกนอกหน้า หลับตาสะแน่นปี๋ ถ้าเขาจะเอาจริง ๆ ก็เห็นเธอโอนอ่อนผ่อนตามทุกที

"ลืมตาได้แล้ว ปิดตาทำไม ทำยังกะไม่เคยเห็น" พราวมุกค่อย ๆ ลืมตาตามที่เขาสั่ง เธอก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะมันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด เขาแค่เปลี่ยนเสื้อเฉย ๆ

"เด็กซกมกแบบเธอ มาสั่งน้ำมูกใส่ฉันไง ดีนะ มีเสื้อเปลี่ยนในรถ ไม่งั้นฉันจะแก้ผ้าไปตลอดทาง ให้เธอมองจนเลือดกำเดาไหลเลย"

"ใครจะไปรู้ เพราะคนแบบนายหัว ลามกจะตาย แค่นายเดินจูงมือหนูออกมาแบบนั้น ป่านนี้หนูดังไปทั้งสำนักงาน หรือไม่แน่ อาจจะดังไปทั้งไร่แล้วก็ได้ ทำอะไรไม่รู้จักกาลเทศะ" คนตัวเล็กบ่นกระปอดประแปดราวกับเป็นคนแก่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ถือสา กลับอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ใจจริง เขาก็ไม่อยากตกเป็นขี้ปากคนในไร่หรอก แต่ตอนนั้นมันอดที่จะแกล้งเธอไม่ได้ ที่แม่คุณทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวกับเขา แต่ดี๋ด๋าจนออกนอกหน้ากับผู้ชายคนอื่น