EPISODE7

1290 Words

วิศวะขย้ำรัก (Engineer’nTaboo SS2) EPISODE7 “เฮียถือให้นะ หนูไปจ่ายเงินสิ” ชายหนุ่มเอ่ย แล้วยกยิ้มน้อย ๆ “งั้นเฮียรอตรงนี้นะ หยีไปสแกนจ่ายแป๊บเดียว” สาวน้อยว่าแล้วเดินไปยังเสาใกล้ ๆ กับจุดที่มารดาของเกื้อกำลังรีดผ้าอยู่ ตรงนั้นมีป้ายคิวอาร์โค้ดแปะไว้ให้ลูกค้า และเมื่อคล้อยหลังยาหยี ชายหนุ่มทั้งสองต่างมองจ้องตากันเขม็งทีเดียว “บ้านมึงไม่มีรึไง ป่านนี้ยังเสร่อตามน้องมาที่นี่อีก” เกื้อเอ่ยเสียงเบาแค่ให้โยฮันได้ยินเท่านั้น “ไม่เสือกเรื่องกูดิ แล้วก็อย่าเสือกมายุ่งกับผู้หญิงของกูด้วย” โยฮันเอ่ยลอดไรฟัน ไอ้เวรนี่คงรู้ว่าน้องยาหยีคนสวยของเขาจะมาเอาของ มันถึงได้เดินถอดเสื้ออยู่ในร้าน คงหวังจะอ่อยเธอล่ะสิท่า แต่โทษทีที่เฮียโยคนนี้มาด้วยเว้ย “จ่ายเสร็จแล้วค่ะ” ระหว่างที่สองหนุ่มกำลังฟาดฟันกันทางสายตา ยาหยีก็เดินกลับมาเสียแล้ว “คราวหน้าไม่ต้องมาก็ได้นะ เดี๋ยวพี่เดินเอาไปส่งที่บ้านก็ได้” เกื้อหันมาบอกสาวน้อย หวังประกาศความสนิทสนมระหว่างเขากับสาวน้อยยาหยีให้ศัตรูหัวใจได้รู้ แต่เธอกลับส่ายหน้าเป็นระวิง “ไม่ต้องหรอกค่ะ หยีมาเอาเองได้ พี่เกื้อซ้อมบาสก็เหนื่อยแล้ว” เธอให้เหตุผล แล้วเผยยิ้มให้ “เล่นบาสยังเหนื่อยจะไปทำไรกิน” ทว่าพอสาวน้อยพูดไปแบบนั้น โยฮันกลับพึมพำออกมาแล้วกรอกตาใส่เกื้อ “เฮียโย!” เธอดุคนชอบหาเรื่อง “เฮียพูดลอย ๆ ไม่ได้ว่าใคร” เขาว่า แล้วไหวไหล่ใส่เกื้อ “กลับเถอะค่ะ หยีกลับก่อนนะคะพี่เกื้อ ป้าก้อย” ยาหยีต้องรีบบอกลา เพราะขืนอยู่นานกว่านี้โยฮันคงจะแกว่งปากหาเรื่องชาวบ้านอีก “กลับเถอะลูก เย็นมากแล้ว” ป้าก้อยส่งเสียงมา ซึ่งเกื้อทำได้เพียงมองตามหลังสาวน้อยไปเท่านั้น ส่วนไอ้เวรนั่น...สักวันต้องโดนดี เวลาต่อมา...หลังกลับมาถึงบ้านของดิว โยฮันก็ต้องทำหน้าเซ็งจัด เมื่อเห็นว่าดิวกลับมาถึงแล้ว เวลาแห่งความสุขของเขามันสิ้นสุดลงตรงนี้แล้วสินะ จะบ้าตาย! “มึงนี่มันสุดยอด ไป ๆ มา ๆ ก็หาโอกาสมาส่งน้องหยีกูถึงบ้าน” เพียงเห็นหน้าวาจาก็เอ่ยชมกันทีเดียว “นิดหน่อยน่า ผมมาส่งน้องถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วกัน” “ส่งแล้วก็ไปดิ รอรถแห่มารับมึงรึไง” ดิวไล่ส่งจนคุณยายต้องออกมาปรามหลานชายคนโต “ตาดิวทำไมถึงว่าเพื่อนแบบนั้นล่ะหืม” “เพื่อนอะไรล่ะครับ ไอ้เด็กนี่มันมาจีบน้องหยีต่างหาก” “ผมจริงใจนะครับยาย ไม่ได้จะหลอกอะไรน้อง” โยฮันรีบอธิบาย เมื่อคุณยายรู้ถึงจุดประสงค์ของเขาแล้ว “ยาหยียังเด็กนะ” คุณยายเกริ่น ทำโยฮันหน้าจ๋อย “ผมรู้ครับ แต่ผมรอน้องได้” ชายหนุ่มพึมพำ นั่นทำให้สาวน้อยไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับเขาดี “วันนี้ก็กลับก่อนเถอะนะ ค่ำแล้วรถจะเยอะ” คุณยายไม่ได้ตอบอะไร ท่านเพียงตัดบทไปแค่นั้น ราวกับว่าในใจยังคงต้องการเวลาในการพิจารณาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของลูกหลานที่กำลังเติบโตขึ้นทุกวัน “งั้นผมกลับนะครับ สวัสดีครับ” โยฮันยกมือไหว้ลาท่าน “เอ่อ...หยีขอเดินไปส่งเฮียโยที่รถนะคะ” ยาหยีเอ่ย และเห็นว่าคุณยายพยักหน้ารับคำขอของเธอ สาวน้อยจึงเดินตามรุ่นพี่หนุ่มไป “เฮียกลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาหาอีก” โยฮันบอกลาแล้วขยับยิ้ม “จากเอ็มดีแอลมาฝั่งตะวันตกไม่ใช่ใกล้ ๆ เฮียไม่ต้องมาบ่อย ๆ หรอก เปลืองน้ำมันจะตาย ตอนเย็นรถเยอะด้วยค่ะ” สาวน้อยว่า “หนูเป็นห่วงเฮียเหรอ” เขาย้อนถามแล้วอมยิ้ม “ก็บอกว่าเปลืองน้ำมันไงล่ะ!” สาวน้อยเฉไฉทั้งที่แก้มแดงซ่าน “เปลืองช่างมัน เฮียอยากได้ความสบายใจ ว่าหลังเลิกเรียนแล้วหนูกลับถึงบ้าน ไม่มีใครมาวอแวหนู” เขาบอกเหตุผล ยิ่งอยู่ไกลยิ่งดูแลได้ยาก พอไกลสายตามาก ๆ มันจึงเกิดเป็นความกังวล นี่เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่เหลือเกิน เป็นความหวงแหน เป็นความกระวนกระวายใจที่โยฮันไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนเลย “ไม่มีใครมาวอแวหยีเท่าเฮียแล้วค่ะ” เธอว่าใส่แล้วก็นึกขำเขา “ยอมให้เฮียวอแวหนูคนเดียวก็พอนะ” เขาเอ่ยขอทันที “ถึงมีคนอื่นเข้ามา เฮียก็ไล่อยู่ดีนี่นา” ยาหยีว่า ไม่ใช่ว่าไม่รู้ถึงความรู้สึกของเกื้อที่มักจะแสดงออกว่าใส่ใจเธอเป็นพิเศษ แต่เพราะยาหยีไม่ได้มีใจให้เขา เธอจึงรักษาระยะห่างและคงความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องไว้เสมอ แต่กับโยฮันนั้น...ทั้งที่เธอสร้างระยะขึ้นมาก็แล้ว ปฏิเสธก็แล้ว พยายามหลบหลีกก็แล้ว แต่เขากลับมีหนทางเข้ามาสร้างความปั่นป่วนให้เธอได้เสมอ นั่นทำให้ยาหยีไม่รู้เลยว่าถ้าวันหนึ่งเธอเกิดหวั่นไหวกับโยฮันขึ้นมา วันนั้นเขาจะยังทุ่มเทและตั้งใจที่จะสานสัมพันธ์กันต่อหรือไม่ “ต้องไล่สิ คนนี้เฮียจองแล้วนี่” โยฮันว่า แล้วยื่นมือมาดึงเอาโบว์ผูกผมสีแดงของเธอไป “เอาคืนมานะ! เฮียจะเอาไปทำไม” “ขอไว้เป็นของแทนใจนะ ถ้าน้องหยีชอบเฮียเมื่อไหร่ ให้ส่งโบว์อีกข้างมา...มันจะได้อยู่เป็นคู่กัน” ชายหนุ่มว่า แล้วสอดโบว์มัดผมของเธอไว้ในกระเป๋าเสื้อช็อป นั่นทำให้สาวน้อยไม่รู้เลยว่าจะขอคืนดีไหม “งั้นก็...เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่หยีไม่รู้นะว่าเฮียจะได้อีกเส้นไหม ต้องดูพฤติกรรมนาน ๆ เลย” เธอบอกเขา ทำให้คนฟังโน้มตัวลงมาหาจนใบหน้าหล่อเหลือร้ายอยู่ในระดับสายตาเธอ “เฮียตื้อเก่งนะ ถึงจะไม่เคยจีบสาว แต่เฮียก็มั่นใจว่าตื้อเก่ง จะทำให้หนูใจอ่อน ยอมคบกับเฮียให้ได้ หนูเตรียมโบว์รอเลย” เขาบอกย้ำให้เธอเข้าใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นรถแล้วขับออกไป อีกด้านหนึ่ง...ณ ห้างสรรพสินค้า เขต MDL เจ้าของร่างเล็กในชุดนักเรียนมัธยมปลายชื่อดังของเขตเดินหิ้วของพะรุงพะรังออกมา ได้แต่ชะงักฝีเท้าอยู่กับที่เมื่อเบื้องหน้าเธอคือชายหนุ่มที่พักหลัง ๆ มานี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะไปเจอเขาแล้ว พี่ต้า...เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคายสไตล์ชายไทย โดดเด่นที่รูปร่างสูงใหญ่ราวนายแบบ อันอันยังคงเก็บความประทับใจแรกที่ได้เจอเขาไว้ในหัวใจเสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถเข้าไปแทนที่คนในใจของต้าได้ก็ตาม “ต้าจะกินอะไรดี หรือจะซื้อไปกินที่ห้องเหมียวดีคะ จะค้างกับเหมียวใช่ไหม เหมียวชวนค้างหลายครั้งแล้วนะ ทำไมใจแข็งจัง” น้ำเสียงออดอ้อนของสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่เดินควงแขนเขามา ทำให้อันอันหลุบสายตาลงต่ำ ตั้งใจจะก้มหน้าก้มตาเดินเลี่ยงคนทั้งคู่ไปทั้งอย่างนั้น ทว่าตอนที่เดินสวนกันถุงของที่เธอหิ้วมา มันดันไปเกี่ยวกับพวงกุญแจที่ห้อยอยู่กับกระเป๋าของหญิงสาวคนนั้นนี่สิ...บ้าชะมัด!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more