EPISODE6

1229 Words

วิศวะขย้ำรัก (Engineer’nTaboo SS2) EPISODE6 ยาหยีที่เดินออกมาก่อนและเห็นว่าไม่วายโยฮันก็ตามเธอมาจนได้ สาวน้อยจึงเดินช้าลง เพื่อให้เขาตามทัน “ไปไกลไหม” เขาเอ่ยถาม “ไม่ไกลค่ะ เลยร้านค้าตรงนั้นไปก็ถึงแล้ว” สาวน้อยชี้นิ้วบอกทาง “ที่บ้านเฮียดิวดูแลหนูดีเลยสินะ” เขาเอ่ยถาม เพราะรู้ว่ายาหยีเป็นเด็กกำพร้าที่ทางบ้านของดิวซึ่งเป็นญาติกันรับเลี้ยงไว้ “ดีค่ะ หยีโชคดีมากเลย” เธอว่า ถึงฐานะทางบ้านของดิวจะไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้ลำบากจนต้องปากกัดตีนถีบ เธอมีความสุขดี ไม่ได้รู้สึกขาดความอบอุ่นอะไร “พี่หยี ๆ ใครอะ เท่จัง” “แฟนพี่หยีเหรอ พี่หยีมีแฟนแล้ว” ขณะที่เดินคุยกันไปเด็ก ๆ ในซอยบ้านของเธอที่ปั่นจักรยานผ่านมาพอดีก็พากันส่งเสียงแซว นั่นทำให้สาวน้อยหันไปดุเด็ก ๆ “ไม่ใช่สักหน่อย อย่าพูดไปทั่วสิ” “ตอนนี้ไม่ใช่ อีกหน่อยใช่แน่” โยฮันหันไปบอกเด็ก ๆ “เฮียโยหยุดเลยนะ!” ยาหยีรีบปรามเขาด้วย “จีบเลย ๆ” นั่นทำให้เด็ก ๆ ส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ “เดี๋ยวเถอะ! อย่ามาแก่แดดนะ รีบปั่นไปเลย” เธอส่งเสียงไล่ เขินอายจนสองแก้มขาวแดงปลั่งราวมะเขือเทศสุก “เด็กมันพูดดี” โยฮันว่าอย่างชอบใจ “ไม่ได้จะให้จีบสักหน่อย” สาวน้อยว่าใส่ “ไม่ให้เฮียก็จะจีบ” “พูดไม่ฟังเลยเนอะ” “พูดฟังแล้วน้องหยีจะคบกับเฮียไหมล่ะ” โยฮันได้ที่เต๊าะเธออีก “เฮียไม่ฟังหรอก” สาวน้อยพึมพำเสียงเบา แต่เขาก็ยังพอจับใจความได้ ชายหนุ่มจึงหยุดฝีเท้าลง “เฮียจริงจังนะ ยังรู้สึกแย่กับเรื่องนั้นด้วย เฮียรู้ว่าชื่อเสียงตัวเองไม่ค่อยดี แต่เฮียขอโอกาสจากหนูอยู่นะ” “เฮียชอบหยีตรงไหนคะ หน้าตาเหรอคะ” ยาหยีเอ่ยถามเขา เขามักจะบอกว่าเธอทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่ผู้หญิงรอบตัวเขาหรือคนที่โยฮันเคยคั่วก็มีแต่สาวสวยทั้งนั้น แล้วมันจะมีอะไรต่างกันล่ะ “หน้าตาก็มีส่วน แต่เฮียชอบที่หนูเป็นเด็กดี” เขาว่า ถ้าดูแค่เรื่องความสวยความน่ารัก โยฮันสามารถหาผู้หญิงสไตล์นี้ได้ไม่ยาก แต่เขามันเป็นพวกไม่ชอบอะไรง่าย ๆ อะไรที่เข้ามาโดยที่เขาไม่ได้ไขว่คว้า มันจึงเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าสำหรับเขา...ไม่นานก็เบื่อ “ถ้าหยีเกเรก็จะเลิกชอบสินะคะ” สาวน้อยหยั่งเชิง “หนูจะเกเรยังไง?” โยฮันเลิกคิ้วถาม อย่างเธอเนี่ยนะจะทำตัวเกเร เธอแคร์ครอบครัวของดิวเสียขนาดนั้น “ก็...” ยาหยีเลิ่กลั่ก นั่นสิ! เธอจะเกเรยังไง ว่าแล้วสาวน้อยจึงคว้าข้อมือเขาให้หลบมายังซอยเล็ก ๆ ข้างทาง นั่นทำให้โยฮันมองเธออย่างสงสัย ว่าสาวน้อยคิดจะทำอะไร “อะไร?” ว่าถาม และเห็นเธอคว้าจับปกเสื้อช็อปทั้งสองข้างของเขาไว้แน่น ก่อนที่สาวน้อยจะเขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มเขา “ฟอด!” กลีบปากอ่อนนุ่มที่แนบลงกับผิวแก้มทำโยฮันถึงกับอึ้ง “นี่ไง! โดนผู้หญิงนิสัยไม่ดีจู่โจม อึ้งเลยสิ!” สาวน้อยว่าพลางปล่อยมือออก ทว่าสีหน้าของเขาที่ดูมืดครึ้มลง ก็ทำให้ยาหยีหน้าเจื่อน “ให้ตาย...” ชายหนุ่มสบถ ยกมือขึ้นคล้ายจะตีเธอ จนสาวน้อยถึงกับย่นคอหนี ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง “หยีไม่ได้ตั้งใจ!” เธอรีบพูด ทว่าไม่ใช่แรงฟาดตามที่คาด แต่กลับเป็นท้ายทอยที่ถูกโยฮันคว้าไว้ แล้วรั้งสาวน้อยให้ขยับมาใกล้ “เฮีย...อื้อ!” ยังไม่ทันได้เอ่ย เขาก็ก้มลงมาแนบจูบเธอเสียแล้ว “อืม...อ่าส์...จุ๊บ!” กลีบปากหยักสวยเจือไออุ่นที่บดเบียดลงมานั้นทำเอายาหยีเบิกตาโตอย่างตกใจ ยกมือขึ้นดันแผงอกเขาให้ถอยห่าง แต่โยฮันกลับตวัดท่อนแขนโอบรัดเอวเล็กไว้ แล้วรั้งให้ร่างเธอขยับมาแนบชิดกัน รสจุมพิตที่แสนเร่าร้อนส่งผ่านไออุ่นสู่โพรงปากสาวน้อย ก่อนที่เขาจะสอดปลายลิ้นเปิดกลีบปากที่เผยอเพียงน้อยนิดของเธอ นำพามันรุกรานเข้าไปดูดดุนลิ้นเล็กอย่างหยอกเย้า สร้างความปั่นป่วนชวนหวามไหวให้หัวใจและร่างกายของยาหยี “อ่าส์...อื้อ...ฮึก! อ่าส์...เฮีย...อื้อ!” สาวน้อยครางอย่างทรมาน เมื่อการจูบนี้ช่างดูยาวนานเหลือเกิน “จุ๊บ...อ่าส์...ปากหวานจังนะ” คนที่เผลอไผลไล่ต้อนสาวน้อยอยู่ครู่ใหญ่เอ่ยอย่างพอใจ หลุบสายตาคู่คมมองดูกลีบปากเล็กที่ขึ้นรอยแดงจาง ๆ เนื่องจากโดนเขาบดจูบ “แฮ่ก ๆ จูบแบบนี้ได้ไง ฮึก! อะ...เอาลิ้นเข้ามาด้วย?” ยาหยีละล่ำละลัก ยังคงตกใจไม่หาย เมื่อกี้เธอกับโยฮันจูบกันนานแค่ไหนเนี่ย ทำไมกลีบปากถึงร้อนไปหมดเลย “หึ! ไหนว่าเป็นเด็กเกเรไง” เขาย้อนถามแววตาล้อเลียน เด็กเกเรที่ไหนถึงโดนจูบแล้วยืนตัวสั่นขนาดนี้ “เฮียโยนั่นแหละเกเร! งื้อ...เจ็บปากจัง” เธอว่าใส่เสียงขุ่น แล้วลูบไล้เรียวปากตัวเองเบา ๆ หวังว่ามันคงไม่บวมหรอกนะ “ไม่โกรธใช่ไหม?” “คะ?” ยาหยีช้อนสายตามองหน้าเขา “ที่เฮียจูบ หนูไม่โกรธใช่ไหม” “โกรธสิ! หยีโกรธอยู่นี่ไง” เมื่อรู้ตัวว่าเธอไม่ได้โมโหอะไรเขามากมายหลังถูกเขาจูบเสียขนาดนั้น ยาหยีจึงรีบปกป้องตัวเอง “โกรธให้จริงจังสิ” โยฮันว่า ท่าทางสาวน้อยเหมือนเขินมากกว่าโกรธเสียอีก และเขาหวังว่ามันจะเป็นสัญญาณที่ดี “พอแล้ว...หยีจะไปเอาท็อปเปอร์” เธอพึมพำ ไม่รู้ทำไมถึงไม่รู้สึกโกรธเขาเหมือนกับครั้งนั้น ทั้งหัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดอีก “รอเฮียด้วยสิ เฮียไม่เคยมา กลัวหลงนะเนี่ย น้องหยี!” โยฮันส่งเสียงไล่หลังร่างน้อยที่เดินหน้าง้ำหนีไป ไม่นานนักทั้งยาหยีและโยฮันก็มาถึงร้านซักอบรีดที่มีชื่อว่า ‘ก้อยซักรีด’ ซึ่งเป็นปลายทางของเธอที่บอกว่าจะมาเอาท็อปเปอร์ ทว่าตอนเดินตามสาวน้อยเข้าไป โยฮันก็ต้องขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อคนที่เดินถอดเสื้อถือถุงท็อปเปอร์ออกมาคือ...ไอ้เวรนี่อีกแล้วเหรอวะ! “ซ้อมบาสเสร็จแล้วเหรอคะพี่เกื้อ” ยาหยีส่งเสียงทักทาย ทำให้เกื้อยิ้มรับ เพราะเห็นว่ามีถุงท็อปเปอร์ที่ซักแล้ววางอยู่ เกื้อจึงเดาว่ายาหยีจะต้องมาเอาของเองแน่ ๆ และมันก็ใช่ตามที่คาดเขาจึงยังไม่ขึ้นไปอาบน้ำ แต่เกื้อดันผิดคาดตรงที่ไอ้เด็กเพาะช่างMDLนั่นมันเสือกมากับสาวน้อยด้วยนี่สิ “มาเอาของเหรอ นี่...” เกื้อเดินเข้ามาใกล้และทำท่าจะยืนถุงให้ แต่โยฮันกลับคว้ามันไปเสียก่อน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more