EPISODE5

1305 Words

วิศวะขย้ำรัก (Engineer’nTaboo SS2) EPISODE5 โยฮันเห็นสายตาของอีกฝ่ายก็รู้เลยว่าหมอนี่เป็นศัตรูหัวใจของเขาอย่างแน่นอน ดีนะที่เขามาหาเธอบ่อยขึ้น ไม่อย่างนั้นโยฮันก็คงไม่รู้ว่ามีหนุ่ม ๆ มาขายขนมจีบให้สาวน้อยยาหยีเช่นกัน “ไอ้หน้าอ่อนนั่นใคร ทำไมทำตัวสนิทสนมแบบนั้น” โยฮันหันมาถามสาวน้อยข้าง ๆ นั่นทำให้ยาหยีผ่อนลมหายใจออกมา จู่ ๆ หมาบ้าเข้าสิงรึไงถึงได้ตั้งท่าหาเรื่องรุ่นพี่เธอ “พวกเอ็มดีแอลนี่ต้องหัวร้อนเหมือนกันทุกคนเหรอคะ นั่นรุ่นพี่หยี รู้จักกันตั้งแต่หยีเข้ามอหนึ่งแล้วค่ะ” สาวน้อยว่า “เฮียไม่ได้หัวร้อน แค่หึงอะ ไม่รู้แหละน้องหยีห้ามไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นเด็ดขาด ต่อไปเฮียจะมาหาทุกวันเลย เสาร์อาทิตย์ก็จะมา” โยฮันยังคงตรงไปตรงมาเสมอ “ทุกวันเหรอคะ บ้านผลิตน้ำมันรึไง” ยาหยีล่ะเชื่อเขาเลย “ไม่รู้แหละ หรือเฮียมาตอนเช้าด้วยดี” โยฮันทำท่าคิด “ไม่ต้องเลยค่ะ เดี๋ยวไปเรียนสายหรอก” “รับปากเฮียหน่อยสิ ว่าหนูจะไม่มีแฟน รอขึ้นปีหนึ่งให้เฮียมาจีบแบบจริงจัง” โยฮันเอ่ยขออีกครั้ง เขาจริงจังเรื่องเธอมากนะเนี่ย “กว่าหยีจะเรียนจบก็อีกนาน เฮียอาจจะท้อก่อนก็ได้” ยาหยีว่า ถึงแม้จะอยู่คนละเขต แต่เรื่องราวของโยฮันนั้นมีไม่น้อยเลย เขาเป็นคนหนึ่งในกลุ่มของพันไมล์ที่มีความนิยมในหมู่สาว ๆ เป็นพ่อสถาบันเฉพาะช่างที่ได้รับการยอมรับ ใคร ๆ ก็สนใจอยากจะเป็นสาวในดวงใจของโยฮันทั้งนั้น แต่เขาก็เจ้าชู้เหลือเกิน เลยไม่คบใครจริงจังไง แล้วแบบนี้ยาหยีจะเอาอะไรไปมั่นใจว่าโยฮันจะสนใจเธอจริง ๆ กว่าสาวน้อยจะเรียนจบ ม.ปลาย เขาอาจจะเปลี่ยนใจหรือท้อใจไปก่อนก็ได้ “เฮียจริงจังนะ! ก็ได้...จนกว่าน้องหยีจะเรียนจบมอปลาย เฮียจะมาเจอหนูทุกวัน แต่ขออย่างเดียวว่าอย่าเพิ่งเปิดใจให้ใครได้ไหม” เจ้าของร่างสูงเอ่ย สายตาคู่คมที่มองมานั้นบ่งบอกว่านี่คือคำขอจริง ๆ “ค่ะ! หยียังไม่คิดเรื่องแฟนอยู่แล้ว” เธอรับคำเขา “ขอบคุณครับ” โยฮันยิ้มรับอย่างพอใจ เวลาต่อมา...ยาหยีที่วันนี้ยอมให้รุ่นพี่หนุ่มมาส่งที่บ้านหนึ่งวัน เพราะโยฮันตื้อไม่เลิก ได้ก้าวลงมาจากรถยนต์ส่วนตัวของเขา นั่นทำให้คุณยายของเธอที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านมองมาอย่างสงสัย “ยายจ๋า สวัสดีค่ะ” ยาหยีเดินมาสวัสดีท่าน นั่นทำให้โยฮันรีบตามลงมาเช่นกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่ของเธอ “สวัสดีครับยาย รดน้ำอยู่เหรอครับ” “นั่นใครน่ะ ไม่คุ้นหน้าเลย ไม่ใช่เพื่อนพี่ชายเราใช่ไหม” หญิงชราวัยเกินครึ่งร้อยเอ่ย เพราะสีเสื้อของโยฮันนั้นไม่เหมือนกับเพื่อน ๆ ของดิว “นี่เฮียโยฮันค่ะ เรียนที่เฉพาะช่างเอ็มดีแอล เป็นเพื่อนรุ่นน้องของเฮียดิวค่ะ” ยาหยีจำต้องช่วยอธิบาย “ชื่อเหมือนไม่ใช่คนไทยเลยนะ” ท่านว่า ทำให้โยฮันขยับยิ้มน้อย “พ่อผมท่านเป็นคนเกาหลีครับ ท่านเป็นคนตั้งชื่อให้ผม” “อ่อ ตัวสูงมากเลยนะเนี่ย ตอนเด็ก ๆ คงจะกินนมเก่งล่ะสิ” “ครับ ผมชอบกินนมครับ” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังแอบเหลือบสายตามองไปทางสาวน้อย นั่นทำให้ยาหยีถลึงตาใส่เขาทันที นัยน์ตาพราวระยับแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง ใช่ ‘นม’ เดียวกันแน่นะ “มาส่งแล้ว ก็น่าจะกลับได้แล้วนะคะ เดี๋ยวค่ำรถจะติด” “ไล่เลยเหรอ” โยฮันย้อนถามเสียงเบา ยังไม่ทันได้เข้าบ้านเลย “เพื่อนตาดิวไม่ใช่รึไง จะเข้ามาก่อนไหม ยายต้มสาคูไว้กินเป็นรึเปล่า อยากกินสักถ้วยไหมล่ะ หรือจะกลับเลย” เมื่อเห็นว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ท่าทางจะมาจีบหลานสาว คุณยายจึงอยากดูพฤติกรรมอีกสักหน่อย “ได้เหรอครับ ต้องอยากลองสิครับ งั้นขอเข้าไปนะครับ” โยฮันยิ้มรับทันที นั่นทำให้ยาหยีได้แต่รู้สึกขัดใจที่คุณยายชวนเขาเข้าบ้าน “กินเป็นแน่นะ” ยาหยีงึมงำเสียงเบา “เฮียกินง่ายอยู่ง่าย” โยฮันว่า แล้วยิ้มให้เธอ “โม้จริง ๆ” สาวน้อยว่าใส่ เมื่อเข้ามาแล้วโยฮันก็พบว่าบ้านของดิวที่สาวน้อยยาหยีอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านสองชั้นขนาดกลาง นอกจากคุณยายแล้วตอนนี้ชายหนุ่มก็ไม่เห็นใครอื่น เขาจึงเดินมานั่งขัดสมาธิลงที่พื้นแถวชุดโซฟาหน้าทีวี ยาหยีเห็นรุ่นพี่หนุ่มหาที่นั่งให้ตัวเองได้แล้วเธอจึงเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน ปล่อยให้โยฮันนั่งรอคุณยายของเธอต่อไป “นั่งข้างบนก็ได้ เอานี่สาคู” “ขอบคุณครับ” คุณยายที่เดินออกมาพร้อมขนมสาคูใบเตยมีมะพร้าวอ่อนโรยหน้าท่าทางน่าอร่อยยื่นถ้วยขนมให้ นั่นทำให้โยฮันรีบรับไว้ แล้วหยัดกายขึ้นนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนน้อม ผิดกับหน้าตาท่าทางที่ดูเหมือนเด็กเกเร “ทำไมบ้านเงียบจังล่ะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม แล้วตักขนมเข้าปาก ขนมไทย ๆ ที่น้อยนักจะได้กิน ทำให้โยฮันชอบใจไม่น้อยเลย นอกจากข้าวต้มมัดของน้องซิน ขนมนี่ก็เข้าท่าทีเดียว “พ่อแม่ตาดิวไปทำงานยังไม่กลับน่ะ” “อ่อ...ผมเห็นยายปลูกดอกไม้ไว้เยอะแยะเลย ชอบเหรอครับ ที่บ้านผมมีพันธุ์ไม้ประดับเพาะอยู่หลายพันธุ์เลย คราวหน้าผมเอามาฝากนะครับ” ชายหนุ่มเล่า แล้วตักขนมเข้าปากอีก “ขอบใจพ่อหนุ่มนะ คนแก่อยู่ว่าง ๆ ก็หาอะไรทำแก้เหงาไปเรื่อยนั่นแหละ” ท่านว่า พลางพิจารณาชายหนุ่มอยู่ในใจเงียบ ๆ “โอเคครับ ขนมนี่อร่อยมากเลยครับ คือผมไม่ค่อยได้กินขนมไทยเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยรู้จักขนมแบบนี้น่ะครับ” “ชอบก็ดีแล้ว ถ้าจะมาอีกก็บอกตาดิวไว้ ยายจะทำขนมเผื่อ” “มาอีกได้เหรอครับ ขอบคุณครับ” โยฮันดีใจไม่น้อยที่ทางญาติผู้ใหญ่ของเธอไม่ได้ขัดขวางเขาเหมือนไอ้เฮียมารผจญนั่น เขาควรจะอ้อนคุณยายของดิวไว้เยอะ ๆ สินะ “ยายจ๋า ท็อปเปอร์หนูไปไหนล่ะคะ” ยาหยีที่ลงมาในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวเข้าคู่กับกางเกงผ้าฮานาโกะขาสั้นสีชมพูอ่อนเอ่ยถามมา “เมื่อเช้าแม่เราเอาไปส่งซัก ร้านบอกว่าเย็น ๆ ไปรับได้” “อ้อ! งั้นเดี๋ยวหนูไปเอาเองก็ได้ค่ะ ร้านป้าก้อยใช่ไหมคะ” “อืม ไปเอาก็ดีจะได้มาปูให้เรียบร้อย” ท่านว่า “หนูจะไปไหน เฮียไปด้วยได้ไหม” โยฮันเห็นว่าสาวน้อยจะออกไปข้างนอกก็รีบถาม “ไปร้านซักรีดแถวนี้ค่ะ เดินไปไม่ไกลหรอก เฮียอยู่กินสาคูที่นี่ก็ได้ หยีไปเอง” ยาหยีไม่อยากรบกวนเขา เพราะเห็นเขาคุยถูกคอกับยาย “แต่ว่า...” โยฮันอึกอักเพราะเกรงใจคุณยายที่ตักขนมมาให้ “ไปสิ ค่อยกลับมากินก็ได้” ท่านว่า ทำให้ชายหนุ่มยิ้มรับทันที “เดี๋ยวผมมานะครับ ขอวางไว้ก่อน จะกลับมากินให้หมดนะครับ” เจ้าของร่างกำยำเอ่ยแล้วหยัดกายลุกตามสาวน้อยไปทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more