Nanunuyo ang aking lalamunan nang magising ako. May pagtataka din kung bakit sa ibang silid ako nagising. Wala ako sa silid namin ni Andrew. Nasa ospital ako.
"Ma!" paos kong tawag kay Mama na nakatayo sa harap ng cabinet sa gilid.
Tuyo ang aking lalamunan. Uhaw na uhaw din ang aking pakiramdam.
"Oh, Anak. Kumusta ang pakiramdam mo?" malungkot ang mga mata ni Mama ngunit may ngiti sa kaniyang mga labi.
"Si Andrew po, umuwi na po ba siya?"
Bumuntong hininga si Mama. Naging malamig din ang mga mata bago marahang umiling.
"Hindi. Hindi na siya babalik kaya kailangan mong maging matatag. Hindi puwedeng maging mahina ka."
Napahikbi ako. Ilang araw na akong naghihintay sa kaniya.
"Kailangan mo ng kumain, ilang araw ng walang laman ang tiyan mo. Nahimatay ka kaya sinugod ka namin di
