บทที่ 2
โคตรจะปั่น
สองพี่น้องเริ่มมีอาการโมโห เขาถูกนักศึกษาสาวต่อว่าจนเสียหาย ส่วนฉันรีบหยิบเสื้อผ้าให้เธอสวมใส่แล้วขับไล่ออกไปให้พ้น ๆ ก่อนที่จะเจ็บตัวไปมากกว่านี้
ตอนนี้ทั้งสองพี่น้องกำลังมองหน้าฉัน ใจคงอยากจัดการฉันขั้นเด็ดขาด แต่ฝันไปเถอะว่าฉันจะยอมพวกเขาง่าย ๆ ฉันต่างหากที่ต้องจัดการพวกเขา
"พ่อฉันจ้างเธอมาเท่าไหร่?"
"เท่าไหร่ก็ไม่สำคัญค่ะคุณวิน ตอนนี้คุณต้องทำตามคำสั่งฉัน เอกสารพวกนี้เป็นงานที่คุณสองคนพี่น้องต้องศึกษาเอาไว้"
"ปกติบริษัทก็มีลูกน้องอยู่แล้ว ฝ่ายบัญชีก็มีจ้าง ไม่เห็นจำเป็นที่พวกฉันต้องลงไปดูแลเองเลย"
"แล้วจะใช้ชีวิตกินเงินเดือนฟรี ๆ แบบนี้หรือคะ ทุกคนล้วนต้องลงแรงถึงจะได้เงิน พวกคุณนั่งแท่นเป็นผู้บริหารแต่ตอนนี้กลับไม่สนใจธุรกิจของครอบครัว เอาแต่สนใจอะไรที่มันไร้สาระ คุณวินคุณเป็นพี่แทนที่จะพาน้องไปในทิศทางที่ดีกับพาน้องเสียคน"
"เธอพูดอะไรของเธอ ฉันไปพาไอ้เวย์เสียคนตอนไหน!"
"ก็เมื่อกี้ไงคะ คุณพาผู้หญิงมาทำเรื่องอุบาทว์ชาติชั่ว ถามจริงคุณเอาอะไรคิดไม่กลัวติดโรคบ้างหรือไง!"
"เธอกำลังเข้าใจผิดนะยัยแสนดี คนที่พายัยนั่นมาคือไอ้เวย์ต่างหากไม่ใช่ฉัน!"
"___"
ฉันหันไปมองหน้าคุณเวย์ที่ทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนเด็กมีความผิด ส่วนคุณวินเชิดจนคอจะเป็นยีราฟอยู่แล้วนะ อารมณ์แบบว่ากูไม่ผิดกูไม่ยอม
"จะเอายังไงก็พูดมาเลย ฉันจะให้เงินเธอ 3 เท่าจากที่พ่อฉันให้ แล้วเธอก็ออกไปให้พ้น ๆ แบบนี้ตกลงไหม"
"ขอประทานโทษนะคะคุณวิน เงินเดือนพวกคุณได้เดือนละ 50,000 บาท แต่เบิกเงินล่วงหน้ากันไปคนละ 200,000 บาทต่อเดือน หนี้สินที่คุณติดค้างบริษัทติดค้างท่านประธานไว้ทบต้นทบดอกเป็นเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ฉันทำงานกับท่านประธานมา 1 ปี เรื่องเงินเรื่องบัญชีฉันรู้ดีค่ะ ว่าพวกคุณล้างผลาญท่านประธานขนาดไหน"
"ใช้คำว่าล้างผลาญเลยเหรอไม่แรงไปเหรอวะ"
"คุณวินคิดว่ามันแรงไปหรือคะ ถ้างั้นฉันเปลี่ยนคำพูดก็ได้ค่ะ พวกคุณไม่รู้จักการใช้เงินทำตัวสุรุ่ยสุร่ายอายุขนาดนี้ยังขอเงินพ่อแม่ ไม่นึกถึงบั้นปลายชีวิตตัวเอง ถ้าไม่มีท่านประธานดูแลบริษัทคิดไหมคะว่าตัวเองจะมีความสามารถมากพอในการบริหารหรือเปล่า"
"พี่วิน.... อันนี้เจ็บกว่าล้างผลาญอีกนะพี่"
คุณวินเดินไปยืนล้วงกระเป๋าอยู่ที่ระเบียงเหมือนเขากำลังระงับสติอารมณ์ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สูดดมPM 2.5 เข้าปอด
"พวกคุณลองคิดดี ๆ นะคะ ถ้าไม่ศึกษางานไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉันในตอนนี้ บางทีท่านประธานอาจจะลงดาบกับพวกคุณก็ได้"
"ก็ได้ฉันจะยอมทำงาน แต่เธอห้ามทำพฤติกรรมแบบเมื่อกี้อีก ไม่ว่าฉันจะพาผู้หญิงมากี่คนก็อย่ามายุ่ง!"
"ไม่มีปัญหาค่ะ ถือว่าข้อตกลงของเราเป็นอันเสร็จสมบูรณ์ อ่อ... แล้วอีกเรื่องหนึ่งฉันจะมาอยู่ที่นี่กับพวกคุณนะคะ รบกวนช่วยลงไปขนของให้ฉันด้วยค่ะ"
"ฉันเป็นเจ้านายไม่ใช่ลูกน้องไปขนเองสิวะ!"
คุณวินเดินตรงเข้ามาหาฉัน ฉันแค่ขยับเสื้อให้เห็นด้ามกระบอกปืนทั้งคุณวินและคุณเวย์ก็รีบหยิบคีย์การ์ดวิ่งออกไปจากห้อง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ขึ้นมาพร้อมสัมภาระของฉันที่ฝากไว้ตรงล็อบบี้
คอนโดนี้มันเป็นเหมือนเพนท์เฮาส์ ชั้นบนเป็นห้องนอนของคุณวินกับคุณเวย์ ส่วนชั้นล่างมีห้องว่าง 1 ห้องนั่นก็คือห้องนอนของฉันนั่นเอง
ฉันเดินสำรวจที่นี่แล้วไม่มีของใช้ผู้หญิง จึงรีบรายงานให้ท่านประธานทราบว่าทั้งสองคนแค่ควงผู้หญิงมากินเล่น ไม่ได้จริงจังหรือพาเข้ามาอยู่อย่างที่ท่านประธานคิด
"ห้องของเธอฉันสองคนจัดเสร็จแล้ว ถ้าไม่มีอะไรพวกฉันขอตัวก่อนนะ"
"เดี๋ยวฉันขับรถให้ค่ะ"
"ไม่ต้องเสนอหน้า เป็นแค่เลขาเธอก็ทำงานของเธอไป"
"ไม่ต้องเสนอหน้ามารู้ดีค่ะ ฉันไม่ใช่แค่เลขา ฉันพูดไปแล้วว่าฉันมาเป็นบอดี้การ์ดของพวกคุณสองคนด้วย ที่ฉันพูดไปเข้าหูซ้ายไปทะลุหูไอ้ด่างหรือเปล่าคะ?"
"จี๊ดเลยกู! คอยดูเถอะนะปากดีให้มันได้ตลอดนะ!"
คุณวินเดินออกไปจากห้องฉันจึงหันมามองคุณเวย์ เขารีบยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วค่อยๆ ขยับตัวมาที่ประตูห้อง
"ผมกับพี่วินมีนัดคุยกับเพื่อน ถ้าคุณแสนดีอยากจะไปก็ไปได้ครับไม่ต้องด่าไม่ต้องทำอะไรผมนะครับ ถ้าจะด่าผมช่วยด่าพี่วินดีกว่าคนนั้นนิสัยไม่ดีครับ ผมเป็นเด็กดีอยู่คนเดียว"
"ค่ะ ไม่มีใครดีเท่าคุณเวย์แล้วค่ะ"
"ขอบคุณที่ชมนะครับคุณแสนดี"
"ฉันประชดค่ะ!"
"อ้าว!"
ฉันผายมือให้คุณเวย์เดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันเป็นคนสุดท้ายที่เดินตามออกไป ลงมาด้านล่างที่ลานจอดรถคุณวินกับคุณเวย์ยืนรอฉันอยู่ที่รถสปอร์ตของตัวเอง
ปกติแล้วพวกเขามักจะขับรถไปเองเพราะเป็นพี่น้องที่ชอบแข่งรถกันบนท้องถนน ฉันจึงผายมือไปที่รถของฉัน แม้จะเป็นรถเบนซ์แต่เครื่องก็แรงพอตัว
"ขับให้มันดี ๆ นะไอ้น้อง"
เสียงคุณวินดังมาจากเบาะหลัง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองกระจก คำว่าไอ้น้องกล้าพูดมาได้ยังไงฉันอายุมากกว่าเขาเกือบ 2 ปี
"หึ! ฉันเคยไปเป็นบอดี้การ์ดให้กับนักการเมืองที่ถูกลอบสังหาร ขับรถผ่านกระสุน ระเบิด มาสารพัดแล้วค่ะ ถ้าชอบความเร็วเดี๋ยวฉันจัดให้"
"ตัวเล็กแค่นี้มีแรงเหยียบคันเร่งเหรอ"
"หึ!"
บรื้นนนน~
O.O!
O.O!