บทที่ 7 ต้องเท่าเทียมกัน
1108 Words
บทที่ 7
ต้องเท่าเทียมกัน
ปัก!
"โอ๊ยยยย!"
ในจังหวะที่คุณวินเผลอฉันก็ยกเท้าขึ้นมาถีบจนเขาร่วงไปจากเตียง จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ชุลมุน คุณวินพยายามจะขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งก็ถูกฉันเตะก้านคอจนร่างของคุณวินแน่นิ่งไปกับพื้น เขานอนคว่ำหน้าฉันใช้หมอนข้างเขี่ยเขาเบา ๆ สงสัยคงจะสลบไปแล้ว
"ลำบากฉันอีก!"
ฉันจับคุณวินนอนหงายตรวจร่างกายของเขาจนละเอียด ก็แค่สลบเพราะถูกเตะก้านคอจนน็อคเอาท์ จะขึ้นไปเรียกคุณเวย์ก็อันตรายเหลือเกินจึงเปิดประตูแล้วลากคุณวินออกมานอนที่โซฟา จากนั้นฉันก็ล็อกกลอนอย่างแน่นหนาแล้วกลับมานอนเหมือนเดิม
เช้าวันต่อมา ฉันตื่นแต่เช้าอาบน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ ออกมาจากห้องเห็นคุณวินกำลังลุกขึ้นมานวดคอ เขามองหน้าฉันตาเขม็งส่วนฉันไม่สนใจสะบัดบ๊อบเดินเข้าไปในครัว เพื่อเตรียมทำข้าวต้มให้สองพี่น้องเหมือนเดิม
"นั่นเธอคิดจะทำอะไรยัยแสนดี!"
"ทำข้าวต้มให้คุณไงคะ"
"ไม่ต้องไอ้เวย์มันสั่งข้าวขึ้นมาแล้ว หลังจากนี้ไม่จำเป็นไม่ต้องเข้าครัวนอกจากอุ่นอาหารสำเร็จเท่านั้น"
"แหม คงจะกลัวติดใจเสน่ห์ปลายจวักของฉันน่ะสิ"
"___"
"ช่างเถอะคุณสั่งแล้วก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องตื่นมาทำแต่เช้า วันนี้ฉันขอรายงานให้คุณทราบว่าพวกคุณสองคนต้องไปเรียนตอนเก้าโมง จากนั้นตอนบ่ายพวกคุณต้องเข้าบริษัทค่ะ"
"พี่จะไปเหรอพี่วิน?"
คุณเวย์เดินมาด้านหลังฉันรีบขยับหนี จริง ๆ ฉันละอายใจมากทั้งสองคนล่วงเกินฉันไปแล้วแม้จะไม่ได้เอามะเขือยัดเข้ามา แต่สายตาและนิ้วก็สัมผัสเนื้อตัวฉันไปหมดแล้ว
"กูไม่ไปมึงไปสิ ไปหาพ่อมึง"
"เรื่องอะไรผมต้องไป ผมไม่ไปอ่ะ ไม่สะดวก"
"เอาอะไรมาไม่สะดวกคะ ในเมื่อฉันเป็นคนขับรถพาพวกคุณไป เมื่อเช้าท่านประธานส่งข้อความมาบอกว่ายังไงวันนี้คุณสองคนก็ต้องเข้าไปให้ได้"
"งั้นเธอก็ไปรับสารจากพ่อฉันมาแล้วค่อยมาบอกฉันอีกที ยังไงฉันก็ไม่ไปหาตาแก่นั่นหรอก"
"นั่นพ่อคุณนะคุณวิน"
"พ่อไอ้เวย์มัน"
คุณวินเดินหนีขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงมาอาหารที่คุณเวย์สั่งก็มาส่งพอดี พวกเราสามคนนั่งทานกันอยู่ที่โต๊ะไม่มีใครพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเลย ส่วนคุณวินดูท่าจะคอเคล็ด แต่ฉันไม่มีทางนวดให้พวกเขาหรอกจัดการกันเองก็แล้วกัน
"มหาวิทยาลัยฉันห้ามพกอาวุธเข้าปืนของเธอเก็บไว้ที่นี่นั่นแหละ ประตูทางเข้ามีระบบสแกนอาวุธด้วย ต่อให้เธอเอาปืนไว้ในรถก็เข้าไม่ได้"
"ท่านประธานคุยกับอธิบดีมหาวิทยาลัยของคุณแล้วค่ะ ถือว่าเรื่องนี้เป็นข้อยกเว้น ฉันสามารถพกอาวุธสงครามเข้าไปได้"
"เธอนี่มันน่ากลัวฉิบ!"
"กลัวฉันไว้บ้างก็ดีค่ะ สิ่งที่พวกคุณทำกับฉันเมื่อคืนนี้ฉันจำและรอวันเอาคืน!"
คุณเวย์รีบลุกขึ้นมามองหน้าพี่ชายของตัวเอง สีหน้าของเขาดูไม่สบอารมณ์เหมือนฉันตอนนี้เลย
"คุณแสนดีพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ พี่วินพี่ทำอะไรคุณแสนดี อย่าบอกนะว่าพี่แอบดูจุ๋มจิ๋มของคุณแสนดีแล้ว!"
"กูไม่ได้แอบดู"
"แล้วไป"
"แต่กูเอานิ้วกลางใส่เข้าไปแล้วกะซวกข้อมือจนน้ำยัยนั่นแตกกระจายเต็มที่นอนไปหมด"
"คุณวิน!"
"พี่ทำแบบนี้ได้ไงวะ ผมแค่แอบดูแต่พี่เล่นเอานิ้วใส่เข้าไปในน้องจุ๋มจิ๋มของคุณแสนดีเนี่ยนะ ผมไม่ยอมอ่ะ เราคุยกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ"
"แล้วไงอะ ยัยนั่นอ้าขาให้กูเองนี่"
ฉันนับหนึ่งถึงสิบในใจพยายามจะระงับสติอารมณ์ แต่ดูเหมือนว่าทั้งสองจะยังโต้เถียงกันเรื่องน้องจุ๋มจิ๋มของฉันไม่หยุด คนหนึ่งแอบดู อีกคนหนึ่งได้เอานิ้วใส่เข้ามา ฉันจะบ้าจริง ๆ แล้วนะ
"ถ้าพวกคุณไม่หยุดพูดเรื่องนี้ ฉันจะตบปากพวกคุณจนกว่าฟันจะร่วงออกมาครบทุกซี่!"
"คุณแสนดีครับ ทำไมทำแบบนี้กับผมได้ ผมอุตส่าห์ทะนุถนอมเป็นอย่างดี แต่คุณแสนดีกลับให้พี่วินมาทำแบบนั้นได้ยังไง ผมไม่ยอมนะครับ"
"แต่คุณจับนมฉันไปแล้วนะคุณเวย์"
"กูก็ได้จับเหมือนกัน ทั้งจับนม ทั้งเอานิ้วแหย่จุ๋มจิ๋มเลยล่ะ
ฮ่า ๆ ๆ"
"ผมไม่ยอม! คุณแสนดีครับผมไม่ยอม ยังไงวันนี้คุณแสนดีต้องให้สิทธิ์เท่าเทียมกัน!"
"พวกคุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ฉันเป็นแค่บอดี้การ์ดไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการ ถ้าคุณอยากนักก็หาผู้หญิงมาสิ!"
"ไม่ครับ!"
คุณเวย์นั่งลงกอดอกหันหน้าออกไปนอกระเบียงส่วนคุณวิน
เตรียมตัวจะไปเรียนแล้ว คุณเวย์ยังไม่ยอมลุกเขานั่งกอดอกอยู่แบบนั้น งอแงเป็นเด็กไม่ยอมไปโรงเรียนจนคุณวินเบะปากใส่
“ไปเรียนค่ะ!”
“ผมไม่ไป”
“คุณเวย์คุณไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ!”
“ยังไงผมก็จะไม่ไปแล้วก็จะไม่เข้าบริษัทด้วย ถ้าคุณแสนดีอยากให้ผมเข้าบริษัทผมต้องได้สิทธิ์เท่าเทียมกับพี่วินครับ”
“เพราะมึงมันหล่อสู้กูไม่ได้ไง คารมกูดีกว่ามึงเยอะ มึงมันเทียบไม่ติด มันคนละชั้นไอ้หนู”
“คุณวินออกไปรอข้างนอก ถ้าคุณอยู่แล้วทะเลาะกันแบบนี้ก็แยก ๆ กันไปเลย!”
“คุณแสนดีลำเอียงเห็นพี่วินดีกว่าผมเชอะ!”
“มึงอย่าปัญญาอ่อนไปเรียนได้แล้ว ตอนบ่ายมึงก็เข้าไปหาพ่อมึงนะ”
“ไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้!”
“โอเคค่ะคุณเวย์ ตอนนี้ไปเรียนก่อนค่ะ ส่วนเรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที ถ้าพวกคุณสัญญาว่าจะเข้าพบท่านประธานคืนนี้เราค่อยว่ากัน”
พรึ่บ!
“ยืนทำไมพี่วินไปเรียนดิ หน้าที่ของเราคือตั้งใจเรียนนะครับ”
“โธ่! ไอ้เด็กเวร!”
- Writer
