อลันจูงมือเบลินดาเข้ามายังห้องทำงาน ทั้งสองคนหยุดชะงักฝีเท้าลงไปอัตโนมัติเมื่อนัยน์ตาสะท้อนเข้ากับใครบางคนที่นั่งอยู่โซฟา โดยบนโต๊ะมีถุงอาหารวางเอาไว้
รอยยิ้มบนใบหน้าลีอาห์ค่อยๆ จางลงจากเดิมที่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นอลันเดินเข้ามา แต่กลับต้องผิดหวังเพราะคนที่ตัวเองนั่งรอมาเกือบหนึ่งชั่งโมงไม่ได้มาคนเดียว
“วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอ?” ลีอาห์เอ่ยถามอลันด้วยท่าทางปกติ พยายามกักเก็บความรู้สึกเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นมาภายในใจเอาไว้ไม่แสดงออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานแล้ว ฉันซื้ออาหารกลางวันมาให้นายด้วยนะ กลัวว่าระหว่างสอนงานฉันแล้วนายจะหิว”
“ฉันกินมาแล้ว เธอเก็บไว้กินเองเถอะ”
คำตอบของมาเฟียหนุ่มทำให้ลีอาห์หน้าเสียเล็กน้อย เพราะตัวเองตั้งใจซื้อมาให้อลัน แต่กลับถูกปฏิเสธกลับมาอย่างไม่ไยดี สายตาลีอาห์เหลือบเห็นสร้อยบนคอเบลินดา สิ่งนั้นทำให้คู่หมั้นสาวรู้สึกเจ็บปวดหนักขึ้น
สร้อยเส้นนั
