พายุร้อนซ่อนรัก

4หงุดหงิดๆ

"เฮียเท่ห์จังเลยค่ะ"

"มันใช่เวลามั้ย เขายืนนินทาตัวเองอยู่ยังจะมาชมฉันอยู่ได้"

"ก็ชมเฮียที่จัดการคนพวกนั้นไงคะ เฮียของรสาเก่งมากเลยค่ะ ^_^ "

"ไม่ต้องมายิ้ม "

"ไม่ต้องมายิ้ม" ทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ หลังจากลิฟท์เปิดพวกเราก็เข้าไปในลิฟท์รวมถึงผู้ชาย 2 คนนั้นด้วย

"น้องสาวหรอ น่ารักจังเลยนะครับ" ผู้ชายคนนึงถามเฮียระหว่างอยู่ในลิฟท์ ดูจากหน้าตาแล้วคงจะเป็นรุ่นพี่ฉันอยู่

"ขอบคุณนะคะที่ชม" ฉันยิ้มตอบให้กับเขาแต่โดนเฮียเดินมาบังไว้แถมยังมองฉันด้วยสายตาดุอีก อะไรของเขาเนี่ย

"ขอไลน์ไว้คุยกันหน่อยมั้ยครับ"

"ไม่สะดวกค่ะ พอดีมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ^_^ " ฉันยิ้มตอบผู้ชายคนนั้นไปแล้วมองหน้าเฮียที่ตอนนี้เหมือนฉันจะตาฝาดเห็นเขายิ้มที่มุมปากนิดๆ

"เสียดายจัง งั้นขอรู้จักชื่อหน่อยได้ไหมครับเผื่อเจอกันครั้งหน้าจะได้ทักทาย"

"คงไม่จำเป็น เพราะจะไม่มีครั้งหน้า" เสียงดุแถมพูดจาห้วนแบบนี้ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร

"เอาแล้วไงต่อมความหวงมันทำงานโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว" ผมกับไอ้วินซุบซิบกันเบาๆแล้วมองหน้าไอ้คนที่ผมกำลังนินทามันอยู่ มันจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่ามันกำลังหวงน้องเขาอยู่ หน้าตึงใส่ทุกคนที่เข้าหาน้องไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่เขาว่าให้รสา

พอลิฟท์เปิดออกทุกคนก็ออกมากันหมด พี่ที่ถามชื่อฉันก็อยู่ชั้นเดียวกับเฮียด้วย แถมอยู่ข้างห้องเฮียอีก เขาเปิดประตูก่อนจะหันมาโบกมือบ๊ายบายให้ฉันส่วนฉันก็ยิ้มให้ตามมารยาท

"บังเอิญจังเลยนะครับห้องอยู่ติดกันด้วย"

"ค่ะ ^_^ " แต่จู่ๆก็รู้สึกถึงแรงฉุดอย่างแรงเข้าไปในห้องเฮีย

"เฮียรสาเจ็บนะ บอกดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องใช้แรงเลย แรงอย่างกับ..."

"อย่างกับอะไร?"

"แรงอย่างกับคนหล่อโกรธไงคะ ^_^ "

"อย่ามาเต๊าะให้เสียเวลา " แล้วไม่พูดเปล่าเฮียดันหัวฉันออกห่างจากตัวเขาด้วย

"คนสวยขามาเต๊าะพี่รามก็ได้นะ พี่เต็มใจให้เต๊าะครับ" ผมอยากลองแหย่ไอ้พายุดู ดูซิว่ามันจะหัวร้อนมั้ย

"อย่าเต๊าะมันเลยครับมันเจ้าชู้ มาเต๊าะพี่ดีกว่า" พี่วินไม่พูดเปล่ารั้งเอวฉันเข้าไปหาตัวเขาด้วย จนหน้าเกือบจะชนกันอยู่แล้ว

"เต๊าะกับตีนกูมั้ย? พวกมึงจะให้กูไว้ใจอะไรได้บ้างวะ "

"ไอ้พายุ มึงจะหวงทำไมวะน้องสาวก็ไม่ใช่" มันได้ผลทันทีที่ผมรั้งเอวรสามาโอบไว้ พอไอ้พายุเห็นเท่านั้นหละดึงออกอย่างไว

"กูไม่ได้หวง แค่ไม่อยากให้มึงทำตัวรุ่มร่ามเดี๋ยวจะมีเด็กใจแตกก่อนเรียนจบซะก่อน"

"เฮีย！" ฉันรู้สึกฉุนกับคำพูดของเขาเลยสะบัดมือออกแล้วเดินไปยังห้องโถงของเขาที่มีโซฟาให้นั่ง ก่อนจะนั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่ตรงนั้น พวกเขาก็พากันเดินตามเข้ามา

"เป็นผู้หญิงใส่กระโปรงนักเรียนสั้นอะไรขนาดนั้น แล้วนั่งให้มันดีๆหน่อย เห็นแล้วสงสารลูกตาฉัน"

"เฮียจะเอาอะไรกับรสานักหนาคะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเป็นบ้ารึไง" ไม่ว่าจะทำอะไรก็ผิดไปหมดไอ้เฮียบ้า

"เออ กูว่ามึงก็เกินไปนะวันนี้ไอ้พายุ อะไรของมึงนักหนา หัวกูจะปวดกับมึง"

"มึงจะไม่แดกเหล้าไอ้ราม?"

"แดกสิครับ"

"ถ้าแดกก็หุบปาก แล้วก็แดกไปไม่ต้องออกความคิดเห็นเกี่ยวกับกู ถ้ามึงขืนพูดมากก็ออกไป"

"วันนี้มึงทำไมหงุดหงิดจังวะ"

"มึงไม่รู้?" ผมหันไปมองหน้ารสาที่ยังนั่งไขว่ห้างอยู่จนมองเห็นขาอ่อนหมดแล้ว ไอ้พวกนี้ยิ่งจ้องจนน้ำลายจะไหลลงพื้นอยู่แล้ว ไม่รู้หรือไงว่ากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางพวกเสือร้าย ผมจึงจับแขนเธอลุกขึ้นแล้วลากเข้าไปในห้องนอนผม

"เฮียจะพารสาไปไหน"

"อยู่ในนี้ไม่ต้องออกมา ถ้าเบื่อก็บอกจะไปส่ง"

"ถ้าได้อยู่ในห้องนอนเฮียรสาไม่เบื่อหรอกค่ะ รสาขอนอนเล่นบนเตียงได้มั้ยคะ ^_^ "

"อืม อย่านอนน้ำลายหกใส่หมอนฉันก็พอ"

"รับทราบค่ะ ^_^ "

"เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีวะ"

"ทำตัวแบบไหนคะ" ฉันถามกลับคนตัวโตกว่าที่เอาแต่จ้องหน้าฉันด้วยคิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นโบว์แล้ว

"ฉันโคตรเกลียดรอยยิ้มของเธอเลย เห็นแล้วหงุดหงิด"

"อะไรของเฮียมีแต่คนชมว่ารสายิ้มแล้วน่ารัก รสายิ้มแล้วไม่เห็นเฮียชมบ้างเลย รสายิ้มไม่น่ารักหรอคะ"

" ไม่ ！น่ารำคาญ "

"ชิ แล้วอย่ามาหลงรักรอยยิ้มของรสาก็แล้วกัน" ฉันหันหลังให้เขาแล้วเดินเข้าไปนอนฟุบลงบนเตียงนอนของเฮียพายุ

"อืมม~ทำไมกลิ่นเฮียหอมแบบนี้นะ ขนาดไม่ได้นอนบนเตียงหลายชั่วโมงแล้วกลิ่นยังหอมติดที่นอนอยู่เลย " ฉันเอาแต่สูดดมกลิ่นของเฮียอย่างกับคนโรคจิต ผู้ชายอะไรกลิ่นตัวหอมเป็นบ้า มิน่าหล่ะสาวๆถึงได้หลงไหลกันนัก

"รอให้รสาโตกว่านี้เถอะ รสาจะรุกจนเฮียถอยไม่ได้เลยคอยดู" ฉันนอนยิ้มบนเตียงเฮียพายุอย่างมีความสุข ก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้นมา

"ฮัลโหลว่าไงยัยเอแคลร์"

"รสา แกโอเคมั้ยเห็นไอ้ไกด์บอกว่าแกโดนพี่พายุจับได้ว่าหนีเรียน เขาดุแกมั้ย"

"ดุสิ ดุจนฉันร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยแหละ"

"งื้ออ ฉันขอโทษนะที่ลากแกมาด้วย"

"ไม่เป็นไรเลย ก็แกมีปัญหาทางบ้านหนิ ถ้าฉันไม่มากับแกแล้วใครจะมา ถ้าแม่แกเห็นแต่ไอ้ไกด์กับไอ้ม่อนแกคงโดนดุกว่าเดิมแน่"

"อื้ออ ยังไงก็ขอบใจแกนะที่ออกมาเป็นเพื่อน แถมยังโดนพี่พายุดุอีก"

"ไม่เป็นไรจริงๆ ตอนนี้แกโอเคใช่ไหม"

"อื้อ เดี๋ยวฉันต้องวางแล้วนะพ่อฉันเรียกแล้ว"

"อื้อบ๊ายบาย" หลังจากวางสายเพื่อนไปฉันก็เอาหมอนหนุนหัวของเฮียมานอนกอด

"ใช้ยาสระผมอะไรเนี่ยทำไมกลิ่นหอมจังเลย" แล้วก็เอาไปวางไว้ทีเดิมก่อนจะนอนคว่ำหน้าเล่นโทรศัพ์ไปเรื่อย

@พายุ

ที่จริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟังเธอหรอก แค่จะเดินเข้ามาเอาบุหรี่ในห้อง ก็เลยได้ยินสาเหตุที่เธอโดดเรียนออกมา พอได้ยินเสียงเงียบผมจึงเปิดประตูเข้าไป ถึงกับต้องตกใจในท่านอนของเธอ

"รสา！" ผมเสียงดังใส่คนตัวเล็กที่นอนไม่เอากระโปรง มันร่นขึ้นไปจนเกือบเห็นก้นอยู่แล้ว แม่งขาวอมชมพูชิบหาย ถ้าไอ้พวกเสือที่อยู่ด้านนอกเห็นมันจะทำยังไงวะ

"เฮีย เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตกใจหมดเลยค่ะ"

"เป็นผู้หญิงนอนดีๆไม่เป็นรึไง" แล้วดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินที่ผมพูด ยังนอนอยู่ท่าเดิมแถมเอียงข้างหันกลับมาถามผมอีก ไม่รู้หรือไงว่านอนท่านี้แล้วมันยั่วขนาดไหนวะเป็นเด็กเป็นเล็กแท้ๆ

"นอนไม่ดีตรงไหน ไม่มีใครเห็นสักหน่อยในนี้เป็นห้องนอนเฮียนะ มีแต่เฮียเท่านั้นแหละที่เห็น ว่าแต่เฮียเข้ามาทำไมคะ"

"เอาบุหรี่" พอผมพูดแบบนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วยืนขึ้น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกับผมแล้วซุกลงมาตรงอก จนผมต้องถอยหนี

"รสา！ ทำอะไรของเธอ"

"ทำไมกลิ่นเฮียหอมแบบนี้ล่ะคะ กลิ่นเดียวกับบนที่นอนเลย ขนาดกลิ่นเหล้ายังกลบไม่ได้เลยค่ะ ^_^ "

"ทะลึ่ง..หลบดิ๊ " ผมดันหัวเธอออกจากตัวผมจึงทำให้เธอลื่นล้มพรมเช็ดเท้าทำให้เธอล้มก้นกระแทกพื้นเสียงดัง ปัก！

"โอ๊ยยยย เจ็บ ！" ที่จริงฉันก็ไม่เจ็บมากเท่าไหร่หรอก แค่สำออยเรียกร้องความสนใจจากเฮียเฉยๆ

"เฮียขอโทษ เจ็บมากไหม" มันได้ผลจริงๆ เขาคุกเข่าลงมาถามฉัน แล้วเขาก็แทนตัวเองว่าเฮียด้วย รู้แบบนี้เรียกร้องความสนใจตั้งนานแล้ว

"เจ็บค่ะ ป่านนี้กระดูกก้นกบรสาหักหมดแล้วมั้งเฮีย ผลักรสาทำไม" บีบน้ำตาสักหน่อย แล้วจู่ๆเขาก็ช้อนมือเข้าใต้ขาพับฉัน แล้วอุ้มขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วเขานั่งคุกเข่าตรงหน้าฉันแล้วมองด้วยสายตารู้สึกผิด นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่าฉันไม่เคยเห็นสายตาเขาแบบนี้เลย เฮียจะรู้ไหมว่าทำให้หัวใจของฉันมันแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว คนอะไรใช้คำว่าหล่อเปลืองมากหล่อชิบหาย

"เฮียขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ" แล้วก็มีเสียงวิ่งพรวดพราดกันเข้ามา พี่รามกับพี่วินเข้ามาในห้อง

"เกิดอะไรขึ้นไอ้พา..../มึงจะเว้นวรรคทำเห*้ยอะไร" พี่รามก็แปลกพูดแล้วก็จะเว้นวรรคทำไมไม่รู้ จนเฮียคนหล่อของฉันต้องดุ