“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” พิมพ์พลอยไม่ใช่คนเรื่องมาก เธอจึงไม่ขัดที่คุณแม่ของเขาอาสามาส่ง แต่ก่อนจะออกจากห้อง เขาก็ถามเป็นคำถามที่เธอหนักใจ
“พรุ่งนี้มาอีกได้ไหม...” น้ำเสียงแหบเครือกับสายตาที่เว้าวอนอย่างขอร้องส่งไปถามเธอ พร้อมกับคาดหวังเล็ก ๆ ที่จะได้เจอเธอกับลูก
“ไม่แน่ว่าจะมาค่ะ โรงพยาบาลโรคเยอะ ไม่อยากให้ลูกมาบ่อย” นี่คือเรื่องจริงเธอไม่อยากให้ลูกสาวมาที่โรงพยาบาลบ่อยนัก และเธอก็ไม่ค่อยว่าง
“ก็จริง” เขาน้ำเสียงเศร้าเธอพูดมาล้วนถูก หากไม่ใช่เพราะลูกอยากมาหาเขา เธอก็คงไม่มาเยี่ยมเขาสินะ
“ฝากดูแลลูกด้วยครับ”
“นั่นเป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้วค่ะ อ่อ...อยากให้ลูกไปหาบ่อย ๆ ก็รีบหายซะแล้วจะให้ลูกกลับไปค้างที่บ้าน” ถ้อยคำหลังเหมือนเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจให้เขารู้สึกมีความหวังขึ้น แค่เธอยอมให้ลูกไปอยู่กับเขาที่บ้าน เขาก็อยากหายเร็ว ๆ แล้ว
“ผมจะหายไวไว”
คำพูดลูกชายทำเอาคนเป็นแม่น้ำตาไหล เธอกล่อ
