พิพิณกว่าจะกล้าเข้าหาคุณพ่อได้ ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร แต่เมื่อเห็นคุณย่าเอาโจ๊กถ้วยใหม่ให้คุณพ่อ เด็กน้อยก็รู้สึกอยากกินบ้าง
“คุณย่าขา...น้องพิณกินได้ไหม” เด็กน้อยชี้ไปยังถ้วยโจ๊กของคุณพ่อ แล้วก็มองมันอย่างอยากกินตามประสาเด็ก “ได้ค่ะน้องพิณคนเก่งของย่า” คนเป็นย่าป้อนโจ๊กคำเล็ก ๆ ให้กับหลานสาวตัวน้อย เมื่อเห็นหลานกินได้เธอก็อมยิ้ม
“อร่อยไหมครับลูก” ชายหนุ่มนั่งมองลูกสาวกินโจ๊กแล้วก็น้ำตาคลอ เขาอยากมองดูลูกเติบโต อยากเลี้ยงลูกด้วยสองมือของตัวเอง อยากอุ้ม อยากพาไปทำอะไรตั้งหลาย อย่าง แต่ตอนนี้มันเหมือนเป็นแค่ความฝันไปแล้ว เขาต้องนั่งรถเข็น แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องนั่งไปถึงเมื่อไหร่
มือข้างที่ไม่ต้องใส่สายน้ำเกลือยกขึ้นปาดน้ำตามที่ไหลลงมาตามร่องแก้มหยดแล้วหยดเล่า อย่างห้ามมันไม่อยู่ เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าเวลามันมีค่าขนาดนี้ เวลาที่เขาทำเรื่องไร้สาระมากมาย แต่กลับไม่เคยดูแลลูกกับเมียให้ดี
