ณัฐภัทรอารมณ์รุนแรงหลังจากจากอุบัติเหตุรถชนแล้วรู้ตัวว่าเดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น เขารู้สึกตกใจและสับสนในตอนแรก ดิ้นรนเพื่อทำใจกับความรุนแรงของอาการบาดเจ็บ เมื่อความเป็นจริงเข้ามา
เขาอาจรู้สึกหวาดกลัวและวิตกกังวลเกี่ยวกับอนาคตว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรเขาไม่อยากเป็นคนพิการ และเขาไม่อาจจะรับมือกับความเป็นจริงได้
เขารู้สึกคับข้องใจและโกรธต่อสถานการณ์และโชคชะตาของตัวเอง จากที่หวังจะให้เธอคืนดีและเขาจะตั้งใจดูแลเธออย่างดี กลับเป็นตัวเองที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“โธ่เว้ย...ทำไมฉันไม่ตายไปเลย จะได้ไม่ต้องรับรู้และเจ็บปวดอย่างนี้” เจ็บปวดทางกายก็หนักแล้ว แต่เมื่อคิดว่าเธอเห็นสภาพของเขา พิมพ์พลอยต้องไม่อยากลับมาหาเขาเป็นแน่ก็ยิ่งทนไม่ได้ จนอยากตายให้พ้น ๆ ไปเขารู้สึกหมดหนทาง ไร้เรี่ยวแรงอยากจะมีชีวิตต่อ
“เพล้ง!!!”
เสียงแก้วน้ำปัดตกไม่รู้เป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้ว เขาเหวี่ยงทุกคน ไม่อยากเห็นหน้าไม่อย
