สามวันให้หลัง ร่างที่โดนพันด้วยเฝือกราวกับมัมมี่ฟื้นคืนสติ ดวงตาของชายหนุ่มกะพริบขึ้นลงเพื่อปรับสภาพให้สู้กับแสงไฟด้านบนเพดานที่เป็นสีขาวสว่างจ้านั้นได้ เขาขยับตัวแต่ทว่ากลับรู้สึกว่าร่างกายของตนเองแน่นิ่งไม่สามารถไหวติงได้
นิ้วมือของเขากระดิกขึ้นลง ทำให้ณัฐสุดาผวาเข้ามาหาลูกชายที่ข้างเตียงในห้องพักฟื้นของผู้ป่วย เธอแทบยกมือขึ้นขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ลูกชายเธอกลับมาหาเธออีกครั้ง เสียงสะอื้นร่ำไห้ของมารดาทำให้ณัฐภัทรมึนงงจนต้องเอ่ยถาม
“แม่ครับผม...ผมเป็นอะไร” ชายหนุ่มพูดแล้วก็หยุดเพราะรู้สึกว่าเหนื่อยเกินจะเอื้อนเอ่ยออกมา แล้วก็พูดประโยคถัดไปพลันให้ความเจ็บปวดหน้าอก จนแทบทนไม่ไหว
“ลูกรถคว่ำ ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะเหลือแค่รักษาตัวให้หายดี” ณัฐสุดาจับมือลูกชายไว้ปลอบใจลูกชายคนเดียวของเธอ และยังไม่กล้าบอกความจริงที่เขาต้องนั่งรถเข็นไปอีกสักพัก จนกว่าจะทำกายภาพเพื่อหัดเดิน แต่จะเดินได้หรือไม่นั้น
