ตื่นเช้ามาเมื่อพิมพ์พลอยเปิดประตูหลังห้องให้อากาศถ่ายเทกลับพบว่าเขากลับมาตั้งแต่เมื่อคืนและเข้าบ้านไม่ได้ แต่แทนที่เธอจะรีบ กลับยืนบิดขี้เกียจให้เขาทนนอนในรถไป
“สมน้ำหน้า ให้รู้จักความลำบากเสียบ้าง” แล้วเธอก็ลงไปหุงข้าวทำงานบ้านเช่นเคยเหมือนที่เคยเป็น เพราะเป็นหน้าที่หลัก เมื่อเวลาเจ็ดโมง เสียงปึงปังเดินเข้าบ้านฟึดฟัดก็ทำให้เธอรู้ว่าเขาคงตื่นแล้ว ยิ่งฝีเท้าที่กระแทกราวกับเด็กวิ่งเล่น นั่นทำให้เธอภาวนาให้เขาตกบันไดคอหักตายไปเลยยิ่งดี
นอกจากไม่ออกมาดูเขาแล้ว เธอยังทำโน้นทำนี่เหมือนเขาไร้ตัวตนในบ้าน
‘ในเมื่อคิดจะทิ้งให้เธอและลูกเสี่ยงอันตรายเขาก็ต้องยอมรับความลำบากให้ได้’
สามปีแล้วที่ต้องเอาใจผัวเทวดา ที่เหมือนพ่อแม่ไม่ได้สั่งสอน ทั้งที่แม่ก็นิสัยดี แต่ลูกชายมันชั่วได้ใครมาก็ไม่รู้ หรือเป็นสันดานเลวมาตั้งแต่เกิดเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ที่รู้ ๆ คือผัวแบบนี้เธอไม่ได้อยากได้
เมื่อเธอ
