แม้จะเรียนมาน้อยเธอก็ไม่อยากพึ่งพิงคุณตาไปตลอดชีวิต อยากยืนได้ด้วยขาของตัวเอง ให้คนที่เคยดูแคลนเหยียดหยามเธอว่าเรียนมาน้อยเอาตัวไม่รอดต้องเกาะสามีกิน
“ได้สิ...แต่ไม่ต้องทำให้หนักเกินกำลังนะ แค่หลานกับเหลนสองคนตาเลี้ยงไหว” ก่อนที่พิภพจะเกษียณราชการมามีเงินเก็บอยู่มากพอสมควร ที่จะเลี้ยงหลานสาวของเธอได้สบายเสียด้วยซ้ำ
“พลอยอยากยืนด้วยลำแข้งของตัวเองค่ะ” พิมพ์พลอยซึ้งใจก็ตอนแต่งงาน เงินของเราก็คือเงินของเรา หากเราหาเองได้เราจะใช้ได้อย่างสบายใจ เงินคนอื่นไม่ได้ใช้สบายเหมือนเงินของเราหรอก ยิ่งสามีเธอไม่ได้รักไม่ได้ชอบ ยิ่งไม่ให้เงินเธอใช้ สินสอดที่คุณตายกให้ เธอก็หยิบออกมาใช้ส่วนหนึ่ง แต่ก็พยายามเก็บเข้าไปให้เท่าเดิมเพื่อจะได้เป็นทุนให้พิพิณยามที่เติบโตขึ้น
เธอก้าวพลาดไปแล้ว ก็ไม่อยากให้ลูกสาวพลาดพลั้งแบบเธอ แม้ว่าจะเป็นเหตุสุดวิสัย แต่ที่จริงแล้วหากเธอเชื่อฟังผู้ใหญ่ไม่เที่ยวเตร่ตอนกลางคื
