“เดียร์…”
“จะกลับบ้าน พากลับบ้านตอนนี้เลย” ลิเดียร์กอดแขนของคิมหันต์แน่น หลับหูหลับตา ไม่ยอมให้คนที่พยายามยื้อเข้ามาแตะตัวเธอได้อีกเด็ดขาด
พูดไปหมดทุกอย่างแล้ว จากนี้พอแล้ว จะไม่พูดถึง จบคือจบ พอคือพอ!
“เดียร์… มึงปล่อยดิวะไอ้สัด!” ลีโอเกรี้ยวกราดใส่คิมหันต์ที่ผลักเขาออก แทนที่จะได้สู้กันแบบตัวต่อตัว กลับกลายเป็นเพื่อนเขาเองที่เข้ามาล็อคตัวจากทางด้านหลัง ไอ้เหี้ยติณห์กำลังช่วยมัน ช่วยให้มันพาเดียร์ออกไปจากตรงนี้ได้โดยที่เขาตามไปไม่ทันและทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย
“เหี้ยเอ๊ย! ปล่อยสิวะ สรุปมันหรือกูที่เป็นเพื่อนของมึงกันแน่ ปล่อย!”
“เป็นเพื่อนมึงเนี่ยแหละ และกูก็โคตรงงเนี่ยทำไมมีเพื่อนแบบมึง” กระชากคอเสื้อของคนหัวร้อนเข้ามาหา สุดจะทนเพราะสงสารเขา จากนั้นหลังมือเน้นๆ หนักๆ ซัดสุดแรง ฝากแรงกระแทกเข้าที่เบ้าหน้าเพื่อนจนเต็มแรง
ผัวะ!
ถ้ากูกะเอาให้น็อค มันก็น็อคสมใจอยาก ล้มปุ๊บ ไอ้พวกที่ถู
