“เข้าห้องกันไหม…” เสียงกระซิบถาม ทำหัวใจดวงน้อยพานเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งที่เขากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่แก้มของเธอมันกลับร้อนไปหมด เสียอาการทั้งที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากเรา
“อย่าพูด”
“ทำไม เธอเขิน?”
“ไม่~”
“ไม่เชื่อ ถ้าเธอไม่อยากให้ใครได้ยิน งั้นเราเข้าห้องกัน”
“ชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่อยู่เรื่อยเลย” ลิเดียร์ยกมือขึ้นดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง ตอนนั้นเธอไม่กล้าหันไปมองเพื่อนเขาด้วยซ้ำ ปลดแขนของเขาที่โอบเอวออก ตามด้วยการหนีเข้าห้องทันที
ส่วนที่คนที่เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัวหันมองตาม จากนั้นก็กะจะหันไปบอกเพื่อนว่าง่วงแล้ว แล้วรีบตามอีกคนเข้าห้อง แต่พอหันหน้ามาทางเพื่อนปุ๊บ เห็นพวกมันกำลังจ้องปั๊บเลย
“อะไร มองกูทำไม”
“เริ่มมียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยืดอกพกถุงนะมึง” ลีโอกระแทกลมหายใจตอบรับเสียงเตือน
“อะไร ถอนหายใจใส่แบบนี้แปลว่า?”
“แบบไหนมันดีกว่าล่ะหลาม จะบอกว่ามึงไม่รู้เห
