ทั้งสองหันไปมองท่านอ๋องที่ตอนนี้เริ่มบีบมือของ หลิงเฟยแน่นพร้อมกับหันมายิ้มให้ทั้งสองคนที่เหลือ
“พวกท่านมาอยู่นี่เอง”
“ท่านอ๋อง พวกกระหม่อมมาสูดอากาศพ่ะย่ะค่ะ เอาล่ะ หลิงเฟย เอาไว้พบกันใหม่นะว่าง ๆ จะรับไปดูละคร”
“จางหยวนท่านนี่เมื่อใดก็ไม่เปลี่ยน ตกลงไว้พบกันใหม่”
“เอ่อ เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอตัวก่อน”
“ใต้เท้าเฉิน เดินเข้าไปพร้อมกันก็ได้ ข้ายังอยากถามท่าน….”
“เฟยเอ๋อร์ เกรงว่าจะไม่เหมาะนะ ข้าว่าเรามีบางอย่างต้องคุยกันหน่อย”
“เช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ ไว้พบกันใหม่”
หลิงเฟยสะบัดแขนออกจากเขาแต่ท่านอ๋องไม่ยอมให้นางทำเช่นนั้นพร้อมกับดึงนางไปยังห้องด้านข้างของท้องพระโรงซึ่งโดยปกติเอาไว้สำหรับแต่งตัวในงานและนั่งพักผ่อน
“ท่านอ๋อง พาหม่อมฉันมาที่นี่ทำไมเพคะ”
“วันนี้เจ้าเป็นอะไร เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าทำสิ่งใดอยู่”
“ท่านอ๋อง พระองค์ตรัสแปลก ๆ นะเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ยืนคุยกับจางหยวนและใ
