หลิงเฟยค่อย ๆ เลื่อนตัวลงนอนพัก เขาก้มลงห่มผ้าให้นางพร้อมกับก้มลงไปอีกครั้งหลิงเฟยหันหลังให้เขาในทันที
เขารู้สึกว่านางพยายามจะเลี่ยงเขาอยู่หลายครั้ง นางไม่เหมือนเดิมจริง ๆ เรื่องที่เขาคุยกับพระชายาคงต้องหาเวลาพูดคุยกับนาง รอให้นางหายดีกว่านี้เขาจะบอกทุกอย่างแก่นาง
“เช่นนั้น ข้าไปนะ”
“ขอบพระทัยเพคะ”
วันถัดมา
“น้องสี่เจ้าไหวหรือไม่”
“พี่ใหญ่ข้าแค่ตกน้ำ มิได้ป่วยจนลุกไม่ขึ้นนะเจ้าคะ”
“เช่นนั้นก็ไปกันเถิด เห็นว่าวันนี้พระชายาจะแสดงดีดพิณต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทด้วยนี่ใช่หรือไม่ขอรับท่านพ่อ”
“อืม นานแล้วที่ไม่ได้เห็นพระชายาดีดพิณ”
“ดี เริ่มเลย”
“หลิงเฟย เจ้าว่าอะไรนะ”
“เปล่าเพคะ”
“อ่อ เช่นนั้นก็ขึ้นรถม้ากันเถอะ ไหวหรือไม่ให้ข้าอุ้มขึ้นไปดีกว่านะ”
“ไม่ต้องเพคะหม่อมฉันเดินเองได้เพคะ”
ท่านอ๋องรู้ดีว่านางอาจจะยังโกรธเขา แม้ว่าบางเรื่องยังไม่กระจ่างชัดแต่เขาจะค่อย ๆ เล่าให้นางฟัง หลายเ
