“ท่านอ๋องแวะไปรับข้าที่จวนน่ะเจ้าค่ะ”
“เอ่อ ได้ข่าวว่าท่านล้มป่วยอยู่นาน ข้า…แวะไปเยี่ยมหลายครั้งแต่ไม่พบ”
“ท่านรองแม่ทัพ ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะขอบคุณมากสำหรับของขวัญเจ้าค่ะข้าชอบมาก”
“ท่านหายดีก็ดีแล้ว”
“น้องสี่ เจ้ามาถึงเร็วดีนี่ อ้าวใต้เท้าเฉินพบท่านแล้ว”
“คุณชายลู่ ท่านหมอลู่ ท่านนี้คือ….ถวายบังคมพระชายา”
“ท่านแม่ทัพอย่าได้มากพิธีกับข้าเลย มาที่นี่ข้าเป็นคุณหนูสามสกุลลู่เท่านั้นเจ้าค่ะ”
“พวกท่านมากันแล้ว เราเข้าไปกันเลยดีหรือไม่ ใต้เท้าเฉิน ท่านก็มาถึงแล้วงั้นหรือ”
“ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“เช่นนั้นก็เข้าไปพร้อมกันเถอะ หลิงเฟยไปเถอะ”
“เพคะ”
พวกเขาพากันเดินเข้าไปในงาน มือท่านอ๋องที่จับมือหลิงเฟยเดินเข้างานไปนั้นราวกับตอกย้ำเฉินเป่าหลิงว่าเขาคงช้าไปเสียแล้วกับบุปผางามผู้นั้น
เมื่อเข้ามาในงาน พวกเขาก็พบกับองค์รัชทายาทและพระชายาก่อน พระชายาสวมกอดกับพี่สามในทันทีเพราะไม่ได้พบกั
