ดุจสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางแจ้ง หลิงเฟยคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเรื่องเช่นนี้ เมื่อครู่นี้พี่รองของนางพึ่งจะ….พี่รองที่เป็นพระชายาขององค์รัชทายาท ถามท่านอ๋องว่า…
“หลินอี้ ท่านตอบข้ามาสิ เหตุใดจึงเงียบ ข้ามิอาจตอบรับความรู้สึกของท่านได้ น้องสี่มีหน้าตาและนิสัยเหมือนข้ามากที่สุด ท่านคงมิได้คิดว่าจะให้นาง….เป็นตัวแทนข้าในเรื่องนี้หรอกใช่หรือไม่”
หลิงเฟยทรุดตัวลงช้า ๆ นางไม่อยากได้ยินอะไรต่อจากนี้อีกแล้ว นางพยายามหาทางออกจากที่นี่ ต้องออกไปเดี๋ยวนี้และลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ให้เร็วที่สุด นางจำได้แค่เดินออกมาและลัดเลาะตามพุ่มไม้ด้านหน้าตำหนักออกมาโดยไม่มีผู้ใดเห็น
“พระชายา เรื่องในอดีตกระหม่อมลืมมันไปหมดแล้ว กระหม่อมกล้าสาบานกับพระองค์ตรงนี้ว่า ที่กระหม่อมอยากหมั้นหมายกับหลิงเฟยเพราะกระหม่อมรักนาง อยากดูแลนาง อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันนับจากนี้”
“และที่สำคัญ พระองค์กล่าวผิดอยู่อย่าง
