“เธอพูดจริงๆหรอ เธอไม่ได้หลอกฉันจริงๆใช่ไหม!” คุณปราบถามขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้นจนเผลอเสียงดัง
“เบาๆสิคะ” ฉันเอ็ดเขาไปทีหนึ่งเพราะตอนนี้คนในร้านหันมามองกันเต็มไปหมด
“ก็ฉันดีใจนี่ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เธอไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม”
“ฉันไม่ใช่คุณสักหน่อย ที่ชอบหลอกฉัน” ปากนี่ก็ชอบประชดจัง ถึงจะบอกตัวเองว่าผ่านไปแล้วแต่ก็หลุดตลอด
“ขอโทษ” ทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นล่ะ ฉันรู้สึกผิดเลยนะ
“ถ้าคุณยังทำหน้าแบบนี้ ฉันจะเข้าใจว่าคุณไม่ดีใจที่ฉันให้โอกาสนะคะ” ฉันปรับเสียงให้จริงจังแล้วพูดขึ้น ก็ได้เจอกันในรอบสามปี ฉันก็อยากเริ่มต้นมันด้วยความสุขและรอยยิ้มสิ ไม่ใช่ทำหน้าเศร้าแบบนี้ เพราะเมื่อก่อนเราต่างก็เศร้ากันมามากแล้ว
“งั้นกลับกรุงเทพกันเลยไหม กลับไปเราแต่งงานกันเลยนะ แม่ฉันอยากอุ้มหลานจะแย่แล้ว”
“อะ...อะไรคะ ฉันพึ่งตกลงให้โอกาสคุณเองนะ” จะพากลับไปแต่งงานเลยหรอ ไม่เร็วไปหน่อยหรือไง
“ไม่เห็นเป็นไรเล
