ไทม์
“ถ้าเธออยากจะไปฉันไม่ว่า แต่ในเมื่อเราเป็นคนรักกันไม่ได้ เธอก็เป็นน้องสาวของฉันแทนก็แล้วกัน” ผมพูดกับใยบัวขึ้นหลังจากหลบหน้าเธอไปหลายวันหลังจากเธอต้องการจะไปจากที่นี่
ผมรู้ว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับผม และก็ไม่เคยลืมไอ้ปราบ แต่ผมก็คิดว่าสักวันเธอจะลืมมันได้ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็มีคำตอบในตัวของมัน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ใยบัวถามออกมาด้วยสีหน้าเป็นห่วงปนสงสัย แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะปกติผมไม่เคยยอมรับและปฏิเสธสิ่งที่เธอพูดตลอด แต่ครั้งนี้กลับเป็นฝ่ายพูดมันด้วยตัวเองซะงั้น
“เห้อ!” ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ใจหนึ่งก็ไม่อยากเล่าให้เธอเห็นถึงด้านไม่ดีของตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งผมก็เครียดมากเหมือนกัน
“คุณมีอะไรพูดกับฉันได้นะคะ ฉันพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง” เธอยังคงถามผมอย่างห่วงใย ถึงแม้ว่าจะห่วงแบบที่น้องสาวห่วงพี่ชาย แต่เธอจะรู้ไหมว่าเพราะเธอเป็นแบบนี้ไง ผมถึงได้ชอบเธอ
