เปิดศึก
1564 Words
บทที่ 9 เปิดศึก
หลังจากคิดเรื่องฟุ้งซ่านอยู่สักพัก รมิดารู้ตัวว่าต้องไปอาบน้ำเพื่อลงไปทำอาหารให้เลโอทาน และต้องไปดูลูก้าเสียหน่อย ไม่ต้องแอบไปหาลูกชายแล้ว เพราะต่อจากนี้ไปชายหนุ่มได้อนุญาตให้เธอดูแลลูก้า
ไม่รอช้ามือเล็กคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนเอาในตู้ จากนั้นเดินเข้าห้องน้ำไป
ผ่านไประยะหนึ่ง คนตัวเล็กก็ได้ออกจากห้องน้ำมานั่งอยู่หน้ากระจก พลันดวงตาคู่สวย ก็สังเกตเห็นรอยประทับตราจากเลโอเมื่อคืน เป็นรอยช้ำแดง ๆ เป็นวง ๆ อยู่บริเวณซอกคออันขาวเนียน
“ฝากไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ปากเล็กพึมพำ ก่อนจะหยิบเครื่องสำอางหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จะปกปิดรอยนี้เอาไว้
ทันใดนั้นเอง…มือเล็กชะงักนิ่ง นึกขึ้นได้ว่าฮันนี่ยังอยู่ในบ้านหลังนี้นี่นา เรื่องเมื่อคืนเธอคงจะเดาออกแล้ว ว่าเธอนอนที่ห้องของเลโอ
“ถ้าอย่างนั้น…ปล่อยไว้แบบนี้แหละ จะได้รู้บ้างว่าโดนทำก่อนเป็นยังไง” รมิดายิ้มเย็น ชาติก่อนในร่างรมิดา เธอนั้นสู้ได้ แต่เป็นเพราะเลโอจะลำบากใจจึงได้ยอม ๆ ไป แต่มาวันนี้ ได้มีโอกาสเข้ามาอยู่ในร่างของ
คาริสาลูกสาวมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล….เอาคืนนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก….
ณ ห้องอาหารขนาดใหญ่ของบ้านตระกูลเล
“อาหารมาแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ย เดินนำหน้าสาวใช้มานั่งบริเวณเก้าอี้ที่ว่างข้าง ๆ เลโอ ก่อนจะพูดกับสาวใช้ด้านข้างเบา ๆ ว่า “ตักอาหารให้คุณเลโอ และคุณปู่ได้เลยจ้ะ”
รมิดาในร่างตาริสายิ้มกว้าง สบตากับคุณปู่ของเลโอจากนั้น ก็เริ่มแนะนำเมนูอาหารที่ตนเองได้ทำ
“คุณปู่คะ วันนี้ริสาได้ทำอาหารหลายอย่างที่ชอบให้ค่ะ”
“ที่ชอบงั้นหรือ” ชายชราอายุ 70 ปี ถามด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบ พร้อมกับเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
“ค่ะ อาหารเช้าคุณปู่ชอบทานข้าวต้มปลา เป็นอาหารอ่อน ๆ ย่อยง่ายดีต่อสุขภาพค่ะ ได้ยินมาว่าคุณปู่แพ้กุ้ง ริสาจึงทำให้คุณปู่ก่อนเพื่อที่อาหารจะไม่ได้ปนเปื้อน ริสาระมัดระวังมากค่ะ”
“หนูรู้ได้อย่างไรว่าฉันชอบเมนูนี้ แล้วหนูรู้ได้อย่างไรว่าฉันแพ้กุ้ง”
หญิงสาวชะงักไปเพียงชั่วครู่ เริ่มนึกถึงความทรงจำแรก ๆ ที่เข้ามาในบ้านของตระกูลเล เดิมทีฮันนี่เข้ามาอย่างเป็นมิตร หลอกให้เธอใส่กุ้งลงไปในอาหาร ทำให้คุณปู่เข้าโรงพยาบาล ตั้งแต่นั้นมาเธอก็โดนคุณปู่ของตระกูลเลตั้งแง่ใส่มาตลอด
ครั้งนี้อะไรที่เคยเกิดขึ้นไปแล้ว มันจะไม่เกิดอีก…
“เรื่องนั้น….ริสาถามแม่บ้านโดยละเอียดก่อนทำค่ะ…ลองชิมดูนะคะ”
“แหม…น้องริสานี่ เข้ามาวันแรกดูใส่ใจจังเลยนะคะ คราวหน้าสอนพี่
ฮันนี่บ้างสิคะ ไหน ๆ เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” ฮันนี่พูดเสียงหวาน แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่คนตัวเล็กรู้ดีว่านี่เป็นเพียงแค่การแสดง หากเธอไม่ได้สัมผัสการกระทำอันโหดร้ายมาก่อน คงคิดว่าคนตรงหน้าเป็นคนดีคนหนึ่งไปแล้ว
“ได้สิคะ ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น….อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย…ประโยคนี้….”
ประโยคนี้ฮันนี่เคยพูดต่อหน้าคุณปู่เพื่อฉีกหน้าเธอ กล่าวหาว่าเธอไม่ทำอะไร ทั้ง ๆ ที่งานทุกอย่างในบ้านเธอรับผิดชอบเกือบทั้งหมด
“ประโยคนี้คุณแม่สอนไว้ค่ะ ริสายินดีจะสอนนะคะ…” เรียวปากสีหวานเอ่ยเสียงใส มีแวบหนึ่งใบหน้าเคลือบร้อยยิ้มเย็นเอาไว้
“ดี ๆ ๆ มีหลานสะใภ้ดีแบบนี้ เท่านี้ฉันก็ตายตาหลับแล้ว…ฮ่า ๆ” ชายชราหัวเราะร่า จากนั้นหันไปพูดกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาว่า “เลโอแกมีว่าที่ภรรยาดีขนาดนี้ แกคงลืมยัยหนูรมิดานั่นได้แล้ว ทำตัวให้เป็นผู้เป็นคนหน่อย”
ปึก! ชายหนุ่มวางช้อนกระแทกโต๊ะเสียงดัง
จนเหล่าสาวใช้บริเวณรอบ ๆ ก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกที่หวาดกลัว เดิมทีใบหน้านิ่งเรียบอยู่แล้ว ตอนนี้ใบหน้ากลับเรียบนิ่งยิ่งกว่าเดิม ทำให้บรรยากาศภายในห้องครัวใหญ่เย็นยะเยือก
ครืด…
ร่างสูงลุกขึ้นพรวด ลากเก้าอี้ออกจากโต๊ะห่างจากตัวระยะหนึ่ง ริมฝีปากของเม้มเข้าหากันแน่น ไม่ได้พูดอะไรสักคำ จากนั้นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเบือนหน้าไปอีกทาง พร้อมกับหมุนตัวเดินออกไปโดยที่ยังไม่ได้ทานอะไรบนโต๊ะแม้แต่น้อย
จนเลโอเดินลับสายตาไป
“เฮ้อ” ชายชราถอนหายใจหนักออกมา ดวงตาหุบต่ำลงด้วยความรู้สึกผิด แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า
“หากวันนั้น ฉันไม่กดดันให้เลโอไล่แม่หนูรมิดาออกจากบ้านไป แม่หนูนั่นคงไม่ตาย และเลโอหลานชายของฉันก็คงจะไม่เกลียดฉันแบบนี้….แค่ปล่อยให้แม่หนูนั่นกับเลโอได้รักกัน…เรื่องน่าเศร้าแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น”
ชายชราอายุ 70 ปีพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ รู้สึกผิดอยู่เต็มอก จริงอยู่ที่คุณปู่ไม่ชอบรมิดา เพราะเธอไม่มีหัวนอนปลายเท้า อยากให้หลานชายมีอนาคตที่ดี ต้องมีหญิงตระกูลดังเป็นคู่ครอง ถึงจะเชิดหน้า
ชูตา มีอนาคตที่ไร้กังวลได้ จนเผลอเข้มงวดเกินไป….จนลืมไปว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้
แม้ว่าคุณปู่ของเลโอจะพึมพำแต่รมิดากลับได้ยินชัดเจน ที่แท้
เลโอไม่ได้อยากจะไล่เธอออกจากบ้าน ความจริงแล้วโดนกดดันจนไม่มีทางเลือกต่างหาก
“อย่าคิดมากเลยค่ะ คุณปู่ ทานข้าวเถอะค่ะ เรื่องแบบนี้คงให้เวลาเลโอหน่อยค่ะ เดี๋ยวเลโอจะหายโกรธเอง และเลโอไม่มีทางเกลียดคุณปู่หรอกค่ะ เชื่อริสานะคะ” เรียวปากสีหวานเอ่ยเพื่อส่งกำลังใจให้ หากคุณปู่คิดมากแบบนี้ ที่พึ่งเดียวของเลโอจะต้องทรุดหนักเข้าโรงพยาบาลแน่ ๆ
“หนูรู้ได้อย่างไรว่าเลโอจะไม่เกลียดปู่”
“เรื่องนั้น…เป็นเพราะคุณเลโอมีนิสัยที่เหมือนพ่อของริสาค่ะ อีกอย่างดูแล้ว เลโอเขาเป็นคนดีนะคะ เขาไม่มีทางเกลียดคนที่เลี้ยงตัวเองมาหรอกค่ะ”
“ดูเหมือนหนูจะรู้เรื่องราวเยอะเลยนะ หากไม่รู้อายุของหนูมาก่อน ฉันคิดว่าหนูนี่น่าจะอายุเท่า ๆ กับเลโอนั่นแหละ”
“ก่อนที่จะเข้ามาทำความเข้าใจมาเยอะค่ะ…ทานข้าวเถอะค่ะคุณปู่” รมิดายิ้มเจื่อน ‘โกหกแบบนี้จะบาปไหมนะ’
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ฮันนี่กำลังยืนยิ้มอยู่บริเวณหน้าห้องครัว ในขณะที่คนตัวเล็กช่วยแม่บ้านเอาจานไปเก็บ เรื่องเมื่อคืนฮันนี่รู้ว่าเด็กสาวรงหน้านี้ได้นอนค้างที่ห้องของเลโอ จนรู้สึกอิจฉาตาร้อน ทั้ง ๆ ที่ฮันนี่มาก่อนแท้ ๆ กลับไม่เคยได้นอนร่วมห้อง
เดิมทีเธอคิดว่าเด็กสาวคนนี้จะไม่มีพิษมีภัยอะไร เพราะเป็นแค่เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่เมื่อเห็นการพูดจาของเธอวันนี้ มันผิดคาดไปหมด….อีกทั้งคาริสามาจากตระกูลมาเฟียอันดับหนึ่งของประเทศ จะแตะต้องเหมือนที่ทำกับรมิดา คงจะยาก ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ผูกมิตร แล้วหาจังหวะลงมือดีกว่า
“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมจ้ะ”
“หือ ก็สบายดีมากค่ะ ที่นอนนุ่มนิ่มดี แถมยังอุ่นด้วย” เสียงหวานเอ่ยอย่างจงใจ ให้ฮันนี่คิดว่าแบบนั้น เพราะตอนนี้รมิดาในร่างคาริสารู้ทันทุกอย่าง
กรอด~ เสียงกำหมัดแน่น แต่ใบหน้าของฮันนี่ก็ยังคงยิ้มแสร้งส่งให้
คนตัวเล็ก
“ได้ยินใช่ไหมจ้ะ คุณปู่พูดในห้องอาหารก่อนหน้านี้ ว่าเลโอน่ะ เขามีคนที่รักอยู่แล้ว….พี่เห็นน้องควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ น่าจะเจอคนที่รักน้องจริง ๆ ลองตัดสินใจใหม่ไหม…เรามันหัวอกเดียวกันพี่พูดเพราะหวังดีนะ ไม่งั้นจะเสียใจภายหลังนะ”
“วางใจเถอะค่ะ ริสารู้เรื่องนั้นดี…อีกอย่างถอนตัวไม่ได้แล้วค่ะ…เพราะเมื่อคืนเรา….” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับลากนิ้วเรียวไปบริเวณลำคอระหง ทำให้ฮันนี่สังเกตเห็นรอยบริเวณนั้น
“…..” ฮันนี่พูดอะไรไม่ออก ใจร้อนรุ่มมากขึ้นกว่าเดิม
“ถ้าหากว่าจะเสียใจ ริสารับผิดชอบความรู้สึกตัวเองได้ค่ะ เรื่องนี้พี่ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะ ตอนจะหมั้นริสารู้ทุกอย่างอยู่แล้ว…ขอตัวนะคะ” หญิงสาวยิ้มอย่างมีชัย โดยที่ฮันนี่ไม่ทันสังเกตเห็น สิ่งที่เธอพูดไปเมื่อครู่นี้เท่ากับเป็นการเปิดศึกกับฮันนี่แล้ว
แม้การกระทำตอนนี้จะดูเหมือนเป็นนางร้ายไปบ้าง แต่ที่เธอทำไปเพราะไม่อยากกลับไปเป็นคนที่อ่อนแอไม่สู้คนเหมือนเดิม แค่นั้นเอง
- Writer
