ถือซะว่าทำเพื่อลูก
1443 Words
บทที่ 8 ถือซะว่าทำเพื่อลูก
เช้าต่อมา
เลโอค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา เพราะรับรู้ได้ถึงแรงกดทับบริเวณช่วงขา เมื่อคืนชายหนุ่มจำได้ว่า หลังจากที่มีอะไรกับคาริสาเสร็จแล้ว เขาก็นอนพักจนหลับไปเลย โดยไม่รู้ว่าเธอกลับห้องไปหรือยัง แต่เมื่อรับรู้ได้ถึงน้ำหนักบางอย่างที่ทับและโอบกอดเขาไว้ เดาไม่ผิดคงเป็นคนตัวเล็กอย่างแน่นอน
ดวงตาอันคมกริบตวัดตามองร่างเล็กที่กอดก่ายเขาเอาไว้ หญิงสาวหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ เรื่องเมื่อคืนคนตรงหน้านี้เธอทำเหมือนกับมันคือเรื่องปกติ ….เธอไม่โกรธหรือเสียใจเลยงั้นเหรอ….คิดเอาไว้ว่าตื่นมาต้องเห็นเธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดแล้วแท้ ๆ …ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้
“หึ” เลโอพ่นลมหายใจหนัก ยกมือหนาขึ้นมาคลึงบริเวณศีรษะ
“อือ…ตื่นแล้วเหรอคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายคนยังไม่ตื่น ดวงตาคู่สวยก็ยังคงปิดอยู่ แถมวงแขนเล็กยังกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ราวกับ
เลโอเป็นหมอนข้าง
“เธอ…” คนตัวสูงนิ่งงัน ปล่อยให้เธอทำตามใจ อีกทั้งยังไม่ผลักหญิงสาวออก ความรู้สึกแปลก ๆ พุ่งตรงเข้าสู่หัวใจ….ทำไมเหมือนรมิดาได้ขนาดนี้….
“ฟู่วว” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจหนักอีกครั้ง รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป จากนั้น
ปึก ! โคร้ม!
เลโอใช้เท้าถีบร่างเล็กจนกลิ้งตกเตียงไป
“โอ้ย….ทำอะไรคะเนี่ย…เลโอ…ฉันเจ็บนะคะ” เรียวปากสีหวานร้อง
โอดครวญ เหมือนโดนกระชากให้ตื่นจากความฝันอย่างไรอย่างนั้น ดวงตาคู่สวยตวัดมองเลโอแล้วจ้องเขม็ง ริมฝีปากสีสวย ค่อย ๆ เบะขึ้นด้วยความไม่พอใจอย่างไม่จริงจังนัก
“ปลุกไง!” ชายตรงหน้ายักไหล่ พูดอย่างไม่แยแส
“บ้านไหนปลุกแบบนี้คะเลโอ…”
“บ้านผม! อีกอย่าง…เลิกเรียกชื่อห้วน ๆ แบบนั้นได้แล้ว ผมอายุมากกว่าเธอเกือบ 10 ปี เธอพึ่ง 17 อย่าทำตัวเป็นเด็กแก่แดดไปหน่อยเลย”
“ฮึ่มมม” รมิดาครางต่ำอยู่ในลำคอ คิดไม่ถึงว่าสามีของเธอจะปากหนักแบบนี้ ท่องเอาไว้ว่าตอนนี้เธอคือคาริสา ใจเย็นไว้…
“สะ…สิบแปด…แล้วค่ะ 17 ที่ไหนกัน…ถ้าอย่างนั้นไม่ให้เรียกเลโอ เรียกว่าอะไรคะ”
“เรียกคุณ!”
“คุณเลโออย่างนั้นเหรอคะ…เรียกที่รักจะเหมาะกว่าอีก”
“ว่าไงนะ!”
“เปล่าค่ะ…คุณ…คุณเลโอ”
“อืม…ออกจากห้องฉันไปซะ…แล้วอย่าเข้ามาอีก…แล้วก็เรื่องเมื่อคืน ถ้าไม่อยากท้องก่อนเรียนจบ ไปหายาคุมมากินไว้ซะ”
“ค่ะ…ฉันจะไม่เข้ามาอีก แต่ขออะไรอย่างได้ไหมคะ”
“เธอมีสิทธิ์ร้องของั้นเหรอ”
“ไม่ลองขอ…จะได้สิทธิ์เหรอคะ…ฉันต้องลองอยู่แล้ว อนุญาตหรือเปล่าก็อีกเรื่องหนึ่ง”
คำพูดของเธอทำให้เขาหวนนึกถึงรมิดาอีกแล้ว…
“อืม…พูดมา”
“ค่ะ ขอให้ริสาได้ดูแลลูก้าได้ไหมคะ”
“….” คนตัวสูงขมวดคิ้วเป็นปม หญิงตรงหน้ามีแผนอะไร หรือมีเหตุผลอะไรงั้นเหรอ ทำไมไปขอเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองเลย
เมื่อเห็นเลโอนิ่งงัน รมิดาในร่างของคาริสารู้ทันว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เขากำลังหวาดระแวง ไม่ไว้ใจ…ฉะนั้นเธอต้องหาเหตุผลมารองรับให้ได้
“เอ่อ…คืออย่างนี้ค่ะ…ริสา…รู้สึกผิดจริง ๆ ที่เป็นสาเหตุทำให้ภรรยาของคุณต้องตาย…จึงอยากจะชดใช้ค่ะ…ด้วยการเลี้ยงลูกของคุณรมิดาให้โต”
“พอมาลองคิด ๆ ดูแล้วการเลี้ยงลูกของคุณ มันจะช่วยแบ่งเบาคุณได้เยอะเลยค่ะ…ลองคิดดูนะคะแบบนี้ไม่มีตรงไหนที่คุณขาดทุนเลยค่ะ ได้โปรดนะคะ…” รมิดาทั้งพูด และส่งสายตาอ้อนวอนร้องขอ
“….” เลโอยังคงนิ่ง ไม่ตอบตกลงแต่อย่างใด ได้แต่จ้องมองแววตาของหญิงสาวอยู่อย่างนั้น พิจารณาดูแล้วหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้มีเจตนาร้าย
“นะคะ…” เธอย้ำอีกครั้ง พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ
“อืม…ถ้าหากผมรู้ว่าคุณคิดจะทำร้ายลูกของผม…คุณไม่รอดแน่…แม้ว่าคุณจะเป็นลูกสาวตระกูลลี่ก็ตาม”
“รับทราบค่ะ ขอบคุณนะคะ”
เด็กสาวตรงหน้ายิ้มกว้างกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ราวกับคนถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง
“ออกไปได้แล้ว” เลโอสั่งเสียงเข้ม พร้อมกับปรายตามองร่างเล็กที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดนั้นว่า “ก่อนออกไป ก็ใส่เสื้อผ้าด้วย”
“โอ๊ะ! ดีใจจนลืมเลยค่ะ ขอบคุณที่เตือนนะคะ ขอยืมเสื้อผ้าของคุณได้ไหมคะ พอดีเมื่อคืน…คุณฉีกชุดของริสาทิ้งไว้ในห้องน้ำค่ะ”
“อืม” เลโอตอบรับด้วยสีหน้าที่เหนื่อยหน่ายใจ เพราะต่อหน้าของเขาร่างกายเปลือยเปล่าแบบนี้ ผู้หญิงปกติจะต้องยกมือขึ้นมาปิดจุดสงวนเอาไว้ แต่หญิงสาวคนนี้ นอกจากไม่อายแล้ว ยังหันหลังเดินไปยังตู้เสื้อผ้าอย่างหน้าตาเฉย อีกทั้งทำราวกับคุ้นเคยอีกด้วย
“เช้านี้จะทานอะไรคะ จะได้เตรียมเอาไว้ให้” เรียวปากสีหวานพูด โดยที่ยังหันหลังให้เขาอยู่ เธอหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวมาหนึ่งตัว จากนั้น
ค่อย ๆ ใช้มือผูกเชือกเป็นโบว์
“ได้ยินมาว่าเธอทำอาหารไม่เป็น…คงไม่ทำยาพิษให้ฉันกินหรอกนะ”
“ฮ่า ๆ ” รมิดากลั้วหัวเราะลั่น สีหน้าของเลโอดูดีกว่าเมื่อวานเยอะมากนัก…ดีจริงที่เขาฟื้นตัวได้เร็ว “ฉันรักคุณค่ะ…คนรักกันเขาไม่ทำร้ายกันหรอกนะคะ”
“แต่ผมไม่ได้รักคุณ…ผมรักแค่รมิดาคนเดียว” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดตัดบทอย่างไม่แยแส
รมิดาในร่างคาริสาค่อย ๆ หันมายิ้มกว้างให้เขา…ที่แท้เธอก็เข้าใจผิดว่าเลโอไม่รัก “ค่ะ…ไม่เป็นไรค่ะ ดีใจนะคะที่เห็นคุณจริงใจแบบนี้”
“….” เลโอเงียบ พร้อมกับจ้องมองคนตัวเล็กด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง ประโยคเมื่อครู่ที่เขาพ่นออกมา ต้องการให้คนหน้ารู้สึกเจ็บ ทว่าหญิงสาวกลับยิ้มอย่างชอบใจเสียอย่างนั้น…หรือเป็นเพราะเธอกระโดดตึกลงมาจนเสียสติใช่ไหม….
“คุณต้องการแก้แค้นใช่ไหมคะ…เรื่องเมื่อคืนคุณก็อยากให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด อย่างนั้นใช่ไหมคะ…”
“….”
“ก่อนที่ฉันจะออกจากห้องนี้ไป…ขอพูดในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน…ภรรยาของคุณเลโอไม่ได้ต้องการให้คุณแก้แค้นหรอกนะคะ…เธออยากเห็นคุณมีความสุขค่ะ…อย่าจมอยู่กับความแค้นใจ และความรู้สึกผิดเลยนะคะ”
“เธอยังเด็กจะไปรู้อะไร!”
“ไม่รู้หรอกค่ะ…แต่ฉันก็เป็นคนที่รักคุณ…ฉันต้องการให้คุณมีความสุขเหมือนกันค่ะ ลึก ๆ แล้วคุณเป็นคนดีใช่ไหมคะ คุณเองก็ไม่ได้อยากทำร้ายใคร….งั้นฉันขอตัวนะคะ อย่าลืมลงมาทานข้าวก่อนไปทำงานนะคะ”
พูดจบคนตัวเล็กคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ นัยน์ตาสีนิลเปล่งประกาย จ้องมอง
เลโอด้วยความรัก ก่อนจะหมุนตัว ก้าวเท้าเล็กเดินออกไป โดยที่มีเลโอมองตามแผ่นหลังของเธอจนลับสายตาไป
กึก!
เสียงประตูหน้าห้องปิดลง เรียกสติของเลโอกลับมาอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้….เหมือนรมิดาจริง ๆ….อีกทั้งความคิดของเธอไม่เหมือนกับเด็ก ผิดกับเด็กสาวที่เขาได้เจอวันแรก…เธอเอาแต่งอแงที่จะแต่งงานกับเลโออย่างเอาแต่ใจ
ภายในห้องของรมิดา
พรึบ! หญิงสาวหย่อนก้นลงบนเตียงอันหนานุ่ม
“ฟู่ววว” ริมฝีปากสีสวยพ่นลมหายใจหนัก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกที่เขินอาย เมื่อครู่ที่ห้องของเลโอ เธอคุยกับเขาด้วยสภาพแบบนั้น…..มันน่าอายจริง ๆ
“โอ้ย ถึงนี่จะไม่ใช่ร่างกายของฉัน แต่มันก็อายนะ”
คนตัวเล็กพูด แล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าขนหนูจากนั้นเดินเข้าห้องน้ำไป
ความเขินอายในวันนี้จะลืม ๆ มันไป ถือซะว่าทำเพื่อลูกแล้วกัน…จะได้รู้สึกอายน้อยลงหน่อย
- Writer
