เป็นเวลาเกือบสัปดาห์ที่มัดหมี่มักจะชะเง้อชะแง้มองในตอนที่มาร์ชเลิกเรียนและกลับบ้าน หลายครั้งที่เธอมักจะมองเลยไปทางด้านหลังและหวังว่าจะมีคนเดินตามน้องชายเข้าบ้านมาด้วย
แต่ก็ไม่มี...
เธอไม่รู้ว่าเขาไม่มีธุระก็เลยไม่มา หรือว่าจงใจเลี่ยงเธอกันแน่
‘อย่ามา...’
ภาพใบหน้าของเขาที่ดูไม่สบายใจในตอนกำลังจะพูดประโยคที่เธอเดาไว้ว่าน่าจะเพื่อปฏิเสธยังคงติดตาไม่น้อย และคำพูดของมาร์ชที่บอกว่าอาร์เจเข็ดขยาดผู้หญิงร้าย ๆ ทำให้ตอนแรกจะหาเรื่องให้ได้เจอเขาอีกจำเป็นต้องหยุดไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นภาพลักษณ์ที่ไม่ได้ดีอยู่แล้วคงจะดูแย่เข้าไปใหญ่
กลัวว่าหากเขาไม่ได้อยากจะข้องเกี่ยวด้วยอีกฝ่ายก็คงจะลำบากใจได้แต่ห่อเหี่ยวอยู่คนเดียวนี่แหละ ใบหน้าสวยถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า รอน้องชายของตัวเองที่น่าจะมีเรียนเช้าเหมือนกันลงมาจากห้องนอน
ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากชั้นสองเหมือนกับมีเรื่องที่ทำให้อารมณ์ดีซึ่งเธอไม
