บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท เหมันต์ยังคงจ้องมองมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น เหมือนกำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากฉัน กับคำถามที่ฉันพึ่งถามไปเมื่อครู่
คำถามของฉันมันตอบยากนักหรอ เขาถึงได้มาถามฉันกลับแบบนี้ เขาถึงทำท่าทางเหมือนไม่เข้าใจฉันแบบนี้
ทั้งที่เขาน่าจะรู้ทุกอย่างที่ฉันถาม เขาน่าจะเอะใจในคำถามของฉัน
“กูถามว่ามึงพูดเรื่องอะไร” เหมันต์เอ่ยถามเสียงแข็ง
“รู้อยู่แก่ใจเหมันต์จะมาถามหมวยทำไม” ฉันพูดย้อนเขากลับไปเพื่อให้เขาย้อนคิดดูดีๆอีกครั้ง
เขารู้ตัวเองดีที่สุดว่าเมื่อตอนเย็นเขาคุยและตกลงอะไรกับใคร เขาน่าจะรู้ดีว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร.
“หมวยมันโง่ โง่ที่ไม่หนีไปให้ไกลกว่านี้ อื้อ...” เหมันต์พุ่งเข้ามาบีบปลายคางของฉันเอาไว้ทันทีเมื่อฉันพูดจบ
“ตอนที่กูไม่ให้มึงอยู่มึงเสือกอยากจะอยู่กับกู มาตอนนี้มึงคิดจะหนี มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอหมวย” เหมันต์ถามเสียงแข็ง แววตาเขาเต็มไปด้วยความขุ่นมัว
“เพราะหมวยร
