“มึงจะเรียกร้องอะไร ในเมื่อมึงเอาตัวมึงมาให้กูทรมานเอง มึงคิดดีๆ กูเคยขอให้มึงอยู่มั้ย กูเคยรั้งมึงไว้รึเปล่า”
ใช่ เขาไม่เคยรั้ง ไม่เคยขอ มีแค่ฉันที่ดันทุรังเอง
ฉันก้มหน้าร้องให้ออกมาสุดเสียง ฉันไม่ได้ร้องเพื่อให้เขาเห็นใจหรือสงสาร ฉันแค่สมเพชตัวเอง ดูสภาพฉันตอนนี้สิ สภาพว่าแย่แล้ว ความรู้สึกมันยิ่งแย่กว่าเดิมสะอีก แต่ต่อให้จะเจ็บสักแค่ไหนทำไมฉันถึงยังไม่เลิกรักเขาสักที
เหมันต์ลุกขึ้นยืนเต็มตัว เขาเอาผ้าคลุมปิดบังร่างที่เปลือยเปล่าให้ฉัน
“ไปใส่เสื้อผ้า กูจะพาไปหาหมอ”
“ปะ ไปทำไม ฮึก...”
“ไปถึงเดี๋ยวมึงก็รู้เองนั่นแหละ เร็วๆ”
“ฮึก...”
“หมวย มึงจะร้องอะไรหนักหนา กูเริ่มจะรำคาญ...”
“อื้อ ฮึก หมวยไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพูดขัดขึ้นเพราะไม่อยากได้ยินเขาบ่นฉันไปมากกว่านี้แล้ว แค่นี้ฉันก็ทำให้เขาไม่พอใจมากแล้ว
ฉันมองดูเหมันต์ที่กำลังจ้องมองฉันอยู่ตอนนี้ แววตาที่แสนจะเย็นชา ไม่เหลือเค
