“พูดแล้ว? พูดเมื่อไหร่ล่ะ แล้วพูดกี่ครั้ง? ครั้งเดียว?” เฟิร์สส่ายหน้าเบาๆ “หึ คำพูดมึงไม่ใช่ทองไอ้ฟืน ถ้าผู้หญิงเขายังไม่หายโกรธ จะพูดบอกเขาทุกวันก็ไม่มีใครว่า”
“ผมก็อยากจะพูด แต่หนามมันไม่เปิดโอกาสให้พูดไง เห็นหน้าผมมันก็เดินหนีแล้ว จะเอาเวลาไหนไปพูด” ตอนเช้าเอาข้าวไปให้ก็ไม่เคยเจอ ต้องฝากคนที่บ้านโน้นไว้ ตอนเย็นทำมึนไปกินข้าวด้วยทุกวันก็ไม่ยอมอยู่คุย กินข้าวเสร็จก็หนีขึ้นห้องทันที
แม่งผู้หญิงอะไรง้อโคตรยาก
แล้วง้อไหม?
ก็ง้อไงถึงได้เครียดอยู่แบบนี้
“เห้อ! นี่กูประเมินความฉลาดน้องชายตัวเองสูงไปเหรอวะ”
“อ้าวเฮีย มีน้องชายอยู่สองคนจะชมคนไหนก็ระบุชื่อด้วยดิ ชมมั่วแบบนี้ไม่ดีมั้ง เดียวคนชมมันไม่รู้ตัว” พี่ชายคนที่สองของฟืนที่เดินปิดปากหาวหวอดเข้ามาที่โต๊ะอาหารพูดขึ้นทันที พอพูดจบก็หันไปยักคิ้วให้น้องชายทันที “ไง? เมื่อคืนนอนไม่หลับ? หรือว่าไม่ได้นอน”
เห้อ!
คนถูกว่ากระทบถอนหายใจออกมาท
