“หมอกล่ะ?”
“ไปมอแล้ว...ถ้าไม่อยากนั่งหน้า ก็นั่งข้างหลังได้ สัญญาจะนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไรให้รำคาญ”
หนามเตยชำเลืองมองคนพูด ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่คนขับ ไม่ได้นั่งเบาะหลังอย่างที่ฟืนเสนอ
เธอเห็นฟืนยิ้มกว้างจนตาหยี และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้ต้องหันไปแอบยิ้มกับประตูรถ เมื่อเจ้าของรถเปิดประตูขึ้นมาก็ต้องนั่งเชิดทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“วันนี้ได้กินข้าวเหนียวหมูปิ้งหรือเปล่า”
“อือ” ก็กินทุกวันมาจะสองอาทิตย์แล้ว กินจนน้ำหนักเพิ่มขึ้น ถ้ากินต่ออีกก็คงไม่พ้นเป็นหมูจริงๆ
เอาจริงๆ ก็เบื่อเหมือนกันนะ แต่พอนึกภาพตอนที่มันขับรถไปกลับเกือบสองชั่วโมงเพื่อซื้อมาให้ เห็นกระติบใส่ข้าวเหนียวที่มันซื้อมาใส่เพราะกลัวว่าเธอจะต้องกินข้าวเหนียวแห้งๆ เย็นๆ มันก็ทำใจปล่อยทิ้งไม่ลง ถึงจะเบื่อทว่าก็ต้องมีสักไม้ที่หยิบขึ้นมากิน
“หนาม...”
หนามเตยหันไปมอง พยักหน้าเป็นการบอกให้คนเรียกพูด
