คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัย...
“ฟืน เดี๋ยวหนามถือเอง”
หนามเตยหันไปพูดกับฟืนที่เดินมาแย่งเอาสมุดโน้ตที่เธอถือติดมือมาด้วยไปถือไว้เองนอกจากฟืนจะไม่คืนสมุดโน้ตให้เธอแล้วยังยื่นมือมาวางพาดที่ไหล่บางของเธอ บังคับให้เดินเข้าด้านในคณะกลายๆ
“เดินครับ มองทางด้วยเดี๋ยวสะดุด”
“สะดุดอะไรเหรอ?” หนามเตยเงยหน้ามองคนตัวสูงที่น่ารักขึ้นทุกวัน เดี๋ยวนี้ครับตลอด
“สะดุดรักครับ”
หนามเตยหน้าแดง อมยิ้มมองฟืนด้วยสายตาเป็นประกายเจิดจ้าไม่ต่างจากแสงพระอาทิตย์ยามเช้า
“ถ้าเป็นรักก็สะดุดไปนานแล้วปะ ตอนนี้ก็ยังหาทางขึ้นไม่ได้เลย หลุมโคตรลึกไม่รู้ใครขุดไว้” พูดเองก็หน้าแดงเอง ก่อนจะวกกลับมาที่เรื่องสะดุดที่หมายถึงการสะดุดล้มจริงๆ “แล้วถ้าหนามสะดุดล้มจริงฟืนจะปล่อยให้หนามลงไปจับกบปะละ”
นึกสภาพตัวเองในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอที่ความยาวแค่ต้นขาต้องลงไปนั่งจับกบอยู่กับพื้นคอนกรีตแข็งๆแล้วก็ต้องเป่าปาก นอกจากจะเสียว
