ขุนพลรีบพาพี่ชายออกมาจากห้องเมื่อชายหนุ่มร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เขาตกใจไม่ใช่น้อยเพราะไม่เคยเห็นคนเป็นพี่ต้องมาเสียน้ำตาให้กับเรื่องอะไรในชีวิต
“มึงหยุดร้องไอ้ทัพ”
“แม่ง! ถ้าย้อนกลับไปได้กูจะไม่แม้แต่พูดหยาบคายใส่ทิชาเลย ฮึก”
“มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว มึงทำได้อย่างเดียวคือรอให้ทิชาจำเรื่องทุกอย่างได้หมด”
“ไอ้ขุนน้องรัก”
“น้องรักเลยเหรอวะ”
ขุนพลนิ่งชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินไอ้พี่ชายตัวดีมันเอ่ยเรียกแบบนั้น ปกติแทบจะฆ่าเขาให้ตายคามือ
“กูควรจะเชื่อมึงตั้งแต่แรก ทำไมกูถึงไม่ฟังมึงวะว่าไม่ควรทำแบบนั้นกับทิชา”
“กูไม่อยากจะซ้ำเติมมึงหรอกนะ แต่ต่อไปเวลาจะพูดอะไรมึงต้องคิดให้มากกว่านี้”
นำทัพพยักหน้ารับทันที คำพูดร้ายกาจที่เขาพูดไม่คิดแบบนั้นออกไปมันได้ย้อนกลับเข้ามาเล่นงานเขาอย่างจัง แถมยังโดนคนที่ตัวเองรักเกลียดอีก
มือหนาเช็ดน้ำตาออกลวกๆ เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะหวั่นไหวได้ถึงเพียงนี้ แค่
