Racing Hearts (De Silva Series: 2nd Generation)

Chapter Twenty Three Part 1

“Those who are sure of themselves do not talk all the time. People who stay calm have real insight.” Proverbs 17:27

**

Chapter 23 Part 1

Ruth

Gossip. Scandal. Whether it’s true or a lie, whoever bestow of that words can be the talk of the town. Investigation and research are tools to link all possible ties in order to complete the puzzle. There are naturally born intriguing people. There are also not. The amount of attention will vary according to the amount of information available and searched.

There are people who earn a living through providing an important and or intriguing news. It can be a talent or a calling. Some news is deserved to be distributed but there some news gathered for entertainment purposes only. But definitely, passing sensible news will always affect somebody’s reputation and a name is at stake. I gasped a little when I heard the light ding of the elevator. He was back. Hindi ko namalayan ang oras. Nanatili akong nakaupo sa sala. Inaaruga ang impormasyong nalaman ko kanina. Lumunok ako. I heard his footsteps. Nanliit ang mata ko.

“Ruth.” He paused, “Good morning.”

I ignored the fact that his morning voice sounds like a rough gasp. Nagkalad si Dylan palapit sa gilid ko. He stood beside me. Then, he squatted. Kumurap ako. Magkasalikop ang kamay ko. Hinawakan niya ang pisngi ko. Marahang pinihit para maharap sa kanya. My eyes followed his orders and did look at him. In-inspect niya ulit ang mukha ko, ang ilong ko.

Lumunok ako. Nag alangan akong magtanong. He looked at me in the eye. His thumb made a soft caressed over my jaw.

“I still want you to see a doctor today.”

Napatitig ako sa kanya bago umiling. Hindi ko kailangan ng doctor. Hindi niya ako mapipilit kahit ilang beses pa niyang ulitin ‘yan sa akin. He didn’t look pleased with my answer or probably with my look. Pinasadahan niya ulit ng tingin ang mukha ko. Na para bang mayroon siyang hindi nakita kagabi.

“I’m okay. Kumusta si ate Deanne?” suddenly, I felt awkward calling his twin ‘ate’ while I am calling him on his first name. Did my feelings rule me?

He paused his eyes on mine. Natigilan siya pagtanong ko, para bang hindi niya inaasahang maririnig iyon. He stood up and sighed heavily.

“She’s fine. Are you hungry?”

He . . . is dismissing it. Sigurado akong kinuwento na sa kanya ng kakambal niya ang narinig ko kagabi. Ang kay ate Dawn. Tiningala ko siya. Tinuro nya sa akin ang kusina.

“Let’s have our breakfast.”

He turned around and walked out first. Sinundan ko siya ng tingin. Anong iniisip niya? Na okay lang ang lahat? Hindi ko siya naringgan kaninang tapusin ang ugnayan nina ate Deanne at kuya Grey. Paano si kuya Yale? Nakikipag usap siya roon na parang walang malay sa nangyayari sa kambal niya? He’s taking it too lightly. Samantalang ako, hirap paniwalaan.

Nilapagan niya ako ng tasa ng kape. Nag toast siya ng tinapay. May naka ready ng palaman at ako na lang ang pipili. Nilapag niya iyon sa harapan ko. He poured hot coffee in his cup and sat on the stool beside me. Gumawa siya ng kanyang sariling sandwich. I saw bacon and cheese. His cooking is limited to frying. Mayroon pang nakalabas na isang box ng cereals. Siguro ay para sa dalawang tulog pa.

We ate in silence. Nang makangalahati ako sa tinapay, binaba ko iyon sa plato at sumimsim ng kape. Pasimple ko siyang nilingon. He was busy staring at his cup. Kung sa ibang pagkakataon o sitwasyon, magugustuhan ko ang oras na ito, ang tahimik na bahay, mahihinang kalansing ng tasa, aroma ng kape at agahan, ang malamig na hangin sa pagitan namin, nalilingon ko ang papaumagang kalangitan at ang tahimik na katabi. It just felt expensive. Because nowadays, it’s so hard to feel this kind of tranquility in life. It’s so hard. Pero sa narinig ko, nahihirapan akong ilibing iyon sa katahimikan.

I touched my finger on the rim of my cup. I reminded myself that this hour is kind and solemn. “Hin . . . hindi ko sinasadyang marinig ang pinag uusapan niyo kanina.”

Hindi ako nakaalis nang marinig ang topic nila. There was guilt on my part. But when I heard their words, the guilt slowly vanishes. Hindi ko iyon ipagsasabi pero nag aalala ako kay ate Deanne. Bakit niya iyon ginagawa?

Hinintay ko siyang kumibo. Tinaas niya ang kanyang tasa sa labi at sumimsim. I sighed heavily. Now that my stomach is filled with coffee and bread, I feel more alive to say something about it. “Hindi alam ni kuya Yale-“

“Uminom kayo kagabi ni Leonard.”

Natigilan ako. I was lost of words. I couldn’t even make a counter-attack like as if what he said was a missile and it paralyzed my tongue. Kumurap kurap ako habang nakatingin kay Dylan. Ang tono pa niya ay mabigat. Kasing bigat nang hindi pagpapaalam sa kanya na gagawin ko iyon kasama si Leonard. Doon pa sa taong matindi niyang pinagseselosan.

Nang mapagtanto ko, lalong lumakas ang t***k ng puso ko. I sat up straight. I tried to relax my shoulders. Guilty as charge but is there something wrong about it? Well, sa kanya oo. Sa akin naman, wala lang sa akin.

“Nagkita kami sa burol ng journalist ng Bangon. Hindi ko inaasahang makikita siya kagabi. Kumain kami. Uminom nang kaunti. Hinatid niya rin ako sa bahay.” There you go. The full short story of it.

He scoffed a bit. He put down his cup and shook his head. “You didn’t mind to drink with him even if you still have classes and training the very next day?”

Natawa ako nang kaunti. “Inaalala mo ba ang pag-uwi ko o ang issue ng pagsama ko kay Leonard sa bar?”

Hindi siya umimik. Parang siyang tubig na sinalin sa kettle at hinihintay na kumulo.

“We weren’t alone. Nasa public place kami at wala akong nakikitang masama ro’n.”

Maingay siyang ngumisi. “Walang masama.” Sarcastic niyang ulit.

I licked my lips. “Nagseselos ka lang,”

“Exactly, my point.”

His answer was abrupt. We then avoided to look at each other. It was like a unanimous decision. After he admitted what I speculated about his feelings. Kahit ramdam ko na iyon, iba pa rin ang hatid sa pakiramdam kapag inamin na. Tumingin ako sa ibang direksyon. Pinasadahan ko ang kabuuan ng mamahalin niyang kusina. Naalala ko no’ng subukan niyang magbukas ng kalan sa apartment. Nagmukha siyang ignorante sa kagamitan ko. Compare naman dito sa kanya, mas convenient at hassle-free gumamit ng Induction Cooker. His home set up was made for a bachelor like him. Perfect for his needs. Ito pa lang maganda na, ano pa kaya kapag natapos ang renovation ng mansyon?

Humupa ang init sa magkabila kong pisngi. I wolfed down my bread. I sat still even if I am finished. Hindi na niya ginalaw ulit ang kape niya. I bit my lip repeatedly and stared down. Tahimik kong in-assess ang suot niya. Nakasuot ng itim na t-shirt na sinadyang gupitin ang mga manggas, puting shorts at pambahay na tsinelas. He has perfect sculptured muscles and his legs are hairy. Nakalabas din ang legs ko ngayon. Ang laki ng pagkakaiba. Syempre. Lalaki siya. Mas payat at maliit ang akin. Pero kahit ganoon, kapag natatabi ko sa kanya, mayroon akong nararamdamang nakakakiliti sa tiyan ko.

I gasped. I avoided to look at his legs. Kumurap kurap ako. Bumuntong hininga at pinalipas ang dagundong sa dibdib. He said something I didn’t understand. Kaming dalawa lang dito pero nalalabuan pa ako sa sinabi niya. I closed my eyes and combed my hair back. Then, I recognized what he meant to say.

“Hindi ba nakakaselos ang malamang nakipag-inuman ang babaeng gusto kong maging asawa, sa ibang lalaki?”

I sighed and opened my eyes. “The perfect answer for you is, Leonard and I are friends.” I said calmly.

He let out a small smirked. “Okay sa ‘yong sabihin na friends lang kayo. Pero sa kanya, ano’ng tingin niya sa ‘yo? Hindi naman kaibigan, ‘di ba? Kung sabay ninyong sasabihing magkaibigan lang kayo sa harapan ko, baka maniwala ako nang kaunti.”

Napailing ako. Here we go again. “Magalit ka kapag sinagot ko siya.”

I looked down at my arm when I felt the forced press in it.

“Balak mong sagutin?”

Hinila ko ang braso. “Hindi.”

“Don’t you dare say that again.”

Galit niyang binalingan ang tasa ng kape. Tinaas pero naiwan sa ere. Mabigat na bumuntong hininga bago pabalang na binagsak ulit ito. He cursed and stood up. Sinundan ko siya ng tingin. Dinala niya sa sink ang kanyang tasa. Hindi kalmado ang balikat niya. Pagkababa sa tasa ay tinungkod niya ang dalawang kamay sa edge ng lababo. Like as if he wanted to strangle his cup. His arm muscles were flexing. Mabilis siyang mapikon o mabwisit. Kapag pinangingilagan, mas lalong lumalapit.

“He’s still my boss.” The fact and the truth.

He immediately swung around to face me. Hindi na ako nagulat na makita ang nababanas niyang ekspresyon sa mukha.

“Kaya hindi mo siya magawang iwasan. Tama? Ako naman hindi mo magawang pakisamahan. Mas okay pa ang posisyon niya sa ‘yo kaysa akin.”

“Huh? ‘Wag mong ikumpara ang sarili mo sa kanya. Dahil magkaiba kayo.”

“That’s true. But you like him more than me.”

“Ano ba-“

I stopped. I was halted by my flashes of thought. Bumilis ang paghinga ko. Tumaas-baba ang dibdib ko habang nakatingin kay Dylan. He was staring back at me with his furious face. Furious at the thought that I liked Leonard better than him. If you’re going to ask me if that is true, well, I will not dare to lie. Leonard is better than him. Kaya galit siya dahil ramdam niyang iyon ang totoo. Napangisi ako. I looked down and nurtured the very thought that caused my smirking lips.

Si Dylan ang constant kong kaaway sa buhay. Was it bad blood? Ganito rin kaya ang nararamdaman ni Geneva kapag nagtatalo sila ni papa? Palaging gustong ipaglaban ang rason kahit mababaw lang naman ang pinag ugatan nito? Ayokong maging kapareho si papa. Ayokong ma-engage sa ganitong relasyon na puro away at gulo ang dinudulot. Do we always have to be in different opponent?

Realization crushed me. Inalis ko ang tingin kay Dylan. He was still furiously mad. I relaxed my nerves. I sighed to release the tension in my system. Kumuyom ang kamao ko ilang sandali. Wala siyang ibang sinabi. Hindi siya kumikibo. Nakatitig lang. “Mag-usap tayo nang maayos. Ayokong makipagtalo.” Sabi ko.

I don’t want to deal with it in silence. Naiisip ko si Geneva. I would rather face it lightly. That my point is still visible but chilling. Kasi sa totoo lang, pagod na ako. The froth of my anger towards Dylan is fading. I would rather be relaxed than mad. Tutal, ganito na talaga ang ugali niya noon pa. Why not just embrace my feelings towards him? I will stop fussing and pissing since he was born to vex me.

“I’m sorry.”

Napayuko ako sa sinabi niya. He lowered his voice. Like as if it was fixed only to my ears. Lumakad siya palapit sa akin.

“I don’t want to be a burden to you,”

I almost smile. Isang beses akong umiling. “No, you’re not.” I looked up at him.

He eyed me. We both engaged in silence. Parang biglang lumiit o sumikip ang kinaroroonan naming dalawa. Like as if nothing matters except ourselves and deprived feelings. Are we depriving ourselves?

“Gusto ko lang ayusin ang kung anong sa atin. The last time we talked, we weren’t okay. You didn’t response to me. I thought, I just thought I offended you. Ayaw mong pinangungunahan ang plano mo.” he said as a matter of fact.

“I can decide for myself.”

“I’m sorry. I’m really sorry, Ruth.”

I exhaustedly sighed. “’Wag na nating ungkatin. Basta nagkalinawan tayo tungkol d’yan. I don’t need your money or influence. Nakaya kong mag-isa, kakayanin ko rin sa mga susunod pa. Hindi mo ‘ko responsibilidad, Dylan. ‘Wag mong pansinin ang katayuan ko ngayon sa buhay. Wala ka nang kinalaman sa future ko.”

“Are you rejecting me again, hm?”

Ngumisi ako. “Kung ‘yan ang pakiramdam mo. Siguro, oo.”

He looked stunned. Hindi ko napigilang ngumiti. Suddenly, my mood lightens up. He moved closer to me. Inikot niya ang upuan ko paharap sa kanya. My smile froze. Tumingala ako sa kanya nang yumuko siya, para mas lumapit ang mukha niya sa akin. Napalunok ako nang maamoy ang hininga niya. He is too close. Too intimate. Halos maduling ako ng tingin sa mukha ni Dylan.

He grinned, “Sa wakas, napangiti rin kita. Ang tagal kong inasam ‘yan.”

“Kalokohan. Ngumingiti naman ako sa ‘yo,”

He nodded, “Pero hindi ako ang dahilan ng ngiti mo. Ngayon, ako na.” he lowered and lowered his face—his mouth and softly landed on my waiting lips. It felt warm and sweet. Humawak ako sa leeg niya. When he pressed more, I closed my eyes and savored his morning taste. His lips were slowly brushing mine. I found myself answering him. I accepted his--

“What are you two doing?!”

I abruptly pushed Dylan’s chest. He sipped my lips loudly. Uminit ang mukha ko dahil sa tunog na nilikha ng paghihiwalay ng mga labi namin. Nangamatis ang buong mukha ko pagkakita kay Dulce. Napatayo ako sa kaba at gulat. Kumakalabog ang dibdib ko. Parang mamamatay ang puso ko sa hampas ng pagtibok nito.

Nalalasahan ko pa ang labi ni Dylan habang nakatingin kay Dulce. Namimilog ang mata niya. Palipat lipat ang tingin niya sa amin ng kuya niya. Binuka ko ang labi para mangatwiran pero walang salitang lumabas sa akin. Nilingon ko si Dylan para siyang magpaliwanag. Pero binasa lang nito ang sariling labi at relax na relax pang tingnan.

“Why are you kissing? Kuya? Kayo?”

Binalingan ko ulit si Dulce. Gusto ko siyang lapitan, hawakan at kausapin sa isang tabi. Pero kahit ang paa ko ay napako sa sahig. Tiningnan niya ako. Bago sa paningin ko ang uri ng matang ginawad niya sa akin. Palagi siyang sweet at mabait. Ngayon, halos mag iba ang pagkakakilala ko sa kanya. Hindi naman ako magtataka, may nagawa akong kinagulantang niya.

“Don’t overreact, Dulce.”

“You’re kissing ate Ruth. She was our cousin. Cousin.”

Napapikit ako nang pagdiinan ni Dulce ang huling salitang iyon.

Dylan chuckled. “She’s not our cousin. And don’t me explain to you how.”

Nalaglag ang panga ni Dulce. “May relasyon kayo? Kailan pa? Noong pinsan pa natin siya?”

Tinitigan nang masama ni Dylan ang nakakabata niyang kapatid. Dulce looked at me. Humalukipkip ito at malamig ang matang nakatunghay sa akin.

“I know it’s private. But ate, you didn’t tell us about you and my older brother’s relationship. Ang tingin namin sa ‘yo pinsan pa rin. Okay. Hindi ka namin kadugo. Pero hindi ba namin pwedeng malaman na may namamagitan na sa inyo ni kuya Dylan? Protective si kuya, pero sa ating lahat. I thought you were his favorite but . . . d-ni-deny ko lang. Akala ko magpinsan pa rin ang turingan ninyong dalawa.”

“Dulce,”

She stepped closer but stared mad at me. “Mas gusto kitang pinsan, ate Ruth. Hindi ko naisip na magiging kayo ng kuya ko. Namulatan ko kayong magkadugo. Hindi ka ba . . . napaisip kung bagay kayo? And my gosh, ano na lang ang sasabihin ng mga tao kapag lumabas ang balitang ‘yan? Iisipin nilang nakakadiri.”

“Dulce.”

Dylan shove his sister away from me. Pareho kaming nagulat ni Dulce sa ginawa niya.

“Nawawalan ka na ng galang. Mas matanda pa rin si Ruth sa ‘yo.”

“So? Nagkagustuhan kayo kahit lumaking magpinsan. Hindi ba kayo nahihiya sa pinaggagawa niyong dalawa?”

“Kailan ka pa natutong magsalita ng gan’yan sa akin?”

Nakita kong namutla ang mukha ni Dulce habang nakatingin sa kuya niya. Hindi ko makita ang uri ng tingin ni Dylan sa kanya dahil nakatalikod ito sa akin, pero ramdam kong kinatatakutan iyon ng kapatid niya. Hindi ko pa narinig na nasaktan ni Dylan ang mga kapatid niya. Alam kong mataas ang tingin nila kay Dylan. Maaasahan siya sa pamilya at kadalasang dumidipende sa kakayahan at desisyon niya. Magagawa ba niyang takutin ang bunso niyang kapatid dahil . . . lang sa akin?

Kinalas ni Dulce ang pagkahalukipkip. Nagbago ang reaksyon sa mukha nito. Nabawasan ang galit at napalunok.

I just witnessed how Dylan can control his younger sister. He didn’t even need to raise his voice. Dulce’s face was pale when she looked at me. Like as if she’s asking for a help. Binalingan ko si Dylan, nakatingin pa rin ito sa kapatid niya.

“She’s my girl, Dulce. Not my cousin. If you don’t want Ruth to be my girl, then mourn your problem alone. I know what I want and I don’t need your childish opinion.”

I jammed my feet on the tiled floor as I stared at him. Bumaba nang bumaba ang tension ng galit sa mata ni Dulce. Nang tingnan niya ako ulit, wala na roon ang sama ng loob. Maaaring natabunan ng takot kay Dylan pero alam ko ring hindi pa tapos ang sa aming dalawa.

“Kuya . . . n-nagulat lang ako.”

“That’s not enough to disrespect us. I won’t tolerate your hurtful comments about Ruth. The next time you treated her like that again, mark my word, you will see me-“

“Dylan.”

I stopped him before he bloody tells her how furious he can be. Tiningnan ulit ako ni Dulce. Yumuko.

“I’m sorry but . . . I still don’t like her for you.”

“Dulce!”