เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งดังกึกก้องอย่างเป็นระเบียบดังขึ้นต่อเนื่องเมื่อเสียงเข้ามาใกล้ก็ปรากฏเหล่าองค์รักษ์เสื้อแพรดุดันเดินตรงเข้ามาในห้องโถง พวกเขายืนเรียงตัวตรงเหลือช่องว่างตรงกลาง ชั่วอึกใจก็เห็นบุรุษเจ้าของเสียงทรงอำนาจเมื่อสักครู่
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว คนของตระกูลหวังต่างแตกตื่นแขนขาไร้เรี่ยวแรงจะยืนใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
หลีเซียวหยุดยืนตรงเบื้องหน้า แววตาหรี่มองอย่างชั่วร้าย
“ว่าอย่างไร อี้หยางไม่ได้ยินที่ข้าเอ่ยถามหรือ”
หวังอี้หยางสะดุ้งตัวโยก รีบเข้าไปประจบอีกฝ่าย “เป็นเงินที่พี่เว่ยซินฝากไว้ที่ข้าขอรับ”
แม้ใบหน้าหลีเซียวหยวนจะประดับรอยยิ้มอยู่จาง ๆ แต่ทั่วกายกลับแผ่ซ่านความกดดัน เมื่อเขาขมวดคิ้วแม่เฒ่าหวังเนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งได้ฟังคำถามของชายหนุ่มอีกครั้ง
“แล้วเหตุใดเจ้าต้องเอาไปให้ผู้อื่น”
ตุ๊บ!! เงินในมือร่วงหล่นออกมา หวังอี้หยางก้มล
