พูดคุยกันจนดึกดื่น หวังเว่ยซินจึงกล่าวให้ทุกคนแยกทางย้ายกันกลับ ในขณะที่กำลังจะพุ่งทะยายออกไปนางก็เห็นรถม้าคันใหญ่จอดอยู่ บุรุษรูปงามข้างรถม้าเงยหน้าขึ้นมาสบตายิ้มอ่อนละมุน
หวังเว่ยซินทะยายลงไปพลางกล่าว “เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่”
“ข้ามารับเจ้า”
“ประตูเมืองปิดแล้ว...นั่งรถม้าเช่นนี้จะเปิดเผยเกินไปหรือ” หลีเซียวหยวนเป็นผู้บัญชาการองค์รักษ์เสื้อแพรด้วยฐานะไม่ต้องกังวลเรื่องเข้าออก แต่การทำเช่นนี้เป็นการแสดงให้ผู้อื่นเห็นมากกว่า
“หากเจ้าไม่ชอบ เช่นนั้นก็ให้จางเคอนำรถม้ากลับ พวกเราใช้วิชาตัวเบากลับแทน” ชายหนุ่มเอ่ยตามใจทันที
หวังเว่ยซินส่ายหน้า “ในเมื่อมาแล้วก็นั่งกลับกันเถอะ”
หลีเซียวหยวนประครองหวังเว่ยซินขึ้นรถม้า เมื่อเข้าไปนั่งเรียบร้อยเขาก็เอ่ยถาม “พูดคุยกันเรียบร้อยแล้วหรือ”
หวังเว่ยซินพยักหน้าตอบ “อืม เรียบร้อยแล้ว” เมื่อคิดถึงเรื่องสักครู่หญิงสาวก็คลี่ยิ้มดวงตาเป็นประกายขึ้นมา
ห
